CATCH BY CASSANOVA ARMS [ ASTINE SERIES #1 ]

28

“Hello, good evening, Ma'am Alexis! This is me Ylaida from Crest company.  Mr. Norway will be having a special event, he personally asked me to call you. He wants to invite you for opening our new hotels."

Sinenyasahan ko si Dylan na mauna para maayos kong makausap ang secretary ni Mr. Norway. Isang importante na tao para sa 'kin. Siguro wala din ako rito sa industriya kung hindi dahil sa kaniya at sa asawa niya.

"Yes, when is that?"

“It was on April 14 ma'am! I will send your invitation by via email. And some details about the event ma'am, we will look forward to your attendance.”

“Tell Mr. Norway that I will surely attend. And pls tell send my regards!"

Napahilot ako sa sintido ko ng maibaba ang tawag. Mahirap pala walang secretary, pero ayaw ko namang nakawin ang oras ni Niana na kasama ng pamilya niya.

Siguro ay masaya iyon at nag-eenjoy kasama ang pamilya nila. Hindi rin ako nakikibalita dahil mukhang enjoy na enjoy siya ayaw ko naman na istorbohin ang oras kasama ang pamilya niya. Matagal siyang nagtrabaho sa akin ng walang pahinga.

“Are you okay?” nag-aalalang tanong sa'kin ng Dylan. Nagbaba ako ng tingin bago humugot ng malalim na buntong-hininga. Hindi ko na napansin na bumalik siya at nakalapit na ulit sa akin.

”Akala ko umalis ka na,” mahinang sagot ko.

Umiling siya sa akin.  ”Hinintay na lang kita, sabay na sana tayong dalawa. Sa sasakyan mo ako sasabay pauwi. May problema ba?”

“Pupunta ako sa Paris this week, may lunching event yung isang close friend ko sa Paris,” mahina kong paliwanag.

“Don't stress your self to much.. Gusto mo samahan kita? Kaya pa ba?” Hinampas ko ang braso niya at bumusangot ako.

“Ano naman ang gagawin mo roon?” nakataas ang kilay kong tanong. Kunwari ay galit ako sa kaniya.

“Sasamahan kita, sasamahan kita sa party," he proudly said like it was good idea.

“Hindi pwede. Mag-isip ka nga Dylan may trabaho ka rin na iiwan dito. You don't need to be with me at all times. We have our own life.”

“Yes, not anymore. I'll be quiet, I won't complain anymore.” he assured. "Pero kung magbago ang isip mo pwede ako. Baka kailangan mo ako. Mababalikan naman ang trabaho."

Ngumiti ako ng tipid bago pumasok sa sasakyan. Tahimik ang byahe kung hindi lang niya ako kinausap.

“How long will you stay here in the Philippines? You can bring your work here. Why are you still needed in another country?” he asked curiously.

Walang pagdadalawang isip akong sumagot. “Of course it's easy to work abroud France ang fashion center. Mas maganda ang opportunities doon. ”

“Aalis ka ulit pagkatapos babalik ka sa France?” I nodded without hesitation.

“Yes, when I'm done with what I need to do here, maybe, babalik ako ulit sa France. ”

Hindi siya nakapagsalita at nanahimik.

I looked at him. “Don't you want me to go? Because I'll find a reason again if I come back here or I really leave. What do you think?” I asked his opinion.

“Better if you stay here.” He bit his lower lip habang hindi nakatingin sa 'kin ng maayos.

“Hmm pag-iisipan ko. Pero kung babayaran mo ako ng triple why not, hindi ba?” I joke kasi kung mas malaki na opportunity dito ay pwede namang dito na lang ako.