Alam ni Yvienne na pagod si Makki at nagtataka siya kung bakit hindi pa nakatulog ang asawa pagkatapos ng love-making nila. Sumiksik siya lalo rito sa ilalim ng makapal na bed linen. His fingers are making gentle pass on her spine.
Roughly one o'clock in the morning and she is having all the warm and comfort her husband's arms can provide. But she felt his mind is roaming elsewhere. Hindi niya mabasa kung nag-aalala ito sa sitwasyon nila o iniisip nito ang mga taong umabuso kay Amayya.
"Try to get some sleep," apura niyang inangat ang ulo at sinipat ang mukha nito.
Umungol lang ito. His eyes were closed, right hand is rested under his head on the pillow. Hinaplos niya ang maninipis na balbas sa panga nito.
"Kumusta kaya si Amayya roon sa kuwarto niya? Baka hindi nakatulog iyon ng maayos," aniyang umusod para maabot ng halik niya ang baba ng asawa.
"She will be fine."
"I really hope so. Wala ka bang planong patingnan siya sa psychiatrist? Para malaman natin ang status ng mental health niya." Tinunton ng labi niya ang bibig ni Makki.
"We will arrange a consultation for her one of these days." Ibinuka nito ang bibig nang lumapat ang halik niya pero hinayaan lang siyang gawin ang gusto niya na para bang nagpapaalipin ito.
"One more?" Napahingal siya sa pagbuhos ng pananabik.
"You are sore," he murmured chasing his own breath as well.
Mahapdi na nga ang pagkababae niya. Nakailang beses din sila kanina. Kung ipipilit ngayon baka hindi na niya ma-enjoy. Sa laki ng kargada ni Makki, inaasahan na niyang magkakagalos siya kung paulit-ulit ang pagpasok nito sa loob. Pero lumalambot ang puso niya dahil hindi lang puro libog ang iniisip ng asawa tuwing ginagawa nila iyon.
She settled back in his arms. Itinuon niyang muli ang isip sa pinag-uusapan nila. "Naalala ko ang kapatid ko kay Amayya. When we were kids she was a victim of abuse and bullying. Hindi namin agad napansin iyon ng mga magulang ko. Nagtaka na lang kami at bigla na lang lumalayo sa tao si Yvonne. Kahit sa malalapit na kamag-anak namin ay naglalagay siya ng gap."
"Breaking the cycle of depression is cutting off irrelevant people. Yet most of those people are someone we cherish, someone we do not want to let go. That's why in the long run we are traumatized."
"Tama ka, kaya ang hirap."
"I think your sister just learned to disconnect from the crowd to breathe and decompress. When you want to grow, sometimes you have to lose anything that needs to be detached. If we only see things around that is bad, nothing we do can make us better. Your sister chose to lose people, to recover herself. That's not bad."
"Dumaan siya ng counseling, to address her depression. Tingin ko naman ay naghilom ang sugat, but she was never been the same."
"You cannot expect the victims to stay the same after the trauma," he said after a minute of silence. "Para silang basag na baso. Imposibleng mabuo sa kaparehas na karakter kahit pagdikit-dikitin mo pa ang bubog. At dahil basag na sila, mas nagiging mapanganib. Masaling mo lang magkakasugat ka na. Bawat linya ng pagkatao nila ay tumatalas. Pero hindi ibig sabihin mawawalan sila ng silbi. Sa pagkadurog nila makikita mo ang kulay ng liwanag at ganda ng mundo sa ibat-ibang hugis."
"You just made me remember the past," ungot niya. "But you've manage to get yourself back together and you made me miss my sister. Lalo ko tuloy siyang namiss ngayon," malambing niyang maktol.
"Anyway, alam mo ba kung sinong bride ni Raxiine?" He changed the subject all of a sudden.
"Sino? Kilala ko ba?" Friend kaya niya o malapit na kakilala? May ilan na rin siyang kaibigan on-line sa mga potential brides, hindi lang sa harem ni Raxiine.
