Trio's werken nooit

Het oude en vertrouwde

Vandaag is al de derde dag dat ik alleen thuis zit, het is zo stil en ik begin langzaam aan gek te worden van de tikkende klok. Ik draai mijn hoofd om naar de klok, om zicht te hebben op dat wat ik hoor. Ik zit op de bank in mijn Bankzitters joggingsbroek en oversized trui. Mijn armen hangen futloos naast mijn lichaam, terwijl ik terugdenk aan de afgelopen twee dagen thuiszitten.

Het voelt bijna alsof ik in quarantaine zit, maar dan zonder contact met anderen. Dit keer heb ik mezelf niet afgesloten voor de buitenwereld, maar de buitenwereld is mij gewoon even vergeten of zoiets. In onze groepsapp is nog wel een herinnering voor de eerst volgende opnamedag gestuurd door het productiemeisje, vervolgt door 'fijne vakantie jongens!' Tsja, het is wat je vakantie noemt. Ik heb voor de komende dagen niets op de planning staan, misschien een video opnemen. Als ik een video idee heb. 'Mr. Frank Visser doet uitspraak' doet h'm altijd goed.

Tijdens onze trip naar Terschelling drongen continue scenario's bij mij op over deze dagen. Hij hier bij mij op de bank, even weg van iedereen en gewoon samen tijd spenderen. Maar hij sloeg rechts af naar Amsterdam en ik ging rechtdoor naar Utrecht. De laatste goede blik die ik op hem wierp, was bij het arriveren op de carpoolplek. De hereniging met mijn autootje. Ik probeerde hem stiekem, geen idee waar ik het lef vandaan haalde, nog een kusje te geven. Maar het leek alsof hij wegdraaide of iets.

Ik zucht en laat mijn achterhoofd op de bovenkant van de rugleuning vallen. Ik til mijn benen op en schuif ze op het bijzettafeltje. Waarom heeft hij niets gestuurd? Hij had ook geen plannen staan, zei hij. Althans dat zei hij niet letterlijk. Ik heb hem ook geen bericht gestuurd, maar dat is mijn ding. Oké dat klinkt enorm hypocriet, misschien moet ik hem toch vragen om langs te komen. Ik grijp naar mijn telefoon naast mij op de bank en rol mijn hoofd die richting in.

Hij scant mijn vingerafdruk, waarna ik mijn duim beweeg naar WhatsApp. Ik glimlach bij het zien van zijn naam als meest recente chat, ik had hem de foto gestuurd van de zonsopkomst. Ons alibi. Niet dat de jongens veel geloofden van ons verhaal, maar ze mogen blijven gissen. Terwijl ik nog onderuitgezakt lig, vliegt mijn duim over het toetsenbord. 'Wat doe je?' Ieuwl, dat klinkt smerig. Met de backspace ingedrukt, verdwijnt de zin van het scherm. Wederom typ ik 'wat', terwijl ik in mijn hoofd aan het malen ben naar het vervolg. 'Wat heb je vanavond te doen?' Nee, dat klinkt alsof ik hem weer voor seks wil gebruiken. 'Wat gaan we doen?' voelt ook niet goed.

Ik adem diep uit, kijk voorbij mijn telefoonbeeldscherm en zoom uit. 'Wat doe ik verkeerd?' Net op dat moment begint mijn telefoon te trillen, enigszins versteld richt ik mij zo snel mogelijk weer op het scherm. Het is echter niet degene waar ik aan denk die mij op het moment probeert te bereiken. Ik frons mijn wenkbrauwen en duw mezelf met rechte rug tegen de leuning aan. Mijn vinger zweeft even boven het scherm, afwachtend. Waarschijnlijk is het gewoon per ongeluk. Ik bedoel al die icoontjes zijn zo klein, je klikt gemakkelijk het verkeerde aan.

Maar er wordt niet opgehangen, de telefoon blijft trillen. Ik slik en versleep het groene telefoontje naar rechts. Met een trillende hand en een opkomende droogte in mijn mond druk ik de telefoon tegen mijn rechteroor aan. "Matthy," zeg ik zo normaal mogelijk. "Matthy," herhaalt de stem, "hey." Haar stem lijkt als een pijl mij te raken, het doet pijn, maar volgens mij is Kupido te schutter.

"Hoi Carolijn," zeg ik vervolgens, terwijl ik mijn beide voeten op de grond zet. Ik heb moeite om haar naam uit te spreken, vooral omdat ik dat de afgelopen maanden niet heb gedaan. Zenuwachtig begin ik met mijn linkerhand te pulken aan de stof van mijn broek.

Het voelt alsof ze een eeuwigheid zwijgt aan de andere kant van de lijn. Misschien is ze dingen aan het afwegen of heeft ze nu al spijt van haar actie, omdat dit telefoontje een gerichte en bewuste keuze lijkt. Of zoekt ze de juiste woorden om uit te brengen. Is ze iets vergeten? Mist ze mij dan toch?