Gloom Series 1:Someday, I'll Be Gone (COMPLETED)

CHAPTER 38

Chapter 38 :Unconscious

~Leaving someone when you love someone, it is a hardest thing to do. I don't wanna leave you. Baby, it tears me up inside, but I'll never be the one you will need. You're needing. I love you, goodbye.~

***

LERVIN DE CERVANTES' POV

"ART!"

"Oh, my Gosh! Hija!"

Fears consumed all over my body as I watched her, losing her conscious.

I immediately kneeled in front of her to level my face on her. Parang tinutupok ng apoy ang puso ko nang makitang basang-basa na ang pisngi niya dahil sa kanyang luha.
Masuyong sinapo ko ang pisngi niya.

"You can't just die right now, baby. Please...don't leave me..."

"Cervin, call the ambulance, ASAP!" Rinig kong sigaw ng asawa ni Cervin.

Hindi ako makakilos dahil natatakot ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Hijo..."

"Baka pagod na siya," ani lolo at umiling ako.

Niyakap ko siya nang mahigpit at sinuri naman ni Dra. Even ang pala-pulsuhan ni Art.

"She still have pulse, she maybe tired. So, she lose her conscious," she said.

Parang nabunutan ako nang tinik sa sinabi niya pero hindi pa rin ako nakokontento. Hangga't hindi nagigising si Art ay ayaw kong maging kampante.

I'm afraid, I am afraid to lose her. Please, God. Don't take her away from me. I'm still proving my sincerety and I wanna love her until my last breath.

Huwag mo na muna po siyang bawiin sa akin. Gusto ko pa siyang makasama. Gusto ko pa siyang makasama nang mas matagal. Please...

"On the way na ang ambulance. Lervin, kung maaari ay huwag mo na munang galawin ang katawan niya. Sensitive pa ang katawan niya sa mga oras na ito," dagdag pang saad ni Dra. Even at hinawakan ko na lamang ang ulo niya para hindi ito matumba.

Naluluhang tiningnan ko ang hitsura niya. I'm so proud of you, baby. I am so damn proud of you.

"Here you go, the ambulance just arrived! Prepare the stretcher!"

***

TWO weeks later...

MAHIGPIT na hinawakan ko ang kamay ng asawa ko at walang ilang minuto ang nakalipas na hindi ko binitawan ang mga kamay niya.

Nakabantay lang ako sa kanya. Natatakot ako. Natatakot ako na kung wala ako sa tabi niya ay baka sumuko siya. Na baka iwan niya agad ako.

It has been two weeks after she lose her conscious and until now, she's still asleep. Walang sign na gigising na siya.

Mahimbing na natutulog lang siya at nang sinuri siya ni Dra. Even, ang in-charge doctor niya ay na-trigger lang ang brain niya at napagod.

Hindi ko pala alam na for the past few weeks ay marami pala ang bumabagabag sa isip niya at may mga palaisipan siya. Kaya mas napagod ang brain niya.

But Dra. Even made sure that she woke up, soon. Magigising din siya dahil as of now ay pinapahinga na muna niya ang utak niya.

Pero kahit ganoon ay hindi pa ako kampante. May takot, may takot pa rin sa dibdib ko. Gustung-gusto ko na siyang makitang nakamulat na ang mga mata niya.

I miss her, so much.

"Please, baby... Wake up. Kailangan mo nang magising. 'Di ba magpapatayo ka pa ng coffee shop mo? Malapit na 'yon matapos at dapat nandoon ka para asikasuhin ang lahat. Huwag ka nang matulog diyan," I said.