CATCH BY CASSANOVA ARMS [ ASTINE SERIES #1 ]

31

 "Last day na."

"Pupunta ako sa Paris pagkatapos nito. Hetic masyado ang schedule ko." I stretched my arms before intering the hall.

Nakasuot ako ngayon ng Lavander sleeve na v neck pinatungan ko ng brown blazzers. And high waist maong pant with my black pouch and black high heels.

Actually Miss Boracay 2021 kasi ngayon yung Boracay para sa Miss Philippines ata. Yung mananalo sa kanila ang mag represent ng Boracay. They are all beautiful and they have their own talent. Nagkakahiwalay lang talaga sila sa Q&A.

Pero lahat naman sila magaling lahat sila ay deserve na manalo. Sino man ang manalo sa kanila ay deserve din nila ang title na 'yon.

"Let's give a round of applause to Ms. Fyline De Chaves to give us short speach." Tipid akong napangiti sa kanila bago umakyat sa stage para mag bigay ng speach ko. Last day na ngayon ng event babalik na rin ako sa Manila pagkatapos.

I'm not prepared hindi ko alam ang sasabihin ko sa harap ng mga naggagandahang mga binibi na 'to.

"Thank you very much! Well, I'm not prepared hindi kasi sinabi sa'kin na mag bibigay pala ako ng speach. Kidding aside, it's unprofessional to be like that." Nagtawanan sila dahil sa sinabi ko. I'm not joking no hindi talaga ako handa. Gusto ko yung sasabihin ko sa kanila ay remarkable para kapag naalala nila they will keep going reaching they dreams. I want my speach to be inspirable.

"Well to the ladies and candidates here. I want you all to remember na matalo man kayo na laban na ito don't lose hope. Win or lose didn't define you as a beauty queen. Even without a title you're already a queen in your heart. And to those people who believe in you. Kasi kung mahal mo ang ginagawa mo panalo ka palagi. Back in my student life subrang hirap ng mag isa kailangan ko na gawin lahat. Ayaw ko na makita nila akong nahihirap just to make them satisfied. Dahil alam nila na hirap ako at susuko rin ako. Kaya kung gusto ko ang isang bagay I really work hard para makuha ko 'yon. H'wag nyong hayaan na lugmukin kayo ng ibang tao dahil hindi naman sila naging saksi lahat ng ginawa nyo. Nandyan lang naman sila para husgahan kayo ayun sa nalalaman nila." I flash a ginue lovely smile

"Wala ako ngayon sa harap nyo kung hindi rin dahil sa sarili ko. Because I believed in myself na kaya ko. Believe on yourself paniwalaan nyo na kaya nyo kahit mahirap. H'wag kayong susuko dahil sa isang pagkatalo o pagkakamali.

Ganoon ang ginawa ko, bagkus ginawa ko yun na inspirasyon ko para mas lalo akong maging magaling. Because I want to be better not in front of everyone but infront of myself to. Kasi paano kayo haharap sa kanila sa maraming tao pero hindi nyo maharap ang mismong sarili nyo. Joining a beauty pageant is like reaching your dream to. Kaya h'wag kayong susuko at isaisip nyo palagi na kaya nyo. At kakayanin nyo kahit mahirap. Be a queen on your own not just outside but be a beauty queen inside."

Isang masigabong palakpakan ang narinig ko pagkatapos ng speach ko. I hope I inspired them with my speech pero hindi ko alam kung may sense ba yung sinasabi ko. I'm not satisfied tho. Binigyan nila ako ng token of gratitude bago kami naghiwahiwalay. Bumalik na lang din ako sa hotel room ko para makpagpahinga na.

I lazily picked up my phone when it ring. Sino kaya ang bwisit na umepal pa pamamahinga ko. Napakamot ako sa ulo ko ng makita kung sino ang tumatawag.

"What should I help you, Dylan?" I asked in lazy tone.

"Are you tired?"masuyo niyang tanong.

"Subra, kakatapos lang noong event. Nagpapahinga ako, may kailangan ka ba? I really need to take a rest right now."

"Just checking on you kakauwi ko lang din," imporma niya. Napatango alo kahit hindi naman niya ako makita.

"Aww... How's work?"

"Tiring but I'm totally fine narinig ko na ang boses mo kaya ayos naku." Narinig ko ang mahina niyang pagtawa. Nagbibiro ba siya? O kikiligin na ba ako sa mga pic up lines niya.

"Tss... Kalokohan mo na naman, walang gamot ang boses ko," pagtataray ko.

"Para sa'kin lang yun. Did you meet with Lucas again?" he's gone became serious. May bahid 'yon ng pagbabanata kung kaharap niya man ngayon si Lucas.

"I didn't aalis na raw siya ngayon. Hindi ko alam kung nasaan na siya. Why are you jealuse?" I teased.

"Is it too obvious?"

"Ha?" I blinked twice, hindi pa nag sink in sa isip ko.

"Did you feel that I'm jealuse with, Lucas?" he asked.

And how should I know about it.

"Ahuh... I don't know, hindi mo naman sa'kin sinasabi paano ko malalaman, " sagot ko sa kaniya. May mabubuo na naman na bagong kaguluhan sa sistema ko.

"Never mind. It's not important," bawi niya din.

"What if it's important for me. Are you jealuse? Do you love me are you still into me, Dylan?" dagdag kong tanong.

Sana naman masagot mo hindi yung palagi mo akong pinag-iisip. Bukod sa hindi ako manghuhula hindi rin ako magaling magbasa ng nasa isip ng ibang tao.

Nanahimik siya at hindi naka imik dahil sa sinabi ko. Matagal kami na binalot ng katahimikan napatingin ulit ako sa cellphone ko kung on going pa ba yung call pero oo naman. Binasag niya iyon ng isang malalim na buntong-hininga.

"Let settled this when you go home."

Pinagdikit ko ang labi ko. "Anong klaseng settled?"

"About us," he repeated. "I want to talk about us."

"Meron pa bang tayo?"

"Hanggang tumitibok ang puso ko para sayo Alexis meron tayo. Pag uusapan natin 'to pag uwi mo, I don't want to talk about us in phone call. Hihintayin ko ang pag uwi at doon tayo mag uusap," he really assured everything a part of me get excited.

Sa wakas sa tinagal tagal ng panahon may closer na kami. Pag-uusapan na namin. Noon kasi natapos kami ng ganoon ganoon na lang. Andami ko rin na tanong sa sarili ko kung ano ba nagawa ko. Kung saan ba ako nagkulang bakit ganoon yung ngayari sa'min.

"Do you understand, Alexis?" ulit niya para makasigurado.

"I understand Dylan we will talk pag uwi ko."

Finally, after seven years, sana naman ay makuha ko na yung mga kasagutan sa marami kung tanong.