Trio's werken nooit

Slapen

-
Ik besloot het gewoon te laten en we liepen enigszins verward verder naar, wat later bleek, haar huis. Ze nam mij bij de arm, zoals oudere echtparen meestal lopen bij een wandeling. Ik vermoedde dat ze gewoon steun nodig had om recht op te blijven lopen. Ik was echt geil en de hele gedachte zometeen weer seks te zullen hebben, hielp niet bij de twijfels die ik had. Milo is één van mijn beste vrienden en ook al is het eenmalig, seks hebben met mekaar is wel persoonlijk. Het heeft niks te maken met vriendschap. Plus ik wilde niet dat het meisje later deze gebeurtenis in het open zou gooien.

Milo kwam naast mij lopen en tikte mij met zijn elleboog aan. Ik keek hem aan en trok mijn wenkbrauwen vragend op. Hij zuchtte en pakte zijn telefoon erbij om in de notities iets te typen. Ik ging tegen hem aan lopen en liet geleidelijk mijn hoofd op zijn schouder zakken.
'Waar zit je mee? Als er iets is, zeg het aub'
Ik zuchtte ook kort, ineens ging er een ringtoon af. Vlug rechtte ik mijn rug en nek. Het was niet Milo zijn telefoon zo te zien, het meisje en ik haalden onze telefoons erbij. Zij nam op, haar hand gleed gelijk van mijn arm af in mijn hand. Ze vergrootte de afstand te midden van onze lichamen, onze armen spanden als een touw tussen. We liepen midden op een geasfalteerde weg en hielden daarbij geen enkele rekening met eventuele tegenliggers of andere confrontaties met mensen.

Milo en ik keken haar aan. "Heyy meid," begon ze het telefoongesprek mee. Ik gok dat het een bezorgde vriendin was die haar belde, ze vertelde degene aan de andere lijn namelijk dat ze naar huis ging met twee gasten en zich geen zorgen hoefde te maken. Ze vertelde te appen als ze thuis was, als wij weg waren en beloofde alle telefoontjes op te nemen.

Ik kreeg onverwachts een rilling over mijn lijf en voelde zijn hete adem in mijn haren. Hij hield zijn lippen op korte afstand van mijn hoofd vandaan, "hmm, vertel Matt," fluisterde hij.
-
Ik verlang naar hem, alleen al door de flashbacks over die nacht. Het is inmiddels tegen middernacht en we rijden nog steeds op het vaste land van Friesland. We zijn zoekend naar een ideaal plekje voor de auto om te staan de gehele nacht. Morgen zijn we van plan om rond tien uur 's ochtends de boot te pakken naar het eiland toe.

Maar voor nu ben ik eigenlijk wel toe aan slaap, maar eerst moeten we nog bepalen wie waar gaat slapen. Het matras ligt natuurlijk het beste, maar je moet het delen met twee andere smerige gasten. Als je op de bestuurdersplek moet slapen, dan kan je last gaan hebben van het stuur en de pedalen. De bijrijders stoel is ook zoiets: hoe ga je daar lekker op gaan slapen? Niet.

"We hebben vijf stokjes," zeg ik in de camera. "Vijf stokjes," herhaalt Koen, voor de 'special effects'. "En de onder te verdelen plekken heb ik er zojuist op geschreven, dus: bestuurder, bijrijder, midden, links en rechts. Links is dan achter de bestuurder en rechts de andere kant."
"Nou, dat is meestal zo; rechts is de andere kant," ha ha Robbie, leuk. Raoul pakt eerst, bijrijder. We lachen hard, maar er schiet mij gelijk te binnen dat dat denk ik wel het beste plekje is. Slapen op de bijrijdersstoel is nog wel een privilege. Ik wil absoluut niet achter het stuur slapen of in het midden van het matras.

"Die is wel chill," zeg ik tegen Raoul. Milo is de volgende, hij pakt rechts en koen pakt links. Ik word gespannen, mijn slaapplek ligt nu in handen van Robbie. Beide zijn sowieso kut, maar ik denk dat Robbie zijn kleinere lichaam beter in de stoel past.

"Alsjeblieft pak die stoel," zeg ik zachtjes in de microfoon. Milo en Raoul beginnen met de vingers te trommelen. Robbie begint te popelen, zijn handen zwevend over de twee overgebleven stokjes heen en zo pakt hij uit het niets een stokje. We beginnen allemaal keihard te lachen, terwijl Robbie zich achterover laat vallen op het matras.

"Oké, oké Robbie ligt achter het stuur en ik op het matras," zeg ik iets te enthousiast in de camera. Ik heb in ieder geval niet het slechtste plekje, tussen Koen en Milo in.

Even later maken we het bed op en spring ik zowat in mijn cha-chi pyjamabroek. Ik ben zo moe, de hele dag een beetje zitten en liggen heeft daar zeker aan bijgedragen. Ik rits mijn rugzak open en pak het lenzen doosje eruit. De selfie stand van mijn camera dient als spiegel, terwijl ik mijn lenzen eruit haal.

De andere gasten hebben een gesprek die doffig bij mij binnenkomt, ik let ook niet helemaal op moet ik zeggen. Ik plof neer op het bed, we gaan slapen met onze hoofden richting de kofferbak deur, zodat Robbie en Raoul de stoelen meer naar achteren kunnen hebben. Maar voor nu liggen we nog allemaal met de hoofden bij elkaar voor de gezelligheid. We hadden vier kussens meegenomen en ik ben degene die verloor bij hoedje van de koning.