Trio's werken nooit

Boosdoener

Ik rijd de carpoolplaats op, onze drie auto's staan er gelukkig nog. "Ja, ja, ja nog drie tellen en ik ben van jullie af," zegt Robbie enthousiast. "En heb ik weer rust," voegt Raoul eraan toe. Ik begin te glimlachen, wat hebben we het toch leuk met z'n vijven! Ik parkeer de auto voor het gemak aan de lege linkerkant van de parkeerplaats. Onze auto's staan op een rijtje aan de rechterkant samen met nog twee auto's. Alle vijf zijn we snugger genoeg geweest om de auto niet onder takken van bomen te plaatsen. Dat wat ik nu juist wel doe, maar het is voor korte tijd.

"Bevrijd ons, bevrijd ons!" roept Robbie uit, terwijl hij naar de achterklep kruipt. Ik draai de sleutel uit het contact en klik mijn gordel los. Koen en ik stappen tegelijkertijd de auto uit, waarna Koen direct doorloopt naar de achterbak. De jongens in de auto drukken dramatisch hun handen tegen het achterraam aan, het doet mij gelijk denken aan de autoscène in de Titanic film. Stomende hete seks.

We lachen ze even toe en dansen voor het ruit met het L-teken van loser omhoog. Welgeteld twee middelvingers gaan de lucht in en er verschijnen drie pruillippen. Ik geef toe aan de sneue gezichtjes en open de kofferbak. "Yes!" wordt er gezegd en gehaast komen ze eruit.

Ze kreunen en strekken aanstellerig hun benen. Ik kijk ze aan met een schuddend hoofd. Ondertussen speel ik onbewust met de sleutels van de auto, ze gaan van hand naar hand en draaien meerdere malen om hun eigen as heen. "Naar huis mannen!" zegt Robbie en hij klapt tevreden in zijn handen. Hij heeft zijn rugzak al over het schouder geslagen en grijpt nu naar zijn autosleutels.

Met mijn ogen gefocust op de kleine Brabander, valt het mij in eerste instantie niet dat Milo op mij afkomt lopen. Zodra ik hem opmerk, stijgen mijn wenkbrauwen en blijven mijn ogen op zijn blik gefixeerd. Hij kijkt mij niet aan, wat mij een soort van stoort. Zijn gezicht is schuin naar beneden gekanteld, alsof hij oogcontact met iedereen wilt vermijden.

De anderen pakken ondertussen hun tassen uit de auto. Ik vermoed dat ze zo al huppelend naar hun auto's aan de andere kant gaan. Maar wij zullen hier nog even blijven staan. Hij plaatst zijn linkerhand op mijn heup en dringt mij naar achteren toe. "Kan ik je nog even spreken?" vraagt hij op gepaste afstand, vreemd.

Ik knik in stilte en mijn ogen dalen af naar zijn lippen, maar ik heb het vermoeden dat dat niet mag. Hij duwt mij naar de linkerzijde van de auto, waar hijzelf tegen de achterste autodeur aan begint te leunen. Ik kopieer zijn houding, maar dan in spiegelbeeld. Voor even geef ik mijn ogen de kost. Hij draagt een licht blauwe trui met een donkerblauwe broek eronder, maar wat daar weer onder zit... Hou op Matthyas.

Hij schraapt zijn keel, mijn ogen vliegen erdoor omhoog. "Wat is er, Miel?" vraag ik hem en ik schuif voorzichtig dichter naar hem toe. Mijn stem klinkt aardig schor, valt mij nu pas op. Als het komt door het zuipen van vannacht, dan had ik vanochtend ook het zuipen van vannacht, dan had ik vanochtend ook al zo moeten klinken. Maar dat deed ik niet. 

Dan komt het besef bij mij binnen en direct voel ik mijn wangen gloeien. Ja, mijn stem is letterlijk ten koste gegaan van het plezieren van hem. Of het eerder goed maken met hem. 

Achter hem zie ik de andere jongens ook een onder onsje hebben tussen de auto's van Roel en Robbie in. Ik zie Koen met een schuin oog naar ons kijken, het maakt mij zowel zenuwachtig als onrustbarend. 

Milo pakt de uiteinden van de touwtjes van mijn hoodie vast en trekt de strik eruit. Ik draai mijn ogen weer tot hem en ontmoet tot mijn verbazing zijn ogen. Hij ademt eens diep in en uit, een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Ik wil je echt zien, ergens deze week en niet alsin afspreken," zegt hij zachtjes en met een lagere stem dan normaal. Afspreken is namelijk vriendschappelijk en dat wil hij juist niet. Ik voel een warm gevoel van binnen opborrelen en begin op mijn lip te bijten om mijn vreugde te onderdrukken. Hij ziet ons toch wel als iets.

Ik knik hevig, "ik jou ook," fluister ik met zo weinig mogelijk beweging in mijn lippen. Waarna ik mijn hand om zijn onderarm klem en mijn vingertoppen beginnen de stof van zijn trui strelen.

Mijn hoofd maakt nu overuren aan het bedenken van scenario's voor de komende dagen. We hebben na dit avontuur namelijk een week vrij gepland, geen opnames voor Bankzitters dus. Koen gaat een stedentrip doen met Juultje en Rob zal voor een sponsor naar een Duitse voetbalwedstrijd. En umh, geen idee wat Roel en Miel gaan doen eigenlijk. Ik mag hopen dat Miel niet veel afspraken heeft staan.

Ik heb thuis het rijk voor mij alleen, want ja, ik woon op mezelf. Hij zou kunnen langs komen, we kunnen in de late uren nog een film kijken (Netflix and chill) en de volgende ochtend uitslapen tot het middaguur. Eindelijk wakker worden naast elkaar op een fatsoenlijk bed. Eentje die niet te veel lawaai zal maken als de trillingsfrequentie toeneemt.

"Heb je iets belangrijks te doen?" vraagt hij gedempt. Ik rol met mijn ogen, laat mijn hand van hem afglijden en draai met mijn rug naar de auto toe. De touwtjes komen op spanning te staan en hij stapt weer iets dichterbij. Ik tuit mijn lippen en kantel mijn hoofd in zijn richting, "niet echt, nee." Hij knikt, "mooi."

Mijn linker mondhoek gaat omhoog en ik knik. Mijn armen bungelen langs mijn lichaam en met een zwiep haak ik mijn linker wijsvinger in een lusje van zijn broek. "We appen nog," zegt hij en hij laat de touwtjes los.

Ondertussen begint er een seksuele spanning te heersen, maar ook ongemakkelijkheid: het gesprek loopt dood. We weten beide dondersgoed dat hier en nu geen mogelijkheid is. Ook weet ik, zie ik, dat de anderen naar ons kijken. 

Ik merk dat Milo voorzichtig aanstalten maakt om het gesprek daadwerkelijk te beëindigen, want ja, wat is er nu nog te bespreken?

Nu niet veel, maar we zullen en moeten praten. Ik wil niet dat dit fout gaat aflopen door slechte communicatie, wat bij mij wel vaker de boosdoener is. Als er zich iets vervelends voordoet, spreek ik dat niet uit. Maar mijn gedrag veranderd onbewust wel: ik word afstandig, stiller en mijn lach houd de schijn op.

Ik leun op hem in, terwijl ik hem met mijn vinger naar mij toetrek. Een klein kusje is het enige wat ik vraag. Maar hij pakt mijn hand ruw vast en duwt mij weg. Een frons wordt zichtbaar op mijn voorhoofd en mijn mondhoeken dalen terstond. Wederom flikt hij een schuinbeweging bij mij. Teleurgesteld laat ik mijn arm slap hangen, waarop hij mijn hand tussen zijn beide handen klemt. Milo buigt voorover en plant zijn lippen kort op mijn knokkels. Met mijn ogen volg ik zijn bewegingen, ze beginnen bijna te wateren als hij mij op de hand kust. Wat een lul.

Hij strijkt met zijn handpalmen over mijn huid. "Koen wordt ongeduldig," zegt hij al glimlacht en hij grijpt de sleutels uit mijn andere hand. Nee Milo, dit doe je niet voor Koen. Ik weiger te geloven dat dat de reden is voor je ontlopende gedrag. Ik ben niet de enige met een communicatieprobleem.

Voordat ik het weet, zit ik in mijn auto en rolt er een domme traan over mijn wang. Ik knijp hard in het stuur, maar weerhou mezelf ervan om in het midden ervan te slaan en daarmee de toeter in te drukken.

Robbie zijn herriebak start en zonder opvallend te snikken, zwaai ik hem gedag. De grote auto volgt. Ik zucht al snotterend bij het zien van de auto die het terrein verlaat. Door het overtollige water in mijn ogen zie ik niet of ze nog een hand opsteken of niet. Het doet er eigenlijk niet toe. Mijn onderlip begint te trillen en met man en macht probeer ik het beven te stoppen.

Ik zit net drie seconden in mijn eigen wereld als er luid getoeterd wordt. Het is Roel die uit zijn parkeerplek rijdt. Oh, ja ik zou hem volgen. Mijn telefoon is leeg en ik weet bijna wel zeker dat het gat genaamd Ameide nog niet op de borden staat bij Amsterdam. Ik druk de koppeling in en start de auto. Weg hier.

Ja, wat een plottwist, maar die gaan er nog wel meer komen en binnenkort komt er wat leuks aan!!

Ik zat te denken, wat voor special zou leuk zijn voor de 50K views?

Ey abonneer effe! (= ey stem effe) Het vorige hoofstuk had echt schandalig weinig stemmen... :(