CATCH BY CASSANOVA ARMS [ ASTINE SERIES #1 ]

9

Mabilis kung pinahid ang luha ko noong makitang may sapatos na nasa harap ko. Inabutan niya ako ng panyo.

“Why are you crying, did someone ditch or figth with you? Halika sasamahan kitang resbakan siya.” Mas lalo akong naiyak noong marinig ko ang boses niya nakilala ko kaagad kung sino ang nasa harap ko.

“All of people around me, all of them just hurting me. Takot akong sabihin sa sarili ko na walang nagmamahal sa'kin. Walang makikinig..” Mahina kong sagot sa pagitan ng paghikbi ko.  “I don't know what I do, I didn't deserve this.“

“So I'm hurting you, because I'm here?”mahinahon niyang tanong. Alam ko na pinipigilan niya na mag salita ng mas ikakasama ng pakiramdam ko. Halata ko naman sa boses niya.

“Stop playing Dylan.. Stop playing, nakakapagod na rin paglaruan. Hindi na naman kita kailangan nasasaktan rin naman ako,”dagdag ko habang yakap ang mga tuhod ko. Nakatitigtig sa lupa prangkahan na kung mag salita.

Ngayon mas mahirap magtiwala.

“You know what.. Ganoon na lang ba ang tingin mo sa'kin pinaglalaruan ka? Hangang doon na lang ba talaga 'yon. Hindi na ba ako pwedeng gumawa ng tama dahil minsan na akong naging mali. Wala na ba talaga akong karapatan na magpaka-totoo dahil nagkamali na ako noon.”Halata sa boses niya ang inis.

“Hindi ko na kailangan na i-explain 'yon sayo. Ano nga ba kita bakit doon ka na lang sa iba. Bakit ano 'yong ginugulo mo? Bakit di sa iba mo ibigay ang atensyon mo?” I asked in loud voice.

Bakas sa mukha niya ang galit I didn't cross the line. Tumawa siya ng sakastiko bago nagpakawala ng malalim na bungtong-hininga. Napahawak  siya baba niya at napaigting ang mga panga.

“Fine.. Kung iyan ang gusto mo..”sagot niya.  “Oo na lalayo na ako sayo, sana maging masaya ka. Ang hirap pala ipilit ang sarili mo sa ibang taong palagi naman tayong tinutulak palayo," pinagdiinan pa niya ang salitang masaya.

Tawagin ko sana siya pero napipi ako. Babawiin ko sana ang sinabi ko, pero ang taas ng pride ko. Hindi ko naman kasalanan iyon. Galit lang talaga ako kaya nasabi ko iyon.

“Class dissmised..” Napatingin ako sa dalawang taong agad tumayo ng sabihin iyon ni Mrs. Andaya lumapit sa kanya iyong isa sa block mates ko. Nilingkis pa ang kamay sa braso niya. Sinusundan ko 'yon ng mga matalim na tingin.

Nang magtama ang aming mga mata ay agaran din akong nag-iwas ng tingin. Na una sila dalawa na umalis. Parang may tumutusok sa puso ko nakaramdam ako pagbigat ng dibdib ko at matinding inis.

“Hindi ka pa tatayo?” Napalingon ako kay Andrei sa tabi ko. Nakatingin ito sa pinto kung saan kalalabas pa lang nila Dylan at bago niyang fling.

“Andrei, masama ba ako na tao?” tanong ko. His browsed furrowed.

He looked hesitant to answer. “Why are you asking?“

“Because I think I was wrong this time. But other of me saying, I just did the right thing.” well I'm not sure.

“Well your not a bad person, I think you're stopping to love that person more. Kapag may pinili mo na lumayo mas lalo mo na hahanapin ang tao na 'yon lalo na kung nasanay kana. Pero minsan ang pag layo ay mas maganda.”  Sinarado  niya ang bag niya bago tumango. “Go home! Uuwi na rin ako. Isipin mong mabuti and desisyon mo,” huling sinabi niya bago iwan ako.

Hindi ko siya mahal... Hindi ko nga siya gusto.. It's just my konsensya okay  nga siya balik siya sa dati paglaruan ang damdamin ng mga babae. Andrei is right but this time it's not about love.

Malay ko baka mag kainan pa iyon mamaya. Never mind. Kailangan ko na palang umalis naiwan na kong mag-isa.

“Dad!” I  called. Kinakabahan ako habang palapit kay daddy. I think good mood naman siya ngayon.