පතොක් කතා |සිංහල| සත්‍ය සිද්ධි 🌵🌵 [Completed]

07. සරණාගත ජීවිතේ

අපිට අපේම කියලා වාට්ටුවක් නෑ. අපේ ලෙඩ්ඩු ඉන්නෙත් අනුන්ගේ වාට්ටුවල.
ඉතින් ඒ වාට්ටු වලට අපේ ලෙඩ්ඩු නිසා වැඩ වැඩි වෙනවා.

මොකද අපේ ලෙඩෙක් කියන්නේ සාමාන්‍යයෙන් ඒ කාලේ ඉගෙන ගත්ත බෝ නොවන රෝග දෙක තුනක් එකට තියෙන අය.

එක දවසක පපුව බලන්න යවන්න ඕනෙ, තව දවසක ct ගහන්න යවන්න ඕනෙ, තව දවසක වකුගඩු ඒකකයට යවන්න ඕනෙ. එක ලෙඩෙක් වුණත් දහ දෙනෙක් ගේ වැඩ.

ඉතින් මම වාට්ටුවට එනවා දැක්කම මට ලැබෙන්නෙ හරිම ලස්සන පිළිගැනීමක්.

"අපෝ ඔන්න එනවා"
"ඔයාව දැක්කම අපේ ඇඟ හීතල වෙනවා අනේ"
"ඔයාගේ ලෙඩ්ඩුත් එකයි, ඔයත් එකයි"

ඔය වගේ හරිම ලස්සනට එයාලා මාව පිළිගන්නවා.

ඉතින් බනින්නද මම. මාත් හිනා වෙලා "ඒකනේ අනේ, පොතේ තියෙන ඔක්කොම ඒවා තියෙනවා ඉතින් මෙයාලට" කියලා මගේ වැඩ පටන් ගන්නවා.

මෑත දවසක, එක වාට්ටුවක ඇඳන් හයක විතර අපේ ලෙඩ්ඩු. ඒ වාට්ටුව අයිති ලොකු මහත්තයා ඇවිත් මට ගොඩක් ලස්සනට කතා කරලා ගියා.

" I can give you only 3 beds from this ward. You can't take more patients than that. Get them admitted to other wards".

(මගේ ඒකකයෙන් ඔයාලට දෙන්නේ ඇඳන් තුනයි. ඊට වඩා දෙන්න බෑ. ඕන නම් වෙන වාට්ටුවලට ඇඩ්මිට් කරගන්න)

"Ok Sir, I will inform our Sir"
(හරි සර් මම අපේ සර්ට කියන්නම්)
මම ඉතා යටහත් පහත් ලෙස කියලා මාරු වුණා.

ඇත්තටම මේ ලෙඩ්ඩු මගේ කවුරුත් නෙවෙයි. ඉතින් මේ වගේ ප්‍රශ්නයකට මගේ ඇඟට පැනලා හරියනවද. මටත් මේ තර්ක තේරෙන්නේ නෑ. මොනවා වුණත් තරහ අරන් ,එකට එක කියලා මේ ක්‍රම වෙනස් කරන බෑ කියන එක මම තේරුම අරන් තිබුණේ ඒ වෙනකොටත්.

එදා ඉඳලා අපේ ලෙඩෙක් වාට්ටුවට නවතින්න එන සැරයක් ගානේ මට කෝල් එනවා.
"මේ ඇයි ඔයා අපේ වාට්ටුවට ලෙඩ්ඩු එවන්නේ.?"
"අහවල් සර් කියලා තියෙනවා නේද ඇඳන් තුනකට වඩා දෙන්නේ නෑ කියලා?"
"මේ ලෙඩ්ඩු අපිට ගන්න බෑ"

ඒ හැමෝම කතා කරන්නේ මම මගේ පුද්ගලික අවශ්‍යතාවක් සඳහා මේ මිනිස්සුන්ව නතර කරනවා කියලා හිතාගෙන.

" හරි, ඇඩ්මිට් කරගන්න බැරි නම්, වාට්ටුවේ ඉඩ නෑ කියලා ලෙඩා යවමු. මට ගෙදර තියාගෙන බලාගන්නත් බෑනේ"

මම ඉතා සංයමයෙන් උත්තර දුන්නා.
අන්තිමට නටලා නටලා වැඳලා වැඳලා ලෙඩා තියා ගන්න එයාලා කැමති වුණා.

මේ කාන්තාරය මහා පුදුම තැනක්. සතුටින් කැමැත්තෙන් වැඩ කරන අය හරිම අඩුයි. ආසාවෙන් කරන අයටත් රස්සාව එපා කරවනවා.

මේ සිද්ධිය දිහා හැරිලා බැලුවොත් , ඇත්තටම එයාලා බනින්න ඕනෙ මටද. මගේ රාජකාරි වෙන්නේ රෝගීන් පරික්ෂා කිරීම, රෝග නිර්ණය සහ ප්‍රතිකාර නියම කිරීම.

එතකොට වාට්ටු සෑදීම, සම්පත් බෙදා හැරීම වගේ දේවල් පරිපාලනයේ වගකීම් මිස මගේ වගකීම් නෙවෙයි . ඒත් ඔක්කොම කුණු බෙංගාල බොක්කට වගේ අපේ ඒකකයත් එක්ක තියෙන තරහා මරහා ඔක්කොම යන්නේ මගේ පිටින්.

පතොක් ක්‍රමයට හැදෙන නිසා හැමදේකටම ඔරොත්තු දෙන්න ඕනෙ. පතොක් ගස්වලත් පිටත ආවරණය හරි ඝනකම්, ලේසියකට ඇතුලෙ තියෙන ජලය ඉවතට වාෂ්ප වෙන්නේ නෑ. ඒ වගේමයි අවට පරිසරයෙන් එන අපල උපද්‍රව වලට ඒ ඝනකම් පොත්ත ඔරොත්තු දෙනවා. ඉතින් මට අදාල නැති, මගේ පාලනයෙන් තොර දේවල් මමත් මගේ හිත ඇතුලට ගන්න ප්‍රමාණය අඩු කරන්න හිතුවා. සම්පූර්ණයෙන් බැරි වුණත් ටිකක් හරි.

මගේ පාලනයෙන් තොර දේවල්වලට වෙන අයත් එක්ක බහින් බස් වෙලා වැඩක් නෑ.

කරන්න පුලුවන් තරමට, ඉඩ දෙන විදියට වැඩ කරනවා කියල තමයි දැන් හිත හදාගෙන ඉන්නේ.... 🌵🌵🌵🌵