Gloom Series 1:Someday, I'll Be Gone (COMPLETED)

CHAPTER 18

Dr. Even (check up)

"BE CAREFUL next time, Art. Una, nagkasugat ka sa baba mo tapos ngayon nagalusan na naman ang mga tuhod mo. Sa pagkakakilala ko sa 'yo ay hindi ka naman clumsy," ani Shin.

Kasalukuyan na kaming naglalakad palabas ng school.

Umuwi na sina Lervin kanina at hanggang ngayon ay gumugulo pa sa utak ko ang mga sinabi niya.

He want a child with me? Bakit hindi si Jillian ang anakan niya?

Napahinto ako sa paglalakad ko nang tila may kamao ang pumiga sa puso ko.

Pinilig ko ang ulo ko, iyon na ang pinaka-masakit na pumasok na ideya ko ang pagkakaroon ng anak niya sa babaeng ahas na 'yon.

Pero bakit nga ba nais niyang magkaanak sa akin? Tapos parang may hinahabol siya na kung ano. Hindi ko na talaga siya maintindihan.

Magiging cold siya sa akin at hindi ako papansinin pero kapag sinusumpong ay magiging sweet siya at magiging harsh din at the same time.

"May problema ba, Art? Why did you stopped walking?" Shin asked me worriedly.

Ngingitian ko na sana siya at sasagutin na ayos lang ako pero umatras siya. Itinaas niya ang kanang palad niya para senyales na tumahimik ako.

"Hindi ako manhid, Art. Hindi ako bobo para hindi ko malaman ang mga nagyayari sa 'yo these past few days. Do you think I am dumb na I can't noticed that, there is something wrong with you? Not just emotionally but physically too. Art, admit it." She made sure that she's too serious to said those words, that's make me nervous. She's genius, I know that.

"Ewan ko rin, Shin. I don't know why I feel this strange feelings," sagot ko sa malungkot na boses at napahinga pa ako nang malalim.

"Art, what if magpa-check up ka sa doctor? I'll go with you," mahinahong saad niya at hinawakan pa niya ang kamay ko nang sobrang higpit.

Nanginig bigla ang kamay ko at tila maiiyak ako. Magpa-check up? I am afraid. Paano kung may mali rin na nangyayari sa katawan ko? Ah, I am too scared to know that.

"I don't know, Shin. N-Natatakot ako."

"Don't. Mas nakakatakot na hindi mo alam ang nangyayari sa 'yo. Art, you are my best friend. Mahal kita kasi ikaw ang unang naging kaibigan ko sa school na ito. Ikaw ang unang taong hindi ako hinusgahan at hindi tumitingin sa mga nakaraang nanggari sa akin. Ikaw ang unang taong nagparamdam sa akin na hindi lang ako ang babaeng itatapon lang kung pinagsawaan ng karamihan. Mahal kita at mahalaga ka sa akin," aniya at nangingilid na rin ang mga luha niya.

Naantig ang puso ko. Natutuwa ako at hindi ko na rin namalayan sa sarili ko na naiiyak na rin ako.

"S-Sige. Magpapa-check na ako and please, stay with me. Huwag mo akong iiwan doon."

"Hinding-hindi. Salamat, Art. Hindi ko alam kung ano na ang mangyayari sa akin kapag nawala ka. For God's sake, I can't lose you, Art."

"Thank you, Shin."

"No problems, that the least I can do as your best friend," nakangiting sabi niya at inabot ko ang pisngi niya para tuyuin ang luha niya.

"Ang pangit mo pala kung umiyak, best friend. Don't cry again, ang pangit mo talaga," natatawa kong sabi.

"Gaga!" Nagtawanan na lang kami ni Shin.

DE CERVANTES HOSPITAL

HINDI ba dapat hindi ako rito magpapa-check up? Kasi hospital 'to ng asawa ko. Hindi malabo na baka makita ko siya at baka kung ano na naman ang makikita ko ngayon na hindi ko magugustuhan.