පතොක් කතා |සිංහල| සත්‍ය සිද්ධි 🌵🌵 [Completed]

06. උපන් දිනය 💐💐

ගිය අවුරුද්දේ උපන්දිනය, පතොක් පැළයක් විදියට සමරපු පළවෙනි එක. ඒක කවදාවත් අමතක වෙන්නේ නෑ. පතොක් ජීවිතේ කොයිතරම් අවිනිශ්චිත ද කියලා හොඳටම තේරුණේ ගෙවුන අන්තිම උපන් දිනේ දවසේ.

මම කලින්ම බබාට පොරොන්දු වුණා රෑට කෑමට එළියට එක්ක යනවා කියලා. මට ගොඩාක් උදව් කරපු මැඩම් කෙනෙක් එක්ක දිවා ආහාරයටත් ප්ලෑන් එකක් දා ගත්තා. ඇමතුම් සේවා ඩියුටි එක මාරු කර ගත්තත් නිවාඩු දැම්මේ නෑ. කට්ටිය අඩු නිසා එක්කෙනෙක් හරි නිවාඩු ගත්තම අනික් අයට පීඩනය වැඩියි.

තියටර් ඉවර වෙලා දිවා ආහාරය ගන්න ගියේ සර්ටත් කියල අවසර අරගෙන, පුදුම සතුටකින්. කියවන්න නම් කොයිතරම් දේවල්ද... කියව කියව කෑමත් කන්න පටන් ගත්තා.

ඒ අතරෙ දුරකතනය නාද වුණා මගේ.
"අක්කේ, 💐T එකක්" මට ඇහුනේ හරියටද? මේ හීනයක්ද....
(💐T -  එක්තරා අවයව බද්ධ කිරීමක්)
"කීයටද නංගි"
"තාම දන්නේ නෑ, retrival කරන්නෙත් අපිලු"
"වෙලාව කීය වෙයි ද දන්නෑ නේ"
"තාම දන්නේ නෑ අක්කා, රෑ වෙයි"
ඉතින් එතැනින් දවල්ට කෑමත් අඩපණ වුණා. ඉතුරු කෑම ටිකත් ඔතාගෙන , මැඩම්ටත් කියල මම ආයිත් සේවයට ගියා. ඒ අතරතුර කෝල් කීයක් ආවද කියල මට මතක නෑ.

ඒ අපේ යුනිට් එකෙන් අවයව ලබා ගෙන එම අවස්තාවෙම බද්ධ කරන පළවෙනි අවස්තාව. එහෙම එකක් අපි කෝඩිනේට් කරලා තිබුණෙ නෑ. ඉතින්, ඕනෙ බඩු මොනාද කියන එකවත් අපේ ඔලුවේ තිබුණේ නෑ.

💐 ලබාගන්න තුන් දෙනෙක් වාට්ටුවට ඇතුල් වෙනවා සාමාන්‍යයෙන් . පරීක්ෂණ කරල ගැලපෙනම කෙනාට තමයි දෙන්නේ. ඉතින් පරීක්ෂණ ඉක්මනට කරගන්න මමත් ගිහින් ඒ තුන්දෙනාගේ pcr ගත්තා. තව රුධිර සාම්පල එහෙමත් ගන්න තිබුණා . ඔන්න කාන්තාරයේ වඳ වී ගිය ජීවී කොට්ඨාසය ඕනෙ වෙන වෙලාව. සාම්පල ප්‍රවාහනය, ඒක කරන අය නෑ .....

ඔව් මේ කාන්තාරයේ කළු නික හොයන්න පුලුවන් ඒ කාණඩයේ කෙනෙක් හොයනවට වඩා ලේසියෙන්. කොහොම හරි, ලේ බැංකුව හරහා කරන පරීක්ෂණ සඳහා යවන්න තිබුණ සාම්පල යවන්න හිතුවට වඩා වෙලා ගියා.

ඒ අතරෙ ශල්‍යාගාරයක් හොයා ගන්න එක, ඒක ඊට වඩා අමාරු වැඩක්.

ඒකට එහාට මෙහාට කෝල් දහයක් විතර ගත්තා. ඉවත් කරන අවයව අපේ ඒකකයට අමතරව තවත් ඒකකයකිනුත්, තවත් රෝහලකිනුත් ලබා ගන්න බව දැනගන්න ලැබුණා. ඒවා ප්‍රවාහනය සඳහා අවශ්‍ය අයිස්, කූල් බොක්ස් වගේ දේවලුත් සූදානම් කරන්න වුණා. අපි අවයව ලබා ගැනීම ආරම්භ කරද්දි ඒවා රැගෙන යන්න එන අයව දැනුවත් කරන්න ඕනෙ.

ඒ වගේම තමයි, අධිකරණ වෛද්‍ය නිළධාරි තුමත් එන්න ඕනෙ ඒ වෙලාවට. කලින් කවදාවත් අවයව ලබා ගැනීමකට සහභාගී වෙලා නොසිටි අපට ඒක පුදුමාකාර පීඩනයක් වුණා. ගැලපීමේ වාර්තා ලැබෙන කල් කිසිම දෙයක් පටන් ගන්නේ නෑ. ඒ වාර්තා ලැබෙද්දි පාන්දර තුන වගේ වෙන්න ඇති.

ඊට පස්සෙ උදේ අටට අවයව ලබා ගන්නා ශල්‍යකර්මය පටන් ගත්තා. ඒ වෙලාව වෙනකල් ගත්ත, සහ පිළිතුරු දුන් දුරකතන ඇමතුම් සංඛ්‍යාව අසීමිතයි.

රෑට ගෙදර අය කෑවේ දවල් ඔතාගෙන ආව බත් ටික. මම නම් කෑවෙත් නෑ, ඒ තරම් ඔලුවේ ප්‍රශ්න.

"අයිස් නම් ඒ වෙනකොට දෙන්න බෑ"
"ප්‍රෝලීන් සර්ට ඕනෙ ඒවා තියෙනවා ද බලන්න"
"Retractors ඕනෙ කිව්ව ජාති ඔක්කොම ගෙන්න ගත්තද"
" pcr report එන්නේ කීයටද?"
"ට්‍රාන්ස්පෝට් කරන්න කූල් බොක්ස් හරිද?"
"එක කූල් බොක්ස් එකයි, ඒක ඔයාලට දෙන්න බෑ"
"අර තියටර් එක බෑලු, අනිත් එකෙන් අහන්නලු"
"අර solution ගෙන්න ගන්න, ඒවා එකක් නම් මදි"
"JMO (අධිකරණ වෛද්‍ය ) ට වෙලාටව කියන්න"
"අර 💐එක ගන්න එන අයට එන්න වෙලා ඇතුව දැනුම් දෙන්න"

එදා නිදි මැරුවේ මම විතරක් නෙවෙයි, මගේ දුරකතන සංවාද නිසා ගෙදර අනික් අයත් අඩ නින්දේ.

අන්තිමට ඊළඟ දවස උදා වුණා. මහා වැළි කුණාටු අස්සෙන් අපි අවයව ලබා ගත්තා. ඒවායින් දෙකක් වෙනත් තැන්වලත් එක 💐ක් අපේ ඒකකයෙනුත් බද්ධ කරන්න තමයි සැලසුම. අපි බද්ධ කිරීම පටන් ගත්තේ හවස දෙකට වගේ. හය හමාර වෙද්දි වැඩේ ඉවර වුණා. ඉන්පස්සේ රෝගියා දැඩි සත්කාර ඒකකයට බාර දීලා තමයි හුස්මක් ගත්තේ.

මෙලොවටත් නැති එලොවටත් නැති මහා නිදමතක් එක්ක පැද්දි පැද්දි ගෙදර ආවටත් පස්සෙ තමයි මට මතක් වුණේ මගේ උපන් දිනය ඊයෙ තිබුණ බව. යාලුවෝ එවපු සුභ පැතුම්වලට පිළිතුරක් යවන්නවත්, එයාලගේ ඇමතුම්වලට පිළිතුරු දෙන්නවත් මට එදා වෙලවක් තිබුණේ නෑ.
ඔක්කොමත් හරි හිත කඩා වැටුණෙ චූටි දූ ට දුන්නු පොරොන්දුව ඉටු කරන්න බැරි වුණ එක ගැන.

කල්පනා කරලා බලද්දි මම විතරක් නෙවෙයි මගේ දරුවත් හැදෙන්නේ මව් සෙනෙහස අවමයෙන් ලැබෙන, ගොඩක් දේවල් තනියෙන්ම කරගන්න වෙන, පොරොන්දු වෙන දේවල් එක මොහොතෙන් වෙනස් වෙන මහා කාන්තාරයක කියලා මට හිතුනා.
🌵🌵🌵🌵🌵🌵🌵🌵🌵🌵🌵🌵