Trio's werken nooit

Prinses

"Je bent op de fiets toch?" vraag ik hem, terwijl ik mijn veters vlug strik en daarna rechtop ga staan. "Hm-hm," antwoordt hij en ontmoet vervolgens mijn ogen. "Jij niet dan?" grinnikt hij terug. Tuurlijk, voor hem zou ik twee en een half uur gaan fietsen. Geloof je het zelf. Dat doet mij denken aan 'Blauwe Dag' van Suzan & Freek: Fiets met jou mee door heel de stad. Als jij dat wil, nou, dan doe ik dat. Ik wil namelijk best met hem de hele stad doorfietsen en toevallig is dat ook wat wij zo gaan doen.

Milo heeft zijn auto bij het huis van zijn ouders geparkeerd en daar moeten we dus eerst naartoe voordat we doorkunnen. Ik weer eerlijk gezegd niet waarom hij niet gewoon vanaf zijn huis rechtstreeks naar de tennisclub is gereden, maar ik gok voor het geval hij na de training besluit te gaan drinken. Dan slaapt hij maar weer eens in zijn oude bedje. Wel slim bedacht, dat moet ik hem geven.

Mijn eigen kleding wordt onder andere in zijn sporttas gepropt, waarna de rits dichtgaat en hij de tas over zijn schouder gooit. Met mijn ogen volg ik zijn handelingen en dat met een glimlach op mijn gezicht. Ik sla mijn armen over elkaar heen en slik een keer. Een grinnik verlaat mijn mond als ik het beeld van Milo en Matthy samen op één fiets voor mij zie. Dat gaat nooit passen, maar dat is iets wat wel waker wordt gezegd en dan toch past.

Hij haalt zijn wenkbrauwen op, terwijl zijn ene mondhoek omgaat en zijn hoofd heen en weer. Ik grinnik wederom en schud ook mijn hoofd, "nee niks." Geloofwaardig knikt hij mij kort toe, waarna ik zijn rechterhand zachtjes in mijn zij voel glijden. Ik merk wel weer waar dit naartoe gaat en ik schud daarom stelling met mijn hoofd. "Nee, 't is niks," zeg ik hem. Hij leunt op mij in en kust mij op de lippen, hij houdt de zee aan woorden letterlijk tegen. 

De kus duurt iets langer dan een normaal kusje en ik leg mijn hand op zijn borst, misschien wel hopende op meer. Dat komt er niet van, maar wel een tik op mijn billen terwijl hij mij voorbij loopt richting de gangdeur. 

We lopen naar zijn fiets en ik bied nog aan om met mijn nieuwe auto, kleine flex, te gaan. "Heb jij vandaag überhaupt al beweging gehad?" sputtert hij dan terug en haalt tegelijkertijd zijn fiets van het slot af. 'Ja, die heb ik absoluut al gehad en vanavond nog wel meer' denk ik, maar ik zeg het niet. In plaats daarvan schud ik twijfelend met mijn hoofd, wie weet. Hij begint te grinniken en merkt op: "hardlopen, hè jongen." Dat heb ik vanochtend nou juist niet gedaan, maar glimlachend knik ik hem toe.

Hij overhandigt mij vervolgens zijn fiets, maar ho eens. Ik houd mijn handen omhoog en schud met mijn hoofd. "Jij gaat fietsen hoor, anders ga ik met m'n auto," zeg ik hem stelling. Zie je ons al zitten; ik voorop en hij op de bagagedrager? "Prinsesje wilt achterop?" vraagt hij met een pruillip op zijn gezicht. Hij zwaait zijn linkerbeen over de fiets en knikt met zij hoofd zo van 'spring achterop'. Ik grijns kort en loop op hem af. Hij steekt zijn linkerarm naar mij uit en ik zie het als een uitnodiging om hem een omhelzing te geven. Mijn armen leg ik zachtjes om zijn torso heen en mijn wang laat ik op zijn schouder rusten. Kort en subtiel, want we staan hier wel publiekelijk te kijk. Milo lijkt het echter helemaal niet erg te vinden, het boeit hem volgens mij vrij weinig wat anderen ervan denken. 

Het valt mij trouwens op hoe klef we beginnen te worden, alsof we elkaars aanrakingen nodig hebben. In principe is er niks mis mee, maar toch. Ik haat meestal zelf op dat soort stellen, dus op het moment ben ik een grote hypocriet. 

Ik stap bij hem achterop, een been aan iedere zijde. Ik houd mij vast aan zijn zadel, desondanks de neiging mijn handen in zijn zij te leggen. Hij begint te fietsen en zegt nog een aantal mensen gedag, voordat we de straten van Gouda betreden. Het zou zo een filmscène kunnen zijn met een gemonteerd muziekje erbij. Helemaal passend in de scène leg ik dan uiteindelijk toch mijn ene hand in zijn zij, ik laat mijn hand zelfs verder glijden tot op zijn buik. Vrienden houden elkaar ook op deze manier vast tijdens het fietsen, je wilt er namelijk niet vanaf vallen.