Trio's werken nooit

🔞 Douche

50K lezers!! HEUUU, dankjewel allemaal <3 Echt heel erg bedankt. Vandaar dit extra lange (zo'n 3100 woorden) hoofdstuk, die ik zelf echt heel leuk vind geworden.

Speel het nummer pas af, als je bij de muzieknootjes bent!

Wanneer de training klaar is en Milo zijn spullen bij elkaar heeft gepakt, komt hij bijna huppelend op mij aflopen. Ik ben intussen van de tribune af en heb nu een houten kont dankzij die bankjes. Altijd fijn.

Zenuwachtig frunnik ik aan mijn broekzakken, terwijl hij steeds dichterbij komt. Hij heeft een grijns op zijn gezicht, een tas over zijn schouder geslagen en een bidon in zijn hand. In tegenstelling tot de meeste tennissers heeft hij gekleurde kleding aan, maar wel net zo'n korte broekje en hemdje. Zijn haren lijken nat, maar dat komt niet doordat het toevallig heeft geregend.

"Eyyy," zegt hij en hij opent zijn armen, "maatje." We omhelzen elkaar, althans hij omhelst mij vooral, want ik merk op hoe bezweet hij is en wil hem van mij afhebben. Ik verstijf en blijf ongemakkelijk staan. Mijn handen leg ik op zijn borst en ik probeer hem weg te duwen, terwijl ik hem duidelijk maak hoe smerig ik hem nu vind. "Ieuwl, ieuwl." Ergens in mijn hoofd hoor ik dan Koen zeggen: "haal dit weg! Haal dit weg!"

Na deze marteling die minuten lijkt te voelen, komt zijn lichaam voorzichtig los van de mijne. Wel blijft hij in de knuffelende houding staan, maar dan zonder fysieke aanraking als dat te begrijpen valt. Ik voel hoe zijn warme ademhaling mijn oor kriebelt en blijf daarom al wachtend op wat hij gaat zeggen, stilstaan. Mijn handen druk ik tegen mijn eigen borst aan en ik focus mijn zicht op de haartjes in zijn nek.

"Ik heb extra kleding mee," fluistert hij en terwijl onze ogen ontmoeten, vervolgt hij: "die mag je wel aan." Ik onderdruk mijn glimlach, maar voel mijn wangen rood worden. Dit was die knuffel wel waard, ja. Ik heb één of twee keer, toen we zeker weten alleen nog beste vrienden waren, een kledingstuk van hem aangehad. Maar nu verlang ik naar zijn geur en warmte, dat wat kleding juist opvangt en vasthoudt.

Hij zet een stap naar achteren en blijft mij met een opgeheven mondhoek aankijken. Dan knikt hij met zijn hoofd in de richting van het clubgebouw, of te wel 'kom mee'. Hij draait zich om en loopt zelfverzekerd die kant op. Ik blijf nog even staan en geef mijn ogen de kost. Ik kijk op en neer zijn lichaam en bijt op mijn onderlip. Direct schud ik de gedachtes uit mijn hoofd, 'hou op Matthy' vertel ik mezelf. 'Maar je weet natuurlijk nooit hoe het gaat lopen'.

Ik zucht, grinnik kort en loop hem dan alsnog achterna. Hij gaat mij voor naar de kleedkamers, waar zijn jas nog hangt. "Hoe gaat het?" vraagt hij, terwijl hij de tas op een bank onder zijn jas smijt. Ik ben enigszins verbaasd, ik had namelijk niet verwacht dat hij het alsnog over deze boeg zou gooien na die 'ey maatje'-knuffel.

"Umh," ik slik en laat mijn rechterschouder en hoofd tegen de betegelde muur aanleunen. "Kan beter," antwoord ik op een geprikkelde toon, ik verweid het hem overduidelijk en ik hoop dat hij dat merkt ook.

Hij draait zich naar mij om en zegt in één ademsnoot: "Matt, ik heb al gezegd dat 't me spijt en ik meen het ook echt." Ik zucht en ga met mijn tong langs mijn tanden. Om eerlijk te zijn, wil ik hem best geloven. Althans mijn hart gelooft hem, mijn hersenen vertellen mij dat ik moet oppassen voor mijn eigen gevoelens. Ook al meent hij zijn spijtbetuiging, ik weet nog niet of hij dit ziet als een scharrel of iets serieus. Die gedachte zorgt voor onrust is mijn hoofd en geeft mij een naar onderbuikgevoel.

Hij spiegelt mijn houding, maar slaat zijn armen over elkaar heen en ik heb mijn handen samengevouwen. Er zit ongeveer twee meter tussen ons en het liefst beperk ik die afstand onmiddellijk, maar ik ben bang dat hij het onderwerp dan weer van de hand doet. Niet zo makkelijk Milo, niet vandaag. Dan knikt hij met zijn hoofd, "je gelooft mij niet hè?" Ik twijfel en blijf stil. Ik geloof hem wel, want ik wil hem simpelweg geloven. Ik geloof hem niet, want hij heeft mij al meerdere dingen wijs gemaakt die achteraf niet waar of gemeend bleken te zijn.