Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Koppigheid

Met dank aan Maaike_tje en Marleenh20 voor de inspiratie! Mijn versie van iets wat al vaker is geschreven. Maar vast niet vaak genoeg hihi

'Eef, til dat nou niet. Laat mij dat straks doen!' Daar stond ze dan. Met een doos in haar handen, net aangepakt van de bezorger. Hij moest naar boven. Ze had al wel bedacht dat het te zwaar zou zijn, maar dat weerhield haar er toch niet van om het te proberen. Helaas had haar partner het gezien en moest ze de actie staken. Netjes zette ze de doos weer neer. 'Ja ja, ik weet het.' Zuchtte ze hem nog even toe.

'Waar wil je hem hebben?' Vroeg hij lief. 'Naar de babykamer alsjeblieft.' Hij knipoogde even naar haar. Pakte de doos op en liep naar boven. Tree voor tree liep ze hem achterna. Haar bekken speelde haar parten. Ze had niet verwacht dat haar sportieve lichaam haar zo in de steek zou laten. Ze was moe, had pijn en verveelde zich enorm. 39 weken op de dag nauwkeurig. Nog een laatste week volhouden en dan zou ze eindelijk haar kleine verrassing ontmoeten. Nou ja, ze vergat gewoon even die andere 2 weken die het ook nog zou kunnen duren. Ze had absoluut niet willen weten wat het geslacht van haar baby was. Ze vond dat te bijzonder en niet van belang tegelijkertijd.

'Ga anders lekker in bad!' Opperde Wolfs. Hij wist allang dat ze het te zwaar begon te krijgen. Hij zag haar iedere dag met haar dikke buik rond waggelen. Probeerde haar zoveel mogelijk te ondersteunen. Hij was nog zorgzamer geworden. Beschermde haar voor alles. Van een mug die rond vloog tot een verdachte die iets te veel zijn stem verheft. De laatste maanden had ze alleen nog maar aan de zijlijn geholpen. Verhoren bijwonen, rapporten opstellen en telefoontjes plegen. Wolfs nam Romeo of Marion mee als hij op pad moest. Iedere keer vond ze het moeilijk om niet toch mee te gaan. Maar dan dacht ze aan haar kindje die straks zijn of haar moeder nodig zou hebben.

Ondanks dat Wolfs en Eva niet samen waren was er wel onbewust een soort vader en moederrol gekomen voor beide. Wolfs had bij het horen van het nieuws even zijn tijd nodig gehad. Hij had nooit verwacht dat er een kind bij hun zou komen wonen. Hij had zich er allang bij neergelegd dat hij tot zijn pensioen zo door zou werken en zijn verdere leven alleen zou spenderen. Maar daar was nu een grote verandering in gekomen. Ze noemden deze baby dan ook zeker geen ongelukje, het was hun verrassing.

Het was een ontspannen avond, 39 weken geleden. Ze hadden net een zaak opgelost en zaten na te tafelen aan de keukentafel. Er brandde een kaars en op de radio hoorden ze de uitslagen van het voetbal. Ze hadden een overschotel gegeten met aardappel en pompoen. Het was heerlijk geweest. Wolfs zette een kopje thee op de onderzetter op tafel voor Eva. Voor zichzelf schonk hij een kopje koffie in. Beide genoten ze van een appel. Eigenlijk niks bijzonders en toch eindigden ze samen in bed. Het leek wel of ze beide de spanning niet meer konden ontkennen. Het moest eruit. Het begon met het vast pakken van haar hand, om er vervolgens een kus op te plantten. Zij glimlachte naar hem. Gewoon zoals dat wel vaker gebeurde. Opeens stond hij op en leunde over de tafel naar voren. Zij volgde zijn bewegingen. Nieuwsgierig wat hij ging doen. Hij pakte haar gezicht voorzichtig vast en trok haar iets dichter naar hem toe. Voorzichtig drukte hij een liefdevolle kus op haar lippen. Haar ogen sloten. De zijne ook. En vanaf de kus waren ze rustig verder gegaan. Tot het moment dat zij de volgende ochtend in zijn bed wakker werd, snel een kus op zijn schouder drukte en zich was gaan douchen. In de weken daarna werd er niet meer over gesproken. Totdat Eva een kruisje zag verschijnen op een zwangerschapstest. Zwanger.

Ze stapte het bad in en merkte dat haar hele lichaam werd opgevangen door het warme water. Al haar spieren ontspanden en ook haar zware buik voelde ineens vederlicht. Ze sloot voor even haar ogen en genoot. Een paar minuten later werd er op haar deur geklopt. 'Heb je nog wat nodig? Of kan ik voor een kopje thee zorgen?' Hoorde ze Wolfs vragen aan de andere kant van de deur. 'Lekker, alsjeblieft!' Was haar antwoord. Ze kon oprecht genieten van zijn verzorging. Hij liet haar precies genoeg zelf doen en wist waar ze wel en niet bij geholpen wilde worden.  Zo ook de bevalling die er zat te komen.

Ze waren samen naar de verschillende cursussen geweest. Hadden alles samen gedaan. En als het moment daar was zou hij haar helpen. Een hand vast houden, haar rug masseren, mee puffen, alles. Behalve de bevalling zelf. Dat wilde ze graag alleen doen. Deels omdat ze niet wilde dat hij haar zo kwetsbaar zou zien en deels omdat ze dat te privé vond. Hij had haar wensen gerespecteerd en was allang blij dat hij wel aan de andere kant van de deur mocht luisteren. Zodra de baby geboren was zou hij meteen weer de kamer in mogen. En ook de opvoeding zouden ze samen gaan doen. Het werd en was echt hun kind. Dit keer zou hij alles mee maken en niet weglopen voor zijn verantwoordelijkheid.

'Wolfs!' Riep ze zo hard als ze kon. Dat het bad zo ontspannen zou werken had ze niet verwacht. De eerste golf kwam hard bij haar binnen. 'Wolfs!' Riep ze nogmaals toen hij niet reageerde. Snel daarna hoorde ze gestommel op de trap en ging haar badkamer deur open. Gelijk daarna duwde hij de deur weer dicht. 'Sorry!' Hoorde ze hem zeggen. 'Wolfs kom alsjeblieft binnen, het doet zo'n zeer!' Kreunde Eva. Ze wilde hem dichtbij hebben. Het maakte haar niks meer uit dat ze naakt was. Hij deed nogmaals de deur open. Snelde naar haar toe. En hielp haar uit bad. Dat is wat ze wilde. Hij gaf haar een handdoek aan en zorgde dat ze veilig stond.

Iedere 3 minuten kwam er een nieuwe wee op. Dat hielden ze bij. Zij lag inmiddels in haar bed. Hij had de taak om de tijd bij te houden. De verloskundige was gebeld en zou er zo snel mogelijk zijn. In boekjes had hij gelezen dat ze nu waarschijnlijk ergens tussen de 3-4 centimeter ontsluiting moest hebben. Maar het kon ook zomaar 1-2 centimeter zijn. Dat wist hij niet meer. Wat wel zeker was, was dat er geen weg meer terug was. De baby zou nu komen.

2 uur later was het moment dan eindelijk daar. 10 centimeter ontsluiting. Het persen zou beginnen. Hij had haar als die tijd alles geboden wat ze wilde en nodig had. Niks had hij vervelend gevonden. Ze deed het zo goed, vond hij. 'Eva, je mag beginnen met persen.' Vertelde de verloskundige haar. Wolfs zijn teken om de kamer te verlaten. Maar toen hij een stap van haar vandaan wilde gaan werd hij tegen gehouden. Haar hand gesloten om zijn pols. Haar ogen angstig. 'Je mag niet weggaan. Wil je alsjeblieft blijven? Ik kan dit niet zonder jou.' Hij pakte haar hand en drukte snel een kus op haar voorhoofd. Natuurlijk bleef hij. 'Oke, bij de volgende wee mag je persen.' En dat deed Eva.

Haar longen werkte goed. Meteen toen ze de kans kreeg liet ze de wereld horen dat ze er was. En dat ze niet meer weg zou gaan. Een  gezond klein meisje werd in Eva haar armen gelegd. Ze keek trots naar het wonder wat ze vast had. En meteen daarna zocht ze Wolfs zijn blik. Die had alleen maar oog voor het meisje wat nu rustig lag. Maar toch vonden hun ogen elkaar. Een voorzichtige kus drukte hij op haar hoofd. 'Gefeliciteerd met jullie dochter! Hoe gaat ze heten?' Wolfs knikte dat Eva het kon vertellen. Lang hadden ze nagedacht over de namen. En ook belangrijk, de achternaam. Maar uiteindelijk waren ze beide blij met de keuze die ze hadden gemaakt. En daar hoorde een naamswijziging bij. Beter gezegd, een handtekening van beide op een akte in het stadhuis.

Noa Wolfs. Dochter van Eva van Dongen-Wolfs en Floris Wolfs. Zusje van Fleur Wolfs.

Noa is afgeleid van Noach en betekend 'rust, troost'.

Precies wat ze had gebracht. Ze gaf rust in een onrustig leven. En bood troost in het verlies wat ze hadden doorstaan. Ze bracht een nieuwe laag aan in hun leven. Zorgde voor nieuwe liefde en oude liefde die weer op bloeide. Haar ouders zouden haar eeuwig liefhebben. Hun dochter.

In eerste instantie was hun huwelijk alleen een formaliteit, zodat er geen onduidelijkheid zou ontstaan voor buitenstaanders. Ook omdat ze zo een heleboel zaken makkelijker konden regelen. Maar na deze bevalling en hun eerste ontmoeting met Noa was er geen weg meer terug. Hun gezin was niet compleet zonder de liefde van elkaar. Eva draaide haar hoofd iets opzij. Ze zat nog steeds rechtop in bed met haar dochter in haar armen. Wolfs zat naast hun op bed. Ze boog haar gezicht naar de zijne en kuste hem. En hij haar. 'Laten we onze dochter gelijk het goede voorbeeld geven, Wolfs. Ontkennen heeft geen zin meer. Laten we ervan gaan genieten.' Ondanks dat ze eigenlijk niets had uitgesproken snapte hij precies wat ze bedoelde. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht. Eindelijk compleet.