Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Spanning?

Ik liep al een tijdje met een mogelijk gesprek in mijn hoofd en ik dacht ik schrijf het gewoon op. Wie weet maak ik er nog iemand blij mee. Dus bij deze. Een verhaaltje. 🙃

Er hing een ontspannen sfeer in het gebouw. Kaarsjes stonden aan, het licht was gedimd en er hing een heerlijke geur van verse lasagne. Aan tafel zaten er drie mensen; Wolfs, Eva en Nico. Die laatste wilde het gesprek starten, maar durfde niet helemaal. Er gingen vragen rond in het hoofd van de persoon. Vragen die die niet wist of daar antwoord op zou komen.

'De lasagne is weer goed gelukt Wolfs.' Concludeerde Eva. Een knikje en een glimlach gaven bevestiging van ook Nico's goedkeuring. De lege borden die op tafel stonden konden dat eigenlijk al doen verraden. Eva stond op om de borden de vaatwasser in te doen. Behendig stapelde ze ze op en liep naar het apparaat. 'Lust er iemand een kopje koffie of thee?' vroeg ze ondertussen. Wolfs wilde wel koffie, maar Nico koos voor thee.

Met drie dampende mokken liep de vrouw vijf minuten later weer naar de tafel terug. Ze zette de mokken neer en voegde zich weer bij het tweetal. 'Mag ik iets vragen?' Zoals zijn standaard antwoord kwam er een directe 'nee' uit de mond van Wolfs. Maar een klein glimlachje verraadde dat die toch de vraag mocht stellen. Lichtelijk zenuwachtig, maar toch zeker van hun zaak begon Nico te praten.

'Hoe lang wonen jullie hier eigenlijk al samen?' Wolfs keek zijn partner even aan en zei toen twijfelachtig 'Een jaar of zeventien nu denk ik?' Hij zocht even bevestiging tegenover zich. Maar een bevestigende glimlach stemde in met zijn antwoord. 'Eerst woonde ik hier met mijn inmiddels overleden man, Frank. Later toen Wolfs naar Maastricht verhuisde en eigenlijk tijdelijk een hotel zocht kwam hij via de toenmalige teamchef hierheen.' 'Daarna ben ik eigenlijk nooit meer weg gegaan.' Stelde Wolfs. Nico keek geïnteresseerd. Met hun ogen knijpende stelde die de volgende vraag.

'Maar jullie hebben aparte slaapkamers. Is er verder nooit wat gebeurd tussen jullie? Hebben jullie nooit samen 'het bed gedeeld'?' Deze vraag was gewaagd, dat wist die ook wel. Er zaten dan ook twee mensen voor hun met licht rode konen op hun wangen. Even zochten hun ogen elkaar met een blik van onzekerheid wat ze zouden antwoorden. Toch begon Eva het verhaal. 'Wij zijn wel een keer met elkaar naar bed geweest ja, wel meer dan eens eigenlijk.' Bekende ze meteen. Wolfs kneep intussen zijn ogen half dicht. Dit was niet helemaal de waarheid, maar hij snapte waarschijnlijk welke kant zijn partner op wilde. Een licht speels lachje verscheen rond haar mond. 'Maar bij het is toen gewoon bij slapen beleven hoor.' Lichtelijk teleurgesteld nam Nico hun verlies. Die had gehoopt op wat sappige verhalen. En een beetje bevestiging wat die vermoedde.

'Nou Eef, dan vergeet je toch die ene nacht hoor.' Zei Wolfs stellig. Nico keek vlug op, hoopvol. Eva keek juist relatief verbaasd. Bewoog kort haar hoofd schuin richting haar rechter schouder, of ze wilde zeggen; 'niet doen.' Maar Wolfs ging door met zijn verhaal. 'We hadden een zaak waarbij wij undercover in een hotel verbleven. Eva en ik lagen die nacht voor het eerst samen in één bed. Het voelde heel onwennig om na zo'n lange tijd ineens samen te slapen. Daarom is het bij mij toen die nacht niet echt van slapen gekomen.' Grinnikte hij. 'Nou ik sliep inderdaad ook niet goed die nacht nee.' Stelde ze. Voor Nico onzichtbaar, maar voor Wolfs vrij duidelijk bespeurde hij een lichte twinkeling in haar ogen.

'En toch heb ik altijd gedacht dat jullie meer zijn dan dit.' Probeerde Nico het toch nog eens. 'Dan wat?' Vroeg Eva nu. 'Nou gewoon, partners bij de politie en huisgenoten. De spanning is hier soms om te snijden. Ieder mens kan dat voelen.' Eva en Wolfs hielden zich van de domme en ontkenden iedere vorm van spanning. Voor Nico was de lol er nu wel af en verdween naar boven. Eva en Wolfs daarentegen bleven zitten. Inmiddels met een ongemakkelijke stilte tussen hen in.

Wolfs had een draadje ontdekt aan de mouw van zijn pakjasje en ook Eva vond de tafel interessanter dan de man voor zich. 'Soms denk ik nog wel eens terug aan onze nacht toen hoor.' Fluisterde de vrouw opeens. 'Ik heb er nooit spijt van gehad.' Fluisterde ook de man nu terug. 'We hadden het nodig toen, om verder te gaan.' Stemde de vrouw mee in. Nu vonden de ogen van de twee mensen elkaar. Ook een kleine aanraking van de handen, die ze inmiddels op tafel hadden liggen, bleef niet uit. Wetende dat er heus wel een onbeantwoorde spanning tussen hun in hing. 'Je weet dat ik van je houdt toch, Wolfs?' Wilde Eva even weten. 'Ja, dat weet ik.' Zei hij vriendelijk. 'En ik ook van jou hé?.' Vroeg hij nu de bevestiging terug. Een glimlach en een knikje waren voldoende. Ooit als de tijd rijp was zouden ze vast iedere nacht samen slapen. Voor nu zeiden ze elkaar gewoon 'welterusten' en verdwenen stilletjes ieder naar hun eigen bed, in hun eigen kamer.