CATCH BY CASSANOVA ARMS [ ASTINE SERIES #1 ]

24

“Hello ma'am how can I help you?” Nakangiti tanong ng sa information.

“Where is Mr. Aguilar office? I have an appointment with him.” I answered.

“Floor 37, Ma'am! I will inform her secretary.”

Ang taas ng floor niya.

Tumango ako bago umalis, bakit ba ako pinapunta ng lalaking 'yun dito. Madami ako na ginagawa wag lang talaga hindi importante ang sasabihin mababangasan ko siya.

Nang sa tamang floor na ako huminga  ng malalim. Ito na naman ako haharapin siya ulit dahil kailangan. Hindi ko talaga alam kung anong problema niya at kailangan pa na puntahan ko siya.

“Hello, Miss Fyline!” bati sa'kin ng secretary ni Dylan.

“Where is he?” tanong ko kaagad. “Tapos na po yung meeting ni Mr. Aguilar pero may kausap lang po siya, ” paliwanag niya.

Paghihintay niya ba ako, naghahanap ako ng condo pinapaunta niya ako dito. Tapos nasa meeting pala siya, kairita. Nagmamadali pa ako noong pa punta rito.

“How dare him!” nanggagalaiting sigaw ko.

“Kalma po ma'am sa loob na lang po kayo ng office maghintay 'yon po bilin niya sa'kin.” Ngumiti siya ng tipid.

Ginaya niya ako papasok sa loob ng office ng boss niya.  “Ma'am you can sit here. ”

Sumunod naman ako, padabog ko na binaba ang bag ko at na upo.

  “Ano gusto nyo ma'am water, juice, coffee?” Alok pa niya.

“Jowa.” Wala sa sariling naisagot ko.

Napakurap siya sa harap ko. “Po?”

“Just cold watter, that will do.” Kinakalma ko ang sarili ko. Hanggang na dumating yung tubig pero yung magaling nilang boss wala pa rin.

Nang bumukas ang pinto agad ako na napatayo. Hinanda ko ang sarili ko para sermonan siya.

He looked so damn hot with tuxedo on his arm. Naka bukas ang dalawang botones ng polo niya. Siguro ay binuksan niya pagpasok niya. Natigilan siya sa pag gulo ng buhok niya ng mapalingon sa'kin.

“Ikaw.. Mr. Aguilar ipapaalala ko lang na hindi lang ikaw ang busy  sa ating dalawa. Don't call me. Ilang oras akong maghintay sayo. ” Mahina kong minasahe ang noo ko.

“Kanina ka pa ba?” malumanay niya na tanong. Halos mapasabunot na ako sa buhok ko ng itanong niya iyon. “Obvious ba?” Nauubos talaga ang pasensiya ko habang hinihitay siya.

Huminga siya ng malalim bago nilagay ang coat niya sa may upuan. Napatingin ako sa kanya bago padabog na umupo sa upuan sa harap ng table niya.

“Miss Alexis, marami akong trabaho, it's not my intention to keep you waiting.” He massage the tip of his nose.

“You can just call me, you don't need to tell me to came here,” pabalik ko pang sabi.

“Did you eat?”tanong niya. Nagsalubong ang kilay ko bakit niya ba iniiba ang usapan.

“I'm on my diet!”

Hindi ko alam kung anong nasa isip niya. Huminga siya ng malalim at hinila ako sa kung saan. Ano bang gagawin niya. Nakita ko na lang ang sarili ko na naka-upo sa harap niya sa loob ng isang fancy restaurant.

“What do you want to eat?”

“Nothing!” tipid kung sagot bago umiwas ng tingin. Huminga siya ng malalim bago tinawag ang waiter.

Hindi ko pinansin kung ano ang kinuha niya. Nakatingin kasi ako sa labas sa mga tao na lumalagpas kung saan naroon kaming dalawa.

Nang dumating ang order namin at napanganga ako sa dami noon. Ano kami baboy katapusan ko na ba kaya ganito karami binili niya.

“What the... Are you freaking serious? Are you going to eat all of this?” Tanong ko sabay turo ko sa mga pagkain. Napakamot lang siya.

“Alam kong kapag may gusto kang sabihin ganito ka. Ano sasabihin mo?” I clearly remember about this habbit he always like this.

His lips formed 'o' siguro tama nga ako sa hinala ko. May gusto siyang sabihin kaya inaya niya ako na kumain.

“That's nothing it just about.. nothing important. Just eat.”

“Diet nga ako paano kapag tumaba ako mananagot kaba?” hamon kung tanong.

Hindi nga ako kumain kanina dahil kumain ako ng dinner. Hindi ako pwedeng mag cheat sa diet ko. Baka tumaba nga ako, mahabang work out.

“Your always beautiful even your chubby.” Tinago ko ang pamumula dahil sa sinabi niya.

“Aba intensyon mo bang patabain ako gusto mo talaga masira image ko,” alma ko. “Hindi mo ako maloloko, hindi mo ako madadala dyan sa mga salita mo.“

“Eat your food so you can go home.” Pinalitan niya ang plato ko at nilagay doon yung plato niya may nahiwa na na steak doon para sa'kin.

“Eat you're food or else, ” panakot niya. Nanghahamon akong  tumingin sa kaniya.

“Or else? “

“Im the one who will feed you but I like it more if I eat you. ” Nakangising sabi niya.

Agad ako na napa-iwas ng tingin at napatikhim tahimik akong kumain.

“It won't work on me.“

Pinapunta niya talaga ako dito para sabayan siya na kumain. Marami nga talaga ako na gagawin, wala na ako na nagawa kundi kumain.

“Sa susunod hindi na talaga ako pupunta.” Uminom siya ng tubig at doon itinago ang pagngisi niya.

Sinadya na talaga 'to, baka makakalimutan na niya ang atraso niya sa'kin. Palagi ko iyon na naalala at hindi na iyon mawawala sa ala-ala ko unless magka amnesia ako.