Trio's werken nooit

Leeg

Het spijt mij voor de traantjes die jullie wellicht hebben gelaten bij het vorige hoofdstuk. Ik beloof niet dat deze veel 'beter' wordt.

Na mijn complete instorting ben ik op bed gaan liggen. Robbie is na een halfuur weggegaan, de woonkamer in. Hij stelde mij grotendeels op mijn gemak en probeerde mij af te leiden, het was vooral een eenzijdig gesprek.

Ik probeer mijn oren af te sluiten van de geluiden, maar de stemmen van de jongens dreunen door de muren heen. Dan hoor ik voetstappen richting mijn kamer gaan en Raoul zijn stem: hij beveelt Koen terug te komen in de woonkamer. Ik zucht, wat een ellende.

Ik sla mij arm over mijn ogen, mijn zicht wordt zwart. Beelden van het weekend tot nu toe spelen zich voor mij af, ik heb zoveel spijt van al mijn gemaakte keuzes. Ik verlang ook niet normaal veel naar thuis. Een avond met de familie op de bank kijkend naar sullige tv-programma's, alles om afleiding voor mezelf te creëren.

Heb ik zojuist al onze vriendschappen op het spel gezet? Nee, dat kan niet. M'n beste vrienden gaan mij niet zomaar opgeven en ik ga hun niet buiten spel zetten. Ik zucht weer en pers de laatste tranen uit mijn ogen die de stof van mijn trui direct opvangt.

Mijn spieren worden langzaam slap en ik gaap, terwijl ik op mijn zij draai. Ik voel de lattenbodem in mijn schouder steken, dat kan je op zich verwachten bij een karig stapelbed. De zee wordt rustiger en de geluiden klinken steeds verder weg.

Vanuit Milo's perspectief
Ik plof neer op de bank, leg mijn handen al samengevouwen in mijn nek en laat mijn hoofd naar achteren vallen. Een zucht verlaat mijn mond, terwijl ik vanuit mijn ooghoek Koen zijn handen omhoog zie gaan richting mij. "Hebben jullie gebald?" roept hij uit in verontwaardiging. Oooh, wat kan ik Robbie nu wel smoren. Als hij niet geschreeuwd had, zaten we hier nu niet zo gespannen.

Ik wacht even met reageren en recht mijn nek, kil staar ik vooruit naar de muur. Twee muren verder en daar is Matthy nu. Hij was zonet zo rood aangeslagen en het was te zien dat hij eerder de nacht al gehuild heeft. Ik wilde de jongen vastpakken en hem het af laten maken. Mijn orgasme van daarvoor was minder lekker dan ik had gehoopt. Het is sowieso lekkerder als iemand anders je aftrekt.

"Nee, maar ja," ik rol mijn ogen naar Koen, Raoul staat achter hem met zijn armen over elkaar heen gevouwen. Koen kijkt overdreven lastig, ik irriteer mij er gelijk aan. Ik draai mij om naar Robbie, wellicht kijk ik hem geïrriteerd aan. Hij schudt zijn hoofd en fronst zijn wenkbrauwen, "hoe bedoel je?"

Wederom zucht ik, "een trio," zeg ik luid en schiet mijn handen los, dramatisch effect. Raoul en Koen hun gezichten zijn echt onbetaalbaar, ik schiet er bijna van in de lach. Die kleine Brabander zijn gezichtsuitdrukking is echter anders, zou hij er iets van weten? Heeft Matthy hem er zonet iets over verteld? Ik weet niet waarom, maar de paniek in mij neemt toe. Ik laat het niet merken, hoop ik.

Koen begint te lachen, "Matt en een trio?" Ik knik rustig, 'Matthy wat te fuck heb jij anderen allemaal verteld? Wat is het?' Zijn ogen worden groot als hij doorheeft dat ik geen grap maak. "What the fuck gast! Je hebt h'm getraumatiseerd!" zijn woorden schieten bij mij het verkeerde keelgat in. Hij kan mij alles verwijten, maar niet het traumatiseren van iemand. Laat staan als die iemand Matthy is. Ik heb hem nog meerdere malen goedkeuring gevraagd, hij deed dingen zelf en ik heb hem nergens toe gedwongen. Hij zal het kunnen beamen.

Nou, umh. Die polsen van hem vertellen nu wel iets anders. Ik had die riem niet eens zo strak gezet, hoe komt hij aan zo'n rode huid en zelfs wat bloed? Dat spreekt dan weer in mijn nadeel, maar hij droeg die riem voor nog geeneens drie minuten.

Ik schiet uit mijn slof en begin dingen te zeggen, voornamelijk tegen Koen, waar ik later hoe dan ook spijt van ga hebben. Zijn woorden komen boven de mijne uit. Vlug sta ik op en ga voor hem staan. Hij geeft mij een duw, terwijl onze stemmen steeds luider worden door het willen voeren van de boventoon.

Ik voel Robbie zijn handen in mijn zij, hij trekt mij terug. Raoul komt ook tussen ons beide, "ga anders even een luchtje scheppen, man." Mijn gedachtes gaan heen en weer en over alles.

Kwaad op alles en iedereen, trek ik gefrustreerd mijn jas aan en open de voordeur. Direct waait er zand de gang binnen, de wind gaat door mijn haren en de kou omringt mijn lichaam. Ik stap het huisje uit en begin richting de weg te lopen. Het is niet echt een weg, maar een paadje in de duinen.

Wat is er zojuist allemaal gebeurd? Waarom heb ik niet gewoon toegegeven aan mijn verlangens voor hem, hem gelaten en daarna omgekeerd tegen de muur? Tering, goedmaakseks klinkt nu zo goed.

Volgens mij ben ik nu vijf minuten buiten en ik vind dat ik wel genoeg ben 'afgekoeld', zoals mijn moeder zou zeggen. Ik ben wel letterlijk afgekoeld en verlang weer naar de kachels in het huisje. Tijdens het teruglopen, verneem ik opeens hoeveel zandkorrels zich een weg hebben gevonden naar mijn schoenzool. Ik zucht.

Aangekomen bij ons huisje kijk ik snel op mijn telefoon, half drie 's nachts. Mijn slaapritme is de laatste tijd sowieso slecht, dus ik hou het nu ook nog wel even vol. Ik ben, geloof ik, ook aangeschoten, dus een nachtje doorhalen is ook altijd nog een optie. Zo stil mogelijk probeer ik het huisje binnen te sluipen. Ik wil naar hem toe en de anderen gaan mij niet tegen houden. In die confrontatie heb ik geen zin.

Ik probeer mijn jas op te hangen, maar dat lukt niet en hij eindigt op de vloer. In de gang: rechts is onder andere de woonkamer, links zijn slaapkamer. Mijn ogen focussen zich nog maar op één ding.

Dan sta ik voor zijn deur, ik kan kloppen of binnenstormen. 'Nee, nee,' spreekt nuchtere Milo. Ik sluit mijn ogen en adem langzaam in en weer uit. Mijn hand belandt op de deurklink, voorzichtig open ik de houten deur. Het licht is binnen aan, waardoor ik hem direct in foetushouding zie liggen op het onderste bed.

Ik voel mij in één klap nuchter, een spijt gevoel bekruipt mij. Heeft Koen dan toch gelijk? Nee. Ik sluit de deur achter mij en stap richting het bed. Mijn schaduw valt over hem heen en ik steek twee vingers in de lucht, ha ha konijnenoortjes. Jezus, wat doe ik. Langzaam ga ik door de knieën, met mijn handen leun ik op het houten bedframe. Ik zucht en laat mijn ogen op zijn lichaam vallen. Zijn knieën liggen tegen zijn buik aan, zijn onderrug is daardoor blootgesteld. Hij zal het koud hebben, gok ik. Logisch aangezien hij de dekens niet om zichzelf heeft heengeslagen, hij ligt erop. Zijn ademhaling is rustig, kalmerend.

Langzamerhand word ik rustiger, mijn hoofd leegt zichzelf alleen al bij het zien van een slapende Matthy. Dit heeft mij andere keren nooit zo leeg laten voelen. Ik kan niet beschrijven hoe dat voelt, ik zou niet eens weten wat dit is of waarom.

Ik sta op en pak het dekbed van het bovenste bed af. Zo strak mogelijk probeer ik het laken in één keer over hem heen te gooien. Hij schuift wat heen en weer, zijn benen strekt hij ietwat uit. Volgens mij is hij nog steeds aan het slapen, zijn ogen zijn in ieder geval nog dicht.

Ik leun met mijn rug naar de muur waar het hoofdeinde van de bedden ook tegenaan staat. Ik laat mij naar beneden glijden, mijn romp voelt zwaarder te worden en mijn benen kunnen het glijden niet meer tegenhouden. Mijn ogen blijven gefixeerd op Matthy zijn lichaam, zo kwetsbaar hij hier nu ligt. Ik zou hem nu alles kunnen aandoen. Waarom denk ik zo?

Mijn armen laat ik op mijn omhoog gestoken knieën leunen en ik vouw mijn handen zenuwachtig samen, mijn handen zijn helemaal naar de getver. "'T spijt me," zeg ik zachtjes. "I-ik doe eerder dan denken," mijn woorden rollen niet soepel over de tong. Ik zucht en bijt op mijn binnen lip.

Per ongeluk, nou niet echt, scheur ik weer een stukje huid bij mijn wijsvinger af. De huid daar kleurt rood, het is eigenlijk gewoon de kleur van de onderhuid. Ik vorm met mijn andere hand een vuist, door mijn nagels in het vel te steken hoop ik dat het brandende gevoel van mijn vinger verdwijnt.

Viel wel mee toch? Ik zet Matthy en Milo wel echt neer als standaard types; gevoelige Matthy en boze Milo. And I like it, want Milo is toch wel bezorgt om Matt.