Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Zoals je bent

Even ter voorbereiding; dit verhaal heb ik 7(!) jaar geleden geschreven! Nooit iets mee gedaan. Tot nu hihi Maar het kan dus zijn dat het anders is dan de andere 3 of dat er spelfouten in zitten die ik er per ongeluk niet tussen uit heb gehaald.

Bijna, bijna was het gebeurt. Een zoen. Ik kon me nog net op tijd terug trekken. Weer, weer was het gebeurt. We werden gestoord. Dit keer niet door Fleur, Mechels, Daan. Nee dit keer was het de kookwekker. Ik kon hem wel tegen de muur kapot slaan. Waarom, waarom nu. Net nu ik de moed had gevonden haar te zoenen. Maar als ik nu niet snel naar de keuken zou lopen, hadden we geen huis meer. De vlam in de pan, dat zag ik gelijk. Gelukkig dat ik de kookwekker had gezet. Veel te druk met haar. Ik draaide het gas uit, waardoor ook gelijk de vlam onder de pan verdween. Een deksel deed ik snel op de pan en weg was de vlam. Ik hoorde mezelf opgelucht zuchten. Ook bij haar ontsnapte lucht uit haar lichaam. Ik keek haar aan. De schrik was nog op haar gezicht te zien. Bij mij trok het langzaam weg. Een kleine glimlach kwam op mijn gezicht terug. Langzaam liep ik weer haar kant op. Mijn armen sloeg ik om haar heen en even bleven we zo staan. Nu durfde ik het niet meer. Nee de vlam had al mijn moed in zich opgenomen. Zijn armen die nu om haar heen lagen, was alles wat hij nog durfde. Hij baalde, heel erg. Weer niet, weer was zijn moed als sneeuw voor de zon verdwenen. Ooit, ooit zou hij haar zoenen. Hij wist het zeker. Maar voor nu, was hij blij met deze aanraking tussen hun beide. Hij voelde haar houding veranderen. De spanning voelde hij haar lichaam uitglijden. Langzaam ontspande ook zij. Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan. Een glimlach om haar mond en een glinstering in haar ogen. Hij liet haar los. Hij liep naar de keuken en ging de pan afwassen die nu zwart was.

Hij hoorde haar hun avondeten bestellen. Chinees, dat wist hij zeker. Niets, maar dan ook niets wat zij lekkerder vond. Hij daarentegen vond het maar niks. Zo'n snelle bereidde maaltijd, niet speciaal voor hun tweetjes. Nee, grote massa's eten die bakjes ingingen. Misschien nog wel met een beetje liefde en zorg bereid, maar snel. Veel te snel volgens hem. Hij bereidde liever zelf zijn eten. Voor hem, voor haar, voor hun beide. Vol met liefde, die hij er erg graag in stopte. Maar nu was hij afgeleid geweest. Door zijn moed. Hij had het er graag voor over. Jammer genoeg kon zijn moed niet overgaan in actie. Nu stond hij met een schuursponsje de zwarte pan met hun eten af te wassen. Hun eten werd nu gemaakt en ze moesten het ergens gaan ophalen. Na een paar minuten leefde de pan weer enigszins. 30 minuten moest er gewacht worden voor dat het opgehaald kon worden. Het was druk, bedacht hij. Hij schonk daarom voor hun maar wat te drinken in. Haar eeuwige chocomel en zijn whisky. Daarin waren ze makkelijk. Stereotiep waren ze vaak. Altijd het zelfde. Soms was daar een uitspatting, van hem, van haar. Even afwijken van het normale. Maar niet vaak, vaak was het standaard. Niet dat dat erg was, hij vond het fijn. Want niemand was qua emoties zo onvoorspelbaar als zijn partner. Hij wist niet vaak hoe hij met haar emoties om kon gaan. Alleen zijn armen om haar heen waren vaak genoeg. Hij begreep het, hij was ook zo. Veel praten over hun emoties deden ze dan ook niet.  En toch kende hij haar goed. Heel goed zelfs, niemand kende haar zo goed als hij dat deed. Sommige deden een poging, kwamen dichtbij. Maar de meeste zagen alleen haar buitenkant. Hij niet, hij zag door haar buitenkant heen haar binnen kant. Haar harde buitenkant die door ging naar binnen. Maar hij kon het zien. Haar emoties, diep van binnen. Daarom vond hij het fijn dat ze in sommige dingen altijd het zelfde wilde, dan was tenminste niet altijd alles lastig.

Hij zette de glazen op tafel, zachtjes maar beheerst. Een vriendelijke glimlach gaf zij hem. Hij gaf er een terug. Nog geen woord was er gewisseld tussen hun. Toch was het niet stil. Alles behalve stil. Zijn gedachten gingen tekeer. En hij wist, ook de hare stonden niet stil. Na een paar minuten zwijgend tegen over elkaar te hebben gezeten was zij het die als eerst iets zei. Het antwoord wist hij gelijk. Daar hoefde hij niet eens over na te denken. Natuurlijk wilde hij mee met haar om het eten op te halen. Hij pakte zijn glas weer op en dronk het laatste restje leeg. Ook zij maakte haast om zo snel mogelijk de chocomel uit het glas in haar mond te krijgen. Niet omdat hij honger had, gewoon om samen met haar te zijn. Ze waren altijd samen, in ieder geval vaak. Dag en nacht, in 1 huis dan. Samen werken, samen eten, samen zaken oplossen, af en toe samen iets gezelligs doen en samen wonen. Alleen slapen deden ze nog niet samen, dat was 1 van de weinige dingen die ze niet deelden, hun bed. Maar goed, samen dus. Het voelde anders om echt samen te lopen naar de Chinees. Iets leuks wat ze deden, wat niks met werk te maken had. Gewoon ongedwongen. Hij stond op waarop zij volgde. Jas pakte hij voor haar van de kapstok en hield hem aan haar voor. Zij deed rustig haar armen in de mouwen en hij legde haar jas over haar schouders heen. Nu deed hij zijn eigen jas aan en liet haar voor gaan naar buiten.