Gloom Series 1:Someday, I'll Be Gone (COMPLETED)

CHAPTER 43

Chapter 43:Lervin & Art's Café

LERVIN DE CERVANTES' POV

I WOKE up early in the morning, as usual. Tulog pa ang asawa ko at mahimbing na nakahiga lang sa kama namin.

I leaned my face to kiss her temple, "Good morning, baby," I greeted her even she still sleeping.

Inayos ko ang pagkakakumot sa katawan niya bago ko siya iwan sa loob ng kuwarto namin.

I dialed my friend's number to get the information about my surprise for my wife. My surprise is one of her dreams.

"Yes, Lervin?" kaagad na sagot ni Jaickel mula sa kabilang linya.

Tiningnan ko pa ang phone ko kung namali ba ako ng numero. Sa pagkakaalala ko kasi si Cervin ang tinawagan ko. Hindi si Jai.

"Number naman 'to ni Cerv, ah? Bakit ikaw ang sumagot?" nagtatakang tanong ko sa kaibigan ko.

"You hurting me, bud. Tinamad na sumagot ng sariling phone ang may ari nito. Everything is good, Lerv. Ayos na naman ang lahat sa pinapagawa mo kung 'yan ang itatanong mo," Jai said.

Rinig na rinig ko ang mga boses ng iba pa naming kaibigan. Nangibabaw ang boses ni Kier.

"What did they do, right now?" kunot-noong tanong ko and Jai just chuckled.

"Hayaan mo ang mga baliw na 'yan. Hindi nagkakasundo sa kaibigan ng asawa mo. Si Hillarus, palaging nag-aaway tungkol sa dekorasyon ng café," pagkukuwento niya.

"Hey, bud! Ano'ng oras ba ang cutting ribbon?" singit na tanong ni Taki at nakikiagaw pa sa usapan namin.

"Pupunta kami riyan by seven. Eight or eight thirty ang cutting ribbon. Saka, huwag nga kayong magulo riyan. Malas 'yan sa café namin at kabuukas lang," pagbibiro ko sa kanila and as if susundin nila ang sinabi ko.

Knowing them? Napaka-baliw ng mga kaibigan ko. Kahit professional ay may magulo rin sila at may sayad sa utak. Sa trabaho lang silang seryosong tingnan pero hindi sa labas ng hospital.

"Kasiyahan lang 'to, Lerv. Sige na ibababa ko na 'to. Lalabas na kami agad para sa ribbon," pagpapaalam niya at agad ng pinatay ang tawag.

I enter again into our room at gising na nga ang asawa ko. Nakamulat na ang mga mata niya pero nakahiga pa rin siya.

Simula nang maging ganito na siya ay ako na ang umaasikaso sa kanya. Pumupunta naman si mommy para paliguan ang asawa ko.

Hindi ko nga akalain na nahulog din ang loob ni mommy kay Art. Ibinaba niya ang pride niya para humingi ng tawad sa asawa ko.

Masyadong mabait si Art kaya natuto siyang magpatawad sa mga taong nanakit sa kanya.

Then, how can I live without her? Iisa lang siya sa mundong ito. Hindi na ako makakahanap ng isa pang Art. Dahil siya lang naman ang babaeng walang kapares. Kaya iingatan ko siya.

Kung nais man niyang lisanin ang mundo ay kusa akong sasabay sa kanya.

Sasama ako sa kanya at ayokong maiwanan. Ayokong iwan niya lang ako habang-buhay.

It's better to follow her.

It's better to follow her in next life, than being alone with full of sorrows and having a miserable life.

It's better dying with her and I'll follow her. I'll go with her even her last direction is a hell.

Lumapit ako sa kanya at nakasara na ang mga mata niya.

"Art?" tawag ko sa pangalan niya at hindi man lang siya kumibo.

Okay, she can't speak but she's always giving a sign that she was listening to me.