Trio's werken nooit

🔞 Maar vijf

- (herinnering)
Toen ik thuis kwam van de nog best wel lange autorit, ging ik op automatische piloot: de tas werd op de grond geflikkerd, schoenen werden uitgeschopt en de jas werd weggegooid, ik ben doorgelopen naar de woonkamer, had mijn gulp losgemaakt, was neergeploft op de bank en zuchtte diep. Ik keek de kamer rond en voelde mezelf direct omringt door de leegte en stilte. Het besef kwam langzamerhand dat dit een hele saai week gaat worden. Ik kon niet beschrijven hoe ik mij voelde, maar het was een beetje alsof ik op was. Het waren deze week gewoon te veel pieken voor mijn doen.

Het was nog maar twee uur in de middag, maar mijn benen liepen de trap al op naar het bed toe. Eenmaal in mijn slaapkamer trok ik met moeite mijn kleding uit, totdat ik in alleen nog mijn onderbroek stond. Zonder de gordijnen dicht te doen, te checken of ik nog berichten binnen had gekregen of mijn onderbroek nog snel even te verschonen, kroop ik onder de dekens. Ik schoof mijn knieën tussen mijn armen om mezelf zo klein mogelijk te houden. Mijn kin stak ik te midden van mijn knieën. Een diepe in- en uitademing leek het startsein te zijn van een oorlogvoering in mijn hoofd.
-

We zijn vandaag twee dagen later, eigenlijk anderhalf dag. Ik heb veel geslapen in die tijd, maar steeds werd ik vermoeid wakker. Ik kan mezelf nergens toe zetten; niet tot het opnemen van video's, het editen ervan, het huis schoonmaken, voor mezelf koken, mezelf douchen en ga zo nog maar even door. Beide dagen heb ik mezelf verplaatst van mijn bed, naar de bank, naar de computer en weer terug naar bed.

Elke dag zie ik de rotzooi om mij heen ophopen. De pizzadoos, met de etensresten er nog in, van eergisteren ligt op het einde van de hoekbank. Verpakkingen van ander eten zijn ook overal rond geslingerd, net zoals kartonnen dozen van verkregen en bestelde pakketjes.

Het huis is niet het enige dat er onverzorgd bijstaat, het ijdele in mij heeft mij verlaten zo lijkt het. Het is al bijna een week geleden dat ik heb gedoucht, mijn hoofdhuid jeukt als de neten en ik ben te ruiken van een kilometer afstand. Maar ik negeer het, het kost mij te veel energie om nu onder de douche te stappen. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Misschien komt het wel doordat ik mij ziek voel. Ziekjes van de liefde, althans als het wel echte liefde is. Een mooi concept en de theorie is alleen al om verliefd op te worden, maar de praktijk gaat nooit zoals er overal beschreven staat.

Ik adem eens diep uit en laat mijn schouders zakken, maar ik ben alles behalve ontspannen. Ik kan alleen maar denken aan hem, aan ons.

Alle ruimte in mijn hoofd wordt ingenomen door gedachtes aan Milo en alles wat er is gebeurd. Het maakt mij zenuwachtig en zorgt ervoor dat ik mezelf wil vervloeken. Ik ben kwaad op mezelf en trek uit woede de haren uit mijn hoofd, terwijl ik lang en luid schreeuw. Ik overweeg het om dit werkelijkheid te maken, maar de buren moeten niet ongerust worden.

In mijn hoofd ben ik druk aan het malen en te doen. Heb ik een rode vlag bij hem over het hoofd gezien, ben ik zo'n onenightstand van hem geworden, boeit dit alles hem echt niet? Ik weet niet meer wat hij wel en niet heeft gemeend.

Ik schenk mezelf een glas water in en begin tegen het aanrecht aan te leunen. Het glas water zet ik tegen mijn lippen aan, terwijl ik met mijn andere hand een grijp doe naar mijn telefoon. Elke keer als ik (onnuttig) op mijn telefoon zit, kom ik automatisch uit op Milo zijn sociale pagina's. Ik hoop steeds maar weer dat hij iets post. Om eerlijk te zijn weet ik niet wat voor reactie het posten van hem mij uitlokt. Maar hij heeft nog steeds niets gepost. En nee; hij is niet dood. In dat geval had ik het nieuws hopelijk allang gehoord.

Ook heb ik onze chat al tientallen keren geopend, wachtend op een berichtje van hem. Hij zei namelijk op de carpoolplek dat we nog zouden appen, dat hij mij wilde weerzien en niet op een vriendschappelijk manier zo maakte hij duidelijk. Maar het waren leugens, tenzij hij een goede reden heeft voor het niets laten horen.