CATCH BY CASSANOVA ARMS [ ASTINE SERIES #1 ]

39

Walang emosyon akong tumingin sa kanya, parang dinudurog ang puso ko ng magtagpo ang mga mata naming dalawa. Agad akong umiwas ng tingin at tumayo.

Aalis na sana ako, agad niya na niyakap ang mga hita ko habang mahinang umiiyak. Mahigpit ang kapit niya, ayaw akong pakawalan kahit anong palag ko. "Pakingan mo 'ko Alexis, please!"

"Bakit ka ba naka luhod dyan bakit hindi ka tumatayo." Pilit kong patayuin siya pero ayaw niya talaga kahit anong pilit ko. He's sobbing and also begging for my forgiveness.

"Sorry, Alexis. I'm so sorry, alam ko na hindi sapat ang mga sorry ko sa lahat lahat. Pero hindi ako magsasawang humingi ng tawad sayo." Yes, sorry can heal my broken heart.

Dahil wala namang magagawa yang mga sorry na 'yan. Nangyari na ano pang magagawa noong sorry.

"Ano ba tumayo kana please, Dyn," iritadong utos ko.

Tumitingala lamang ako kapag sa tingin ko ay babagsak na naman ang walang katapusang luha ko. Hindi ka ba nakakapagod, iiyak na lang palagi.

"Patawarin mo 'ko, hindi na, Alexis..." his voice cracked.

"Pumunta si Mara noon para mag sorry sa'kin noon, hindi ko dapat siya pagbubuksan ng pinto pero mapilit. She's drunks, nagsisi siya sa ginawa niya. Ang saya saya ko noon kasi maayos na natin yung sa'ting dalawa. It just accident that you cought us kissing. It's not really kiss kasi aksidente 'yun. Agad ko siya na tinulak dahil alam ko na magagalit ka. Kahit hindi naman talaga nag dampi yung labi namin. Alam ko na ayaw mo na makita kami na magkasama. Dahil iniisip ko na masasaktan ka. Sabi ni Tito napakaswerte ko raw sayo. Gusto ko na pakitunguhan ng maayos ang pamilya mo. Dahil alam ko na mahal mo sila," paliwanag niya habang mahigpit ang kapit sa'kin.

"Gusto kong mahalin din ako ng pamilya mo para sayo. Na magustuhan din ako ng pamilya mo. Kasi gusto gusto kita. Mahal na mahal Kita, I see my future with you. Ikaw yung asawa ko at ikaw ang magiging ina ng mga anak natin. And when we're together, I also court them," he added.

Hindi na ako pumalag sa yakap niya dahil alam ko na may parte sa'kin na gustong gusto na marinig ang paliwanag niya. Matagal kong gusto na marinig ang paliwanag niya.

Lahat ng iyon para sa'kin, minamahal niya ako kaya gusto niya na mahalin din siya bilang boyfriend. Kinukuha niya ang loob nila para sa'kin. Lahat ng ginagawa niya ay para sa'kin.

Ngunit sa ginawa niyang iyon hindi maganda ang kinalabasan dahil pareho kami na nasaktan. Subra subrang sakit ang nararamdaman naming dalawa. Dahil doon nasira din naman kami. Nasira din yung pangarap niya para sa'ming dalawa.

Ilan beses ko pa siya na sinabihan na tumayo pero hindi siya nagpatinag. Lumuhod din ako para magkapantay kaming dalawa. Hinawakan ko ang pisngi niya at tiningan siya sa mga mata.

Hindi ko maiwasan na padaanin ang daliri ko sa pasa niya. I know it was so painfull. Hindi ko kasi mapipigilan si Chion. Gusto ko rin siya na suntukin sampalin, pero hindi ko kaya. Hindi ko kayang gumanti sa kanya. Katulad nga ng sinabi ko maayos pa ba namin ito.

Tuluyan na niyang na pa amo ang puso ko.

"Hindi mo naman kasi kailangan gawin iyon. Hindi mo kami kailangan ayosin. Kasi nagustuhan ka nila pero nawala ako sayo." Tumingin ako sa kanya.

Umiling siya bilang sagot sa'kin. "Totoo namang kasalan ko. Kasalanan ko naman talaga, I'm idiot. Dapat I prioritize you because you're my love. Dapat I asked you first if it's okay for you. Sorry nagkamali ako," pag ako niya pa.

"Subrang sakit noong mga panahong wala ka. Hindi ko alam kung ano pang ginagawa ko sa mundo. Araw araw pumapasok sa isip ko na nasaktan kita pinaiyak kita. Pero hindi kita kayang lokohin, hindi ko magagawa iyon Alexis."

Tumayo ako at hinila siya patayo bago yinakap siya, sumandal ako sa dibdib niya. "May kasalanan din naman ako, diba sabi ko move on na. I just can forgive them Dylan, kaya sana naman please support my decision."

"Subra subra na iyon sakit na nararamdaman nating dalawa sa mahabang panahon. Pareho natin na nasaktan ang isa't isa. Actually, I want to be free from everything dahil nakakapagod din." Yumakap ako sa kanya ng nakapahipit habang umiiyak.

"Gusto kong mag simula muli, gusto kung kalimutan lahat. Haharapin natin ang hinaharap at bagong simula." I gently said.

I start fixing myself and he is also there in my healing process. Ngayon masasabi ko na hindi na talaga ako nag-iisa. This is magic that love can do. And a happiness, a genuine one.

Kasi mahal ko pa rin.

My decision is to keep Dylan, andami na rin naman naming pinagdaanan para bitawan pa yung isa't isa. We also deserve each other, hindi na kami mananatili sa palagi namin nasasaktan ang isat isa. Ito naman yung pangarap ko noon kaya lang sa kasamaang palad hindi ngayari.

Sabi nga nila hindi pa naman huli yung lahat para tupadin mo yung pangarap mo. I guess tataya na naman ako sa pangalawang pagkakataon. I give us second chance.