Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Onvoorwaardelijke liefde (3)

Een jaar later

Iris woont weer in woerden, het gaat (voor de buitenwereld) goed met haar. Ze is heel veel in Maastricht maar wilde graag weer op zichzelf gaan wonen, omdat ze anders bang was dat het haar nooit meer zou lukken. Eva en Wolfs wonen nog steeds gelukkig getrouwd met hun dochtertje Lotte samen, Eva gaat vaak door de weeks even bij Iris op bezoek zodat ze wel die goede band behouden die ze zo hadden opgebouwd en omdat ze Iris niet te veel alleen wil laten.

Iris fietst door Woerden heen en kijkt een beetje om zich heen, opeens ziet ze allemaal politie wagens staan en kijkt wat er aan de hand is. Ze ziet dat ze bij het kinderdagverblijf staan. Ze kijkt bezorgt omdat ze de opleiding voor pedagogisch medewerker doet en zich dus heel erg zorgen maakt om degene die overleden is. Als het een kind is, is het ontzettend sneu voor de ouders en als het een leidster is hebben kinderen waarschijnlijk voor hun ogen een moord of ongeluk zien gebeuren. Iris besluit om even te blijven kijken, ze is wel benieuwd wat er allemaal is gebeurt. Opeens ziet ze een bekende paardenstaart en leren jasje, ze denkt: nee dat kan nooit, waarom zou Eva hier een moord of ongeluk onderzoeken. Dan draait de vrouw om en kijkt recht in het gezicht van haar tante, die komt met een verbaasd gezicht op haar aflopen. 'Heey mop, wat doe jij nou hier?' 'Ik fietste langs en zag al die politie auto's en mensen staan, ik wilde even weten wat er aan de hand was omdat ik bezorgd was om de kinderen'. 'Maar ik kan beter vragen wat jij hier doet?' 'Ik mag niet teveel loslaten maar het gaat om een kind uit Maastricht die hier een maand met zijn moeder woonde, officieel komen ze dus uit Maastricht en ze wilden een rechercheur hebben die meer erover kon vertellen.'

Eva loopt richting de man in het blauwe pak met de cowboy laarzen en wijst naar haar nichtje. Opeens komt ook haar oom op haar afgelopen, hij begroet haar met een knuffel. 'Heey kleintje, sta je ons een beetje te bespioneren'. Iris lacht en kijkt weer bezorgd naar het plein waar een wit doek ligt. 'Het grijpt me op een of andere manier echt heel erg aan, zo'n klein kindje onder die witte doek'. 'Ik snap het wel' zegt Eva tegen haar. 'Wat jij hebt meegemaakt en dan een kindje van een paar maanden, bij mij sprongen ook gelijk de tranen in mijn ogen bij de gedachte van toen'. 'Ja je denkt gelijk aan hoe het ook had kunnen aflopen, maar gelukkig heb ik het wel een plaatsje kunnen geven!' 'Hebben jullie anders zin om vanavond bij mij te komen eten?' 'Ja gezellig, het zal alleen wel tegen zevenen lopen voordat we er kunnen zijn'. 'Geeft niet dan houd ik daar rekening mee' 'Oké, we moeten nu weer verder maar dan zien we je vanavond!'

Iris had gekookt en het liep al tegen zevenen dus ze ging de tafel maar eens dekken. Opeens hoort ze de deurbel gaan en loopt naar de voordeur. 'Goedenavond!' 'Goedenavond mop!' 'Goedenavond kleintje!' ze lopen richting de keuken waar ook de grote houten tafel staat die al helemaal gedekt is. Opeens begint Iris te huilen, en zegt tegen d'r oom en tante dat ze dit heel erg gemist heeft. Ze geven haar beide een knuffel en zeggen dat ze in de vakantie maar 2 weekjes naar hun moet komen. Over 3 weken is het namelijk zomervakantie en dan daarna gaat Iris haar laatste jaar in. 'Heel graag!' ze zaten inmiddels aan tafel te eten en te genieten van de tijd die ze samen weer even doorbrachten. 'Hoe gaat t eigenlijk met de ouders van het kind van vanmiddag?' 'Heel slecht, het kind is voor de ogen van zijn ouders neergeschoten. Dit kwam omdat de ouders een ander kind hadden overreden wat toen overleden was, wraak dus'. De tranen sprongen in Eva haar ogen, nadat Wolfs het verhaal dat ze wel al kende aan haar nichtje had vertelt. Iris was na het horen van dit verhaal huilend weg gelopen, Eva ging haar achterna. 'Dit is ongeveer het zelfde als er bij mij gebeurde een jaar geleden'. 'Ja ik weet het, het is heel eng dat je zoiets nog ergens hoort'. 'Ik heb het geloof ik nog niet helemaal goed verwerkt, sowieso gaat het de laatste tijd minder Eva. Ik wilde het niet toegeven aan mezelf en anderen omdat ik wilde dat het wegging uit mijn geheugen maar daardoor komt het twee keer zo hard terug'. 'Je bent ook eigenlijk veel te vroeg weer terug naar Woerden gegaan. Ik ga regelen dat je weer naar Maastricht komt, ook Lotte heeft er de laatste tijd weer veel last van. En ik wil het bijna niet toegeven maar ook ik merk dat het slechter met me gaat nu jij weer terug bent'. 'Vind je dit dan niet erg? Jij hoort toch lekker met je gezinnetje samen te wonen?' 'Begrijp je dat dan niet, jij behoort tot ons gezin!' Iris lacht en Eva geeft haar een knuffel. 'Oké, dan kom ik heel erg graag terug! En maak ik mijn laatste jaar toch in Maastricht af.'