CATCH BY CASSANOVA ARMS [ ASTINE SERIES #1 ]

38

Dali dali ako na tumalikod sa kanya, dumaan ako sa maraming tao palabas nagtataka tuloy sila na tumingin sa'kin kung bakit ako umiiyak. I don't care if they will see me like this gusto ko na lang na umilis dito.

Emagine me and my ex-family breathing in a same air make me suffocate. I don't want them near me, dahil bumabalik lahat sa'kin. Yung hirap at sakit na dinanas ko.

Agad ako na umalis at pumunta sa condo ko. Sinarado ko yung pinto pinalitan ko rin ng password. Pati yung double lock sinarado ko. Napasalampak na lang ako sa lapag habang umiiyak. Binuhos ko lahat ng luha ko sa pagaakalang mauubos na 'to.

Pero alam kong mali ako at hindi iyon mangyari. Kahit balde balde na luha pa hindi iyon mauubos. Kahit anong pilit ko walang katapusan pa rin ang pag agos ang mga luhang 'to.

"It was so u-unfair for me... It's really unfair for me," mahinang bulong ko.

"Ginagawa ko naman lahat, pero subrang hirap. Simula naman 'to noong sila na mismo yung tumulak sa'kin papalayo. Sila mismo.. hindi ko yun ginusto, they want me out of there family. Dahil hindi naman nila ako kailangan sa pamilya nila dahil kunsomesyon lang talaga ako."

Napalingon ako ng masama sa pinto habang patuloy pa rin sa pagbuhos ang mga luha ko. Hindi ko na makita ng maayos ang paligid ko dahil sa dami ng nag uunahan na luha ko.

"Alexis please talk to me. please hindi ako aalis dito hanggat hindi mo ako kinakausap. Let me explain, please," his voice broke, patuloy sa pag ring ang doorbell.

Kitang kita ko 'yon sa monitor.

Napaismid na lang ako bago tumayo kahit naghihina pa ang mga tuhod ko. Kinakaya ko pa rin, kahit marating man lang ang kwarto ko.

Doon ako umiyak ng umiyak, patuloy pa rin ang pag doorbell pero nagtalokbong lang ako ng comforter ko. Para kahit paano hindi ko masiyadong marinig ang ingay noon. Hindi ko pa kaya na humarap ngayon kahit sino.

Ayaw ko silang lahat na makita dahil parehas lang naman. paulit-ulit ako na umiling pinapaniwala ang sarili ko na mali ako. If this is dream all I want is to woke up.

I can take it anymore, gustong gusto ko lang naman na maging masaya. Gustong gusto ko lang na maging masaya iyon lang naman. Hindi ko naman na sila kailangan pa.

Nakatulog ako kaka-iyak nagising ako dahil sa alarm ko sa t'wing umaga. Mabigat ang pakiramdam ko na bumangon naghihina pa ako. Subrang bigat ng pakiramdam, parang may naka dagan sa'kin. Naninikip pa ang dibdib ko, subrang sakit.

Dahan dahan ang bawat lakad ko dahil baka kung hindi natumba na ako. Nadaanan ko yung bag ko kaya pinulot ko iyon. Nang makuha ko ang cellphone bumungad sa'kin ang maraming text message, calls pero lahat iyon ay galing kay Dylan. Ang iba ay galing sa kaibigan ko. Ang iba ang galing kay Niana.

Ngayon ko lang naalala na dito ko pala siya pinapatuloy. Binuksan ko yung cellphone ko para tawagan siya.

"Ma'am?" pasigaw pa niyang sagot.

"H-hello Niana. I'm s-sorry I c-changed my p-password. S-something came up."

"Ma'am ayos lang po pero sa tingin ko kailangan nyo na buksan yung pinto," may pag aalala sa boses niya. "Kagabi pa po nakaluhod sa harap ng pinto si Mr. Aguilar. Hindi pa siya umaalis hanggang ngayon."

Parang may kung ano sa sa'kin na naawa sa kanya. Pero nanatili ako sa pwesto ko. Hindi gumagalaw o kung bubuksan ko ba ang pinto.

"Please ma'am alam ko pong wala ako sa posisyon para sabihin ito kasi ako naging saksi din ako sa paghihirap nyo. Pero pakingan nyo po ang paliwanag niya. Alam ko po na deserve nyo ang isat isa." Napapunas na lang ako ng mga luha ko. "Maganda kayong tingnan na magkasama. Hahayaan nyo ba ulit na masira ang meron kayo? "

"It's not easy to do that."

"But I know you can. You're the bravest girl I've ever meet aside from my mother. You thought me a lot of this. If you love someone it's not easy, walang madali, hindi palaging masaya. Ngayon ka pa ba matatakot ma'am?"

"S-susubukan ko..." tipid kung sagot.

Pinatay ko na ang tawag bago tumayo para uminom ng tubig. Habang umiinom ako madami ang bumabagabag sa isip ko. Nababagabag pa ang isip ko dahil sa sinabi ni Niana dahil sa hindi pa siya umaalis.

Papasok na sana ako sa kwarto ko ng mahagip ko ang pinto. May nag udyok sa'kin na maglakad palapit doon at buksan. Pinatatag ko ang sarili ko, tinago na nasasaktan talaga ako.

Bumalik ulit ako at tumalikod papalayo roon. Sunod nagising ko ay parang nagkakagulo sa labas. Out of curiosity kaya binuksan ko ang pinto. Agad akong napaatras ng bumungad sa'kin na nagsusuntokan sila Chion at Dylan. Si Knight naman ay may pasa na din.

"Ang gago mo para saktan yan na kaibigan ko na yan. Hindi mo alam ang pinagdaanan niya dahil ginago mo siya noon. Kapag sinabi noong tao na ayaw niya. Paniwalaan mo dahil ayaw niya na talaga. Kapag sinabi ni Alexis na hindi niya kaya durog na durog na yan. Dahil ayaw na maipakita na nahihirapan siya. If she said she's hurting believe her!" galit na galit na paalala sa kaniya ni Chion habang hindi mapigilan ang pag suntok kay Dylan.

Hindi rin ako maka awat, feeling ko hinang hina na ako. Hindi naman gumaganti si Dylan sa mga suntok ni Chion. Nagpaubaya lang siya at tinangap lahat ng suntok nito sa kaniya.

Ininda at tinangap niya lahat, habang nakamasid lang ako sa kanila. At walang ibang ginawa kundi tahimik na umiyak.

"Hindi mo alam kung gaano nahirapan si Alexis noong maghiwalay kayo. Palagi ka niyang kinukwento sa'kin-sa'min. Pero noong sinabi niya na binitawan na niya yung buhay niya. Alam mo ba kung gaano kasakit na makita na ganoon yung kaibigan ko. F*ck you and her family, wala siya noon dahil kami yung pamilya niya." Sinipa niya ng huling beses si Dylan.

Napayuko na lamang 'to at nakasandal sa pader. "Tama na Chion!" saway ko.

Nang dumating yung mga guard ay agad nilang hinila palabas si Chion. Nang mawala sila ay nilapitan ko Dylan na ngayon ay nakayuko na rin.

"Go to your condo h'wag ka dito."

"I'm not wort it? Hindi ba ako worth it sa pagmamahal mo?" Hindi ako naka sagot sa tanong niya.

"I will beg for you to take me back, Alexis. I'm willing to do everything just take me back again."