Not an Ordinary Wattpad Story

Taking Her To My Heart

ANDREI'S POV

I just woke up now, wondering what should I feel. It's been 3 years since she left me. Even Xairen and her family haven't known yet that she already left me alone. Dad was so busy. Mula nung mag-migrate kami, Zander Thomas my younger brother and I was always left here in our home. After going to school, we just spent our lives at home, always hoping that dad will be having quality time for us... just like before, nung mahirap at simple lang ang buhay namin noon dito sa Pinas. This woman made us two brothers feel that we were not alone. That we still have her. Napakatapang niya. Napakatatag. Mahal na mahal ko siya. Pero ang tapang at tatag niya ay nagapi ng Liver Cancer. Mama became pale. She even can't take a long walk because of her weak body. Cancer killed my mother's strength. It also took away the smiles and laughter of our family. Dumating sa puntong nainis ako kay papa. Napaupo ako sa kama. Hawak ng mga palad ko ang nakadukmo kong ulo. Nainis ako kay papa. Sa puntong siya ang sinisisi ko sa pagdurusa ni mama. At nahiling ko sa galit ko na sana siya na lang ang nagkasakit. Siya na lang ang namatay. Si mama na namatay na umaasang magkakapanahon pa si papa sa amin. Na patuloy na nagmamahal sa lalakeng dahil sa takot mabalik sa hirap, nagpapakamatay asikasuhin ang kumpanya. Nawalan na ng panahon sa kanyang pamilya. Mom died one night the moment dad came home, parang inantay niya lang itong makauwi. Sa huling hininga niya, pagmamahal para sa amin parin ang namutawi sa mga tuyot niyang labi. Naalala ko pa ang mga eksaktong mga salita na huling binigkas niya.

"Alfredo, wag mong pabayaan ang mga anak natin. Maglaan ka ng panahon para sa amin tulad ng dati."

Matapos bigkasin ang linyang yun, pinikit ni mama ang mga mata niya, at ang huling pagtibok ng puso niya ay ang sandali ng pagkapanalo ng Cancer sa pag-angkin sa amin ng aming mahal na ina.

Balak ko ngayong pumunta sa puntod ni mama. Nung lumala ang sakit ni mama at nag stage 4 na ang cancer niya, nagpa-uwi na siya dito sa Pinas. Sa Baguio namin siya nilibing, sa bakuran ng ancestral house ng mga magulang niya roon. Doon siya lumaki at doon niya hiniling na mahimlay.

Hawak ko ngayon ang cp ko. Dinial ko ang number ni Xairen, sa ganito kalungkot na pagkakataon sa buhay ko, sa maniwala't hindi ang makaalam, si Xairen lang ang makakapagbawas ng hapdi at sakit na nadarama ko.

Nag-ring na ang phone niya.

"Hello Ei? Ang aga mong nagising, anung meron?"

Pwede mo ba akong samahan pa Baguio Ren?-tanong ko.

"Okay ka lang ba Ei? Sige samahan kita. Daanan mo ko after 40 minutes, magpupustura lang ako."

Sige. Be there in 40 minutes. Thanks Ren.

Yun lang at pinatay ko na ang tawag. Ganon kami ka-close ni Ren, boses pa lang, tono pa lang ng pagsasalita namin, alam na namin kung may pinagdadaanan ba ang isa samin. Kaya confident ako na dun ako may lamang kay Lyndon.

After 40 minutes...

Dala ko ang big bike ko. Motor ito na medyo malaki ang size. Ito ang gagamitin namin dahil ngayong taon daw ay under construction ang ilang major roads pa akyat ng Baguio.

Lumabas mula sa pintuan ng gate ng bahay nila si Xairen, kasama sina tita Pranses at tito Emil. Nabanggit ko sa text kay Puchem na naka big bike kami. Nakasuot siya ng simpleng Jeans na skinny, naka chuck taylor na rubber shoes at isang printed designed t'shirt.

PRANSES: Huwag kayong papaumaga. Ihatid mo siya rito bago mag 8pm.

EMIL: Saka Ei, anak, dahan-dahan sa pagmamaneho okay. Mag-iingat kayo. Kapit kang mabuti Ren, anak. Dibaleng medyo mabagal, wag lang mabilis ang takbo Ei ha.

ANDREI: Opo. Mauna na po kami.

Pinaandar ko na ang motor, at sumakay na sa likod ko si Xairen.

XAIREN: Hindi po kami makakalimot sa mga paalala. Kaya wag na po kayong mag-alala.

Bye ma, pa!

At unti-unti na naming tinahak ang viaje pa Baguio.

Habang nasa viaje...

ANREI: Ren, nagdala ka ba ng Jacket?

XAIREN: Ou naman syempre, Baguio yun.

ANDREI: Baka hindi mo na kailanganin. Summer kasi ngayon, kaya hindi ganun kalamig.

XAIREN: Hmf! Sayang naman effort ko. Teka, aano ba talaga tayo dun?

To visit mama.-maikli kong sagot.

XAIREN: Eh bakit parang hindi ka masaya? Pupuntahan pala natin si Tita Helena. Si Tito Alfredo ba nasa Baguio din pati si Tom-tom?

ANREI: Wala. Si mama lang.

Matapos ang ilang oras ng viaje.. nakarating din kami.

Nung una, hindi nagtaka si Xairen dahil nga sa bakuran ng Ancestral House ng side ni mama nakalibing ang labi niya. Nagulat siya nung marating namin ang lugar ng pinaglagakan ng katawan ni mama. Kasama ang apat na lapida. Sina lolo at lola, at ang dalawang kapatid ni mama.

XAIREN: Ei, bakit hindi mo nabanggit sa amin na wala na pala si tita Helena?

"I don't know how and what to say. Siguro dahil masakit pa rin hanggang ngayon." I said.

Then Xairen started to ask questions about how mama ended lying 7 ft. under the ground.

After I answered and told her about everything. She suddenly hugged me so tight. And whispered..

"Iiyak mo lang Ei para mabawasan ang sakit."

I didn't felt like crying but tears suddenly fell from my eyes. The moment after Puchem told me that, it was like automatically came to be done in just a glance.

Xairen helped me to ease the pain. While staring at my mom's tomb, she held my hand, to let me feel like I'm not alone. Tom my brother is too young to be told problems that I am facing, the emotional stress I wanted to overcome.

After giving prayers, flowers and lighted two candles for mama, we decided to visit strawberry farm before we will take the road home.

Nung nandun na kami, she dragged me to be with her. We picked fresh strawberries and bought them home as pasalubongs.

While watching Xairen, I saw her unmeasurable smiles and laughter.

This is the real me. And I brought her here where my heart is.

Tinahak na namin ang viaje pauwi. Upon looking sa side mirror, nakayakap si Xairen sa akin at tila ba na she's taking a nap. Nahuli ko siya kanina na tila ba kinakausap si mama nung nasa puntod  pa kami. Hindi ko alam kung anung sinabi niya kasi pabulong. Pero kung ano man yun, parang kasiyahan lang ang nabakas ko sa tila pagkausap niya kay mama.

I'm very sure to marry this girl, and I'm hoping that I'll be the one waiting for her infront of the altar while she walks in the aisle with her father towards me.

Mahal ko siya. Mahal na mahal.

And I promised to fulfill mom's advice, she said

"To have a happy life Ei anak, Marry your Bestfriend." I knew she was pertaining to Xairen. And I'm eager to fulfill my promise.

Hay... fafa Andrei, sana ako na lang. Haha! Akin ka na lang!

Nakaka-touch naman yung Chapter na to.

Paano naman si fafa Lyndon?
Mukhang malaking puntos itong mga nangyari para kay Andrei.

Ano naman kayang mga salita ang sinabi ni Xairen?

Yung pagmamaldita at bruha ni
Venice, masasaksihan na ba natin sa next chapter?

ABANGAN ang CHAPTER 20!

THANKS!
MissUNDEFINED13