Trio's werken nooit

'love'

De derde video, het plan was dat dit een vrijmibo zou worden. Maar aangezien we deze ochtend al genoeg besproken hebben, zijn we het erover eens dat er een andere video voor in de plaats moet komen. "We kunnen toch gewoon een 'behind the scenes' gemengd met een 'Bankzitters gaan op vakantie' maken?" zegt Koen en hij klapt voldaan in zijn handen. "Minder werk," merkt Robbie op. Ik stem toe: hij heeft gelijk, maar zou het niet de kwaliteit van onze video's schaden? We moeten niet weer zo'n schatzoek video krijgen. 

We zitten met iedereen, acht man in totaal, in de woonkamer. Ik zit tussen het productiemeisje en Raoul in met mijn armen over elkaar heen geslagen en benen gespreid. Mijn ogen richten zich op een ieder die aan het woord is en ik vertel mezelf niet af te dalen om Milo te bestuderen. Ze weten nu allemaal een groot deel van ons verhaal en accepteren het. Ik wil niet zeggen dat ze het prima vinden of er om staan te springen, want ze moeten het nog even aankijken. Daarom probeer ik zoveel mogelijk afstand van Milo te behouden, zodat we niet op een manier klef kunnen worden gevonden. 

"Maar rond vier uur vertrekken we naar Appelhof," zegt één van de cameramannen. Dat is het vierde video idee: een zaterdagavond en -nacht doorbrengen op een jongere camping. Het was niet mijn idee en ook niet die van dé kindervriend Raoul de Graaf. Het zal natuurlijk uitdraaien op zuipen, zuipen en zuipen, aangezien we allemaal een soort van bezet zijn en dus helaas (zeer sarcastisch) niet kunnen gaan tongen met minderjarigen. Althans ik ben daar met diegene die mij 'bezet heeft', dus misschien wel lebberen voor mij vanavond. 

"Als je daar twee video's van maakt, melk je het gewoon uit," reageer ik, de anderen beginnen te knikken. Koen begint alweer met zijn armen te spreken en zijn mond volgt met de zin: "ja en we zijn geen boeren." Direct draaien een aantal gezichten mijn kant op, Koen begint te lachen. "No offence Matthy," ik druk mijn lippen stevig op elkaar en schud mijn hoofd, met moeite houd ik mijn lach in. 

"Oké, maar gasten de tijd tikt wel door hé," zegt Milo, terwijl hij opstaat uit de grote stoel. "Ik ken het," antwoordt Raoul. We beginnen allemaal te lachen, die oud man toch. Ik steek mijn hand naar hem uit voor een low-five, "toch wel grappig." 

"Helaas niet opgenomen, geen nieuwe short over Raoul," lacht Koen met zijn hoofd zowat op Robbies schouder. We geinen nog even zo door, terwijl Milo ondertussen de koffie laat doorlopen. Ik draai mijn hoofd naar hem om, ik zit namelijk met mijn rug gekeerd naar de keuken. "Milo, mag ik water en een paracetamol?", mijn hoofd staat nog steeds op barsten. Het was vanochtend even weg, dankzij Milo. Maar als hij mij dit nu even overhandigd, zal de pijn wederom door hem afnemen.

Zijn ogen ontmoeten de mijne en hij knikt. Ik krijg het glas water en de pijnstiller in mijn handen gelegd, "dankjewel." Hij gaat door de hurken en legt zijn onderarmen op de rugleuning van de bank. Ik draai mijn lichaam een kwartslag naar hem om, mijn benen trek ik op de bank. We behouden het oogcontact en ik lijk mezelf te verliezen in zijn blauwe ogen, terwijl hij zijn kin op zijn platte handen laat steunen. 

"Nog steeds last van die kater?" vraagt hij zachtjes. De anderen zijn druk in gesprek, ik vermoed niet dat zij zich nu bezig gaan houden met ons en dus heeft fluisteren niet veel zin. Ik knik en leg het pilletje in mijn mond. Ik zet het glas tegen mijn lippen aan en gooi mijn hoofd samen met het glas in mijn hand achterover. Met moeite slik ik het allemaal door met het oog op de verzachtende werking ervan. Ik hoor hem grijnzen en laat mijn ogen dan weer op zijn gezicht vallen. "Een pilletje glijd erbij mij makkelijker in," hij glimlacht mij toe en knipoogt vlug. 

Mijn ene mondhoek schiet de lucht in, waarna mijn ogen afglijden naar mijn handen. Ik rol het lege glas tussen mijn handpalmen. Het is echt een tik van mij: het altijd friemelen met wat dan ook. Het is niet iets wat ik doe vanuit verveling, maar meer uit ongemakkelijkheid: waar moet je je handen op zo'n moment laten? Hij grijpt het glas uit mijn handen, "nog wat water?" Hij staat op en kijkt letterlijk op mij neer. "Of ander drinken?" Ik schud in stilte mijn hoofd, "wel bedankt."

Ik kijk toe hoe hij het glas op het aanrecht zet en naast het koffiezetapparaat gaat staan. Hij draait zich weer naar ons om, met zijn blik gefixeerd op mij. Vervolgens draai ik mij weer om met een groeiende glimlach op mijn gezicht. Zou hij nu naar mij kijken en trots op zichzelf zijn, blij met zijn keuze? De gesprekken van de jongens (en meisje) waren al vergevorderd vergeleken met zonet. 

"Ey Milo, kan jij niet weer even een meme-review in elkaar plakken?" roept Koen hem toe. Milo's wenkbrauwen gaan omhoog, 'goed idee' spreekt zijn gezichtsuitdrukking. "Ja, alsof dat niet uitgemolken is," zeg ik plots. Ik schrik bijna van de manier waarop de woorden mijn mond uitgekomen. Robbie en Koen beginnen te gniffelen. 

"Je kunt het wel aanpassen," stelt het productiemeisje voor. Ik draai mijn hoofd naar haar om, terwijl ik vooroverbuig om met mijn ellebogen op mijn knieën te leunen. "Een TikTok compilatie of zoiets." Er verschijnt een brede glimlach op Robbie zijn gezicht, hij knikt hevig. 

"Try not to love," zegt Koen en hij laat een stilte vallen, "met de Bankzitters." We beginnen allemaal te lachen. "Wel een hele special guests," zeg ik al wrijvend in mijn handen. 

"Ja, nee dat kan niet met Milo en Matthy erbij!" Robbie zijn stem komt boven het gelach van iedereen uit. Ik stop direct met het lachen bij het horen van onze twee namen en draai mij weer de andere kant op. "Huh?" zegt Koen dramatisch. Ik frons mijn wenkbrauwen en vraag Robbie om helderheid. Hij steekt zijn arm naar mij uit, al aanwijzend, "try not to love en dan jullie," hij legt de nadruk op 'love'. 

"Wij verstaan geen Brabants," roept Milo hem toe vanuit de keuken. Robbie draait zich naar hem om, "lul, ik weet het, ik kan geen Engels." We beginnen hard te lachen. "Try not to laugh," reageert Milo al overdreven gearticuleerd. Hij trekt de gevulde koffiepot uit het apparaat en loopt ermee naar het bijzettafeltje. 

"Robbie bedoelt dat Milo en Matthy nu iets hebben, dat ze sowieso 'loven'," verduidelijkt Raoul en 'loven' is niet de juiste vervoeging, maar niet iedereen heeft universiteit gedaan. "Aaah," klinkt het. Robbie legt zijn hand op Raouls rug, "ja, bedankt. Tenminste iemand die mijn grap begrijpt," hij schreeuwt het woord 'iemand' uit. Nee, Robbie. Ik denk dat wij het allemaal direct begrepen, maar grappen maken over je steenkolen Engels is leuker. 

Milo is ondertussen weer op dezelfde plek gaan zitten als zonet, de stoel schuin tegenover mij. Hij zit enigszins onderuit gezakt, benen wijdt en zijn armen leunend op de daarvoor bedoelde leuning. Ik zou mijn ogen niet op hem leggen. 

Toch beeld ik mij in dat ik nu bij hem op schoot zou zitten: zittend op zijn liezen met mijn voeten tussen zijn bovenbenen op de stoel en mijn rug tegen zijn borstkast aan. Zijn ene arm om mijn torso gebonden en ik die met mijn achterhoofd tegen zijn sleutelbeen aanligt. Het voelen van zijn hete adem in mijn haren. 

"Zullen wij dan nu TikTok afstruinen? Dat jullie h'm hier nog effe chillen," haar stem dringt langzaam tot mij door. "Ja, ja," iedereen willigt het idee in. Vervolgens maken de twee cameramannen en het productiemeisje geleidelijk aanstalten om naar hun eigen huisje te gaan om te werken. Sjong, wij zetten anderen nu aan het werk. Hoe lekker is dat!

"Oh, dan kan ik nog wel even douchen," zegt Raoul en hij staat op. De verbazing slaat mij om de oren, wat hoor ik hier nu? En natuurlijk denkt iedereen dat, we beginnen allemaal te lachen, "wat is dit?" 

Dan begin ik te gniffelen om hetgeen dat ik in mijn hoofd heb bedacht. "Je gaat niet clean naar een jongerencamping. Daar ga je smerig weg en schrob je jezelf tot bloedend toe schoon," ik spreek mijn gedachte uit zonder er maar een seconde langer over na te denken. Dit lijkt bijna persoonlijk te zijn. "Ik ga mij tenminste wel doodschrobben als we daar weg zijn," voeg ik eraan toe. 

"Soa's schrob je niet weg, hé," zegt Robbie. Mijn ogen wijden zich, ik zit even vol ongeloof en maak oogcontact met de Brabander. Ik zucht en sluit kort mijn ogen. "Testen kan nooit kwaad," onschuldig haalt hij zijn schouders op. Ik begin te glimlachen en schud met mijn hoofd tegelijkertijd. De anderen in de kamer lachen zowat hun longen uit het lijf. "Ach! Zo'n testje en kuurtje vallen wel mee," roept Milo mij toe boven het gelach uit. "Milo houdt je handje wel vast," grapt Raoul erachter aan. Ik zet mijn tanden in mijn onderlip en gooi mijn bovenlichaam in de rugleuning. "Aaaahhh," zucht ik uit.