Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Het gaat niet langer

*Spoiler alert voor als je aflevering 10 nog niet hebt gezien*

'Zit daar... zit daar echt iemand?' ' Nee Nico, daar zit helemaal niemand. Ik beloof het je.' Die zweeg even en nam een grote teug adem. Met hun handen over elkaar wrijvend over hun schouders probeerde die zichzelf weer kalm te krijgen. Maar tevergeefs. De schaduw in de hoek bleef. 'Nee hij zit er echt Eva, dat moet wel.' Grote angst was af te lezen van hun ogen. Die pakte een stoel bij de tafel vandaan en tilde hem op. De stoel vloog nog geen seconde later door de kelder heen. Eva die tot nu toe rustig door was gegaan met het maken van thee voor beide schrok op. Niet in de gaten hebben hoeveel paniek er was ontstaan bij de persoon een paar meter verderop. 'Nico' zei ze streng. De blik in haar ogen deed mee. 'Er zit daar niemand. Echt niet. Met stoelen gooien accepteer ik niet.' Ze was voor hun komen staan. De paniek die net heerste bij Nico sloeg om in boosheid. 'Maar ik raakte hem toch met die stoel net? Hoe zou dat anders kunnen als daar niemand zat?' Blies die.

Eva keek nogmaals de hoek in waar zojuist een stoel kapot was gevallen op de grond. 'Ik zie echt niemand, ook niet een gewonde man. Wil je alsjeblieft kalmeren?' Haar handen wreef ze over de boven armen van Nico. Ze keek bezorgd. Ze wist op dat moment niet goed heb te helpen. Dit was al de derde keer deze week dat Nico personen zag, maar nooit eerder was hen zo boos geworden dat die met spullen ging gooien. Ze snapte Nico, het leek haar ontzettend beangstigend als je steeds figuren zag die er niet waren. Maar zij kon hen niet helpen op dit moment.

De hele nacht had Eva wakker gelegen. Verschillende theorieën over hoe Nico te helpen gingen door haar hoofd. Niet een was echt een overtuigende ja geweest. Telkens kwam ze weer uit bij het feit dat zij en Wolfs niet opgeleid zijn om Nico goed te kunnen begeleiden. Ze had 's ochtends stilletjes aan de tafel gezeten en daarbij haar koffie koud laten worden. Een mompelende goedemorgen had ze er uit weten te persen toen haar partner de keuken in kwam lopen. Ook de weg naar het bureau had ze zwijgend afgelegd. Ze had zelfs Wolfs gezegd dat ze wel zou gaan lopen en hem op het bureau weer zou treffen. De zaak die ze kregen was niet interessant genoeg om haar hoofd door af te laten lijden.

'Wolfs.' Begon ze voor het eerst die dag een echt gesprek. 'Ik denk dat wij niet dat wij de beste plek zijn om Nico nog langer op te vangen.' Bevestigde ze in woorden de conclusie die ze niet langer alleen als gedachte kon houden. Huilen stond haar nader dan lachen. Het ging zo goed met hun drietjes. Ze konden uren lang samen lachen en kletsen aan de keukentafel. Wolfs nam Nico wel eens mee achter op de motor of in zijn oldtimer voor een ritje en samen met Eva ging Nico af en toe mee met hardlopen. De ene avond aten ze samen, de andere voegde Nico zich toe aan het gezelschap. En overdag kon Nico zich focussen op de kunstacademie. Zo ging het al maanden goed. De spanningen die er de afgelopen twee weken waren bouwde zich toch blijkbaar langzaam op tot iets groots. En sinds gister avond zelfs tot gewelddadige woede aanvallen.

'Loop even mee, dat praat rustiger.' Hij had ook heus wel de emotie in haar ogen gezien en als hij haar pratende wilde houden moest dat privé. Hij kende haar goed, als anderen die emotie zouden zien en erkennen zou ze dicht klappen en voor de situatie weglopen. Hij vond het al moedig van haar om de stap te zetten het er met hem over te hebben. Hij proefde de noodzaak in haar stem. Dan zou een verhoorkamer hun meer rust bieden.

Zij wandelde voor hem uit de gang door. Verhoorkamer 2 was leeg en konden ze rustig gebruiken. Hier grensde geen Oslo-ruimte aan vast en zou dus volledig privé gebruikt kunnen worden door hun. Ze opende de deur, liep er naar binnen en liet haar mannelijke collega de deur achter hun sluiten. Zij ging half zitten op de tafel midden in de ruimte. Hij kwam tegen over haar staan. 'Vertel, waarom deze conclusie?' Ze zuchtte diep. De emotie die even weg was gezakt voelde ze in alle hevigheid terug komen. Het voelde voor haar als falen wat ze nu tegen hem zou zeggen.

'Het ging zo goed met Nico de laatste maanden. Het liep allemaal heel leuk en gezellig, maar de laatste twee weken hebben zijn tol geëist bij Nico. Wij kunnen best veel incasseren, maar Nico's problemen liggen te oppervlakkig waardoor iedere vorm van stress hun waanideeën kan oproepen.' Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal. Wetende dat ze gelijk had. 'Gisteravond gooide Nico met een stoel door de keuken. Het was allemaal gekalmeerd en opgeruimd voor jij terug kwam uit Amsterdam, dus heb jij er uiteindelijk niks van meegekregen.' Hier schrok hij van. Angst kende hij wel van Nico, maar woede had hij nooit eerder gezien. 'Jezus Eef.' 'Ja.' Beaamde ze alleen maar. De moed zakte haar verder in de schoenen nu ook hij zo schrok van de gebeurtenis.

'Nu jij mot hebt met die Amsterdammers worden ook de spanningen bij ons groter. Dit gaat aan Nico natuurlijk niet onopgemerkt voorbij. Hierdoor ben ik bang dat de waanideeën en dus woedeaanvallen alleen maar vaker voor zullen komen.' Haar ogen vulden zich tot aan de rand met vocht. Ze had zo gehoopt dat ze zo de komende jaren nog een veilige thuisbasis voor Nico konden zijn.' Wolfs merkte haar emoties op en pakte haar handen vast. Met zijn duimen wreef hij lichtjes over de bovenkant van haar handen. Zijn ogen zochten de hare. 'We wisten van te voren dat Nico problematieken met zich mee droeg. Problemen die wij uiteindelijk niet kunnen oplossen voor hen. We laten hun niet in de steek he? We zoeken alleen de beste hulp. Dat begrijpt die ook echt wel.' Knikte Wolfs haar hoopvol toe.

Ze wist dat ook wel, maar toch bleef het voelen als falen. Een traan ontsnapte dan ook uit haar oog. Hij veegde deze behendig weg met zijn duim. 'Laten we eerst de juiste zorginstelling zoeken voor hun, oké? Als we die gevonden hebben gaan we samen met Nico langs. Dan kunnen we allemaal rustig wennen aan het idee.' Ze zuchtte nogmaals diep en knikte kort. 'Oké.' Was haar zachte antwoord. Met zijn hand tilde hij haar hoofd aan haar kin op. 'We doen dit samen oké?' Een waterige glimlach verscheen op haar gezicht. 'Je bent lief.' zei ze voor ze een voorzichtige kus gaf op zijn lippen. Haar hand rustende op zijn wang.

Ondanks dat ze niet over gevoelens spraken waren ze de laatste tijd veel dichter naar elkaar toe gegroeid. Een voorzichtige aanraking gebeurde steeds vaker en ook hun mate van communicatie was verbeterd. Een kus voelde dan ook helemaal niet meer zo vreemd in deze setting. Ze nam even wat afstand om zijn gemoedstoestand te bepalen, maar toen ze de kalme blik in zijn ogen zag wist ze dat ook hij snapte waarom ze de kus had gegeven. Ze drukte nogmaals een snelle kus op zijn lippen en zonder verdere woorden stapte ze vervolgens de verhoorkamer uit. Niet veel later volgde haar partner ook en achter elkaar aan liepen ze terug naar hun computers. Daar begonnen ze samen aan een zoektocht naar een goed thuis voor Nico.

Dit verhaal heb ik geschreven op dinsdagavond 2 april en ik weet dus op het moment van schrijven nog niet hoe deze scene in het 'echt' is gegaan. Op het moment dat ik dit upload zal ik het weten en een deel van jullie ook. Mocht het tegen zijn gevallen (wat vast gebeurd is omdat het Flikken Maastricht betreft) dan hebben we in ieder geval dit verhaaltje nog hihi. Oja, en ik hoef het vast niet te zeggen maar; geen spoilers voor de live kijkers aub.