Trio's werken nooit

Miel

Vanuit Milo's perspectief

Ik heb schone kleding uit mijn tas weten vissen, nog steeds draag ik Matthy's onderbroek en ik ben nog niet van plan om die terug te geven. Hij mag hem zelf komen halen, maar Matt is nu enorm ongezellig. Vannacht was het helemaal leuk en vooral geil, pas toen we bij de tenten aankwamen, werd hij lastig. Eerst irritant op mij omhangen en daarna begon hij mij te zoenen waar de andere gasten bijstonden! Geen idee hoe ik ze zo meteen onder ogen ga komen.

Ik wist niet hoe snel ik hem weg moest duwen, zijn handen gleden ook net onder mijn shirt. Koen gilde het bijna uit, waarna hij en Robbie letterlijk op het gras vielen. Al huilend van het lachen en Raoul keek toe als een ouder die zijn kind niet wilt uitlachen, maar dan toch zich niet in kon houden. Mijn hart ging te keer als een gek, ik wist oprecht niet wat mij overkwam. We gingen toch niet serieus bekken tegenover de mannen?

Ik probeerde hem af te remmen, voor zover dat mogelijk was. Mijn rechterhand klemde zijn polsen tegen elkaar aan en mijn andere hand had ik over zijn mond gelegd. Mijn hete adem kaatste tegen mijn eigen vingers aan, zo dicht moest ik tegen hem aanstaan om tot hem binnen te dringen (figuurlijk). Ik was ook totaal niet meer bezig met de andere gasten, dit moest gewoon zo snel mogelijk stoppen.

We zijn daarna de tent zowat ingesprongen. Robbie riep ons nog iets in de trant van, "zet het daar maar voort," na. En gelijk had hij, in de tent vonden Matthy's lippen de mijne al snel. Hij lag met zijn hele lichaam op mij, ik kon geen kant op. Mijn handen kropen echter vanaf zijn onderrug zijn onderbroek in. Matthy nam eerlijk gezegd de leiding en het maakte mij simpelweg geil. Wie had dat gedacht; dat ik mij over zou geven aan de ander. Nooit te nimmer had ik dat van mezelf verwacht. Zelfs bij trio's met een andere man neem ik de leiding, mooi niet dat iemand mij als slaaf behandelt.

In een mum van tijd was bijna al mijn kleding uit, toen ik mij dat besefte, draaide ik ons uit reflex om. Hij lag nu op zijn rug en wreef met zijn knie tegen mijn erectie aan, die tegengehouden werd door de stof van mijn, eigenlijk zijn, onderbroek.

De sfeer sloeg om toen ik zijn broek losmaakte. Ik weet niet wat het was, maar er leek wel iets in zijn hoofd te knappen. Hardhandig trok hij mij van hem af, terwijl hij onsamenhangend woorden als 'kappen', 'gast', 'stop' en 'waarom' riep. Geschrokken kroop ik naar de andere zijde van de tent. Ik heb daarna de hele tijd in mijn hoofd lopen malen. Wat heb ik fout gedaan? Waarom doet hij zo? Ik ben nu nog aan het gissen naar de antwoorden.

Hij heeft altijd wel van die stemmingswisselingen en dat is oké, wij kennen hem langer dan vandaag, weet je. Maar umh, ik voelde mij best wel onveilig... Dat hoeft hij overigens niet te weten. Zijn gemoedstoestand lijkt momenteel al beter te zijn, deze Matthy is wat zielig en behoeftig. Nu bijvoorbeeld wilt hij een wandeling met mij maken om... geen idee hoe vroeg het is. Hoe random. Ik denk niet dat hij zich nog veel van de nacht herinnert. Zowel, dan acteert hij wel heel goed alsof er niks gebeurd is.

Ik kniel voor hem neer en tik met mijn hand op mijn bovenbeen. Hij zet zijn voet op de aangewezen plek en ik begin met het strikken van zijn veters. Het is overduidelijk dat meneer tegenover mij zich beroerd voelt en ik vertrouw het niet om hem voorover te laten bukken.

Een dubbele knoop, waarna ik zijn hak vastpak om zijn voet langzaam op de grond neer te zetten. Ik strik zo ook zijn andere schoen, terwijl ik zachtjes zijn hand op mijn schouder voel. Een kleine glimlach verschijnt erop mijn gezicht, ik merk dat hij kalmeert. Of hij probeert zich met alle macht sterk te houden. Ja, waarschijnlijk wel dat tweede.

Hij bedankt mij zachtjes, er valt zo duidelijk te horen dat hij eigenlijk geen stem meer over heeft. Ik lach naar hem en pak mijn jas die om wat voor reden dan ook op onze tent ligt. Het is niet bepaald koud, maar ook zeker niet warm en de jas kan altijd nog uit.

Ik ga dicht tegen hem aanstaan en vraag non-verbaal of hij klaar is. Hij werpt mij een klein knikje toe. We lopen eerst richting die ene lantaarnpaal, waarna ik mijn telefoon erbij pak als zaklamp. Tijdens het lopen heb ik mijn rechterhand in de jaszak zitten en met de telefoon in de andere hand belicht ik het pad.

Plots schiet er mij iets te binnen van vannacht en ik begin ervan te glimlachen. Ja, ik zeg het je eerlijk, ik had ook wel wat gedronken dus er ontbreken ook in mijn geheugen dingen. Maar wat ik dus nog wel weet is het volgende moment: Matthy noemde mij na dat vluggertje in de toiletruimte 'Miel'. Hoe de fuck komt hij bij die bijnaam? Weet je, de één noemt mij Mailow, de ander zegt de broer van Jiska of daddy (en nee ik heb geen kinderen). Maar 'Miel'? Oprecht nog nooit eerder gehoord.

"Dus, Miel hé?" vraag ik hem na een lange stilte, waarin we al honderden meters lang alleen maar omringt zijn met bomen en struiken. Het voelde echter niet als een stilte voor mij, aangezien ik in mijn hoofd terugging naar de momenten waarin hij mij zo noemde. Hij ontmoet mijn ogen en fronst zijn wenkbrauwen, subtiel laat hij merken niet te weten waar ik over spreek. Ik grinnik en fris zijn geheugen op, tijdens mijn verhaal verschijnt er geleidelijk een glimlach op zijn gezicht.

Als ik uit ben gepraat, fluistert hij: "Miel is wel schattig, toch?" Mijn rechtermondhoek schiet omhoog en ik knik direct als antwoord op zijn vraag. Ja, Matt.

Hij begint te lachen om iets en ik denk niet dat het uitlachen betreft. "Zoon van Hansie," grinnikt hij als hij mijn ogen op zich voelt branden. Och, ik zucht en rol mijn ogen van hem af. Ik geef hem plagerig een duw, we beginnen beide te lachen. Nou, wat Matthy doet is eerder zijn keel verkrachten zo klinkt het.

Hij haalt zijn handen uit de zakken en port mij in de zij terug. Een niet bepaald mannelijke toon klinkt eruit mijn mond alvorens ik het mij besef. "Nou, nou, nou Matthyas het Lam," zeg ik op met een geforceerde mannelijke stem. Ik grijp naar zijn handen en druk ze tegen zijn eigen torso aan. Hij duwt vervolgens zijn heupen hard tegen de mijne aan, waardoor ik in ware naar achteren word gedrongen. Ik kijk hem ondertussen in de ogen aan, zijn heldere ogen stralen helemaal geen leed of zwaarmoedigheid meer uit.

Voordat ik zijn blik kan plaatsen, knal ik na, zo schat ik, een meter of drie tegen een boom aan. Hij duikt voorover, zijn tong dringt mijn mond binnen. Ik laat een kreun uit waar ik gelijk spijt van heb. Nu lijk ik wel heel wanhopig voor zijn aanrakingen. Hij grijns tussen het bekken door en merkt op: "je hebt niet veel nodig." Hij heeft gelijk, maar ik ben, net zoals hem, ook niet makkelijk.

MENSEN, WAT EEN CLIFFHANGER HÉ. Niet om jullie te pesten, maar wel om jullie te teasen 😌. Maar dit zijn wel twee hoofdstukken op één dag.

Het uitschrijven van dit hoofdstuk ging zo vlug, niet normaal.

Ik ben trouwens een ongelofelijke oetlul: ik had vier dagen weekend, ja. Dus ik zou veel voor school kunnen doen, ja. Is er iets gebeurd aan school? Nee.

Nou, wel een soort van. Ik had vrijdag met mijn groepje een tutorgesprek online om 08:30. Wij zaten om half negen alle drie in de meeting, maar waar mevrouw was?? Antwoordde ze 11:00 nog eens ons mailtje. 'We hadden de afspraak niet bevestigd.' JAWEL, VIA DE MAIL PIPO (net zoals alle andere datums en tijdstippen). Hier word je toch spontaan scheel van?