Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Hello Goodbye

Dit is echt de laatste uit de oude doos hoor! Hierna moet ik het weer zelf gaan doen haha Ik hoop dat de oude verhaaltjes leuk waren! (Maart 2015)

2 maanden geleden was het alweer. Zijn vertrek. Nadat alles was opgelost en we eigenlijk weer aan het werk mochten ging hij weg. Ik snapte hem dondersgoed. Hij was voor de zoveelste keer verraden en bedrogen. En dan kwam er niet eens een zaak. We moesten gewoon maar zwijgen en vergeten. Dat kon hij dus niet. En ik ook niet. De Ponti zat nog in de herbouw en ik moest ook wat dingen verwerken. Ik dacht dat ik ongelofelijk was verraden door hem, wat achteraf dus niet zo was. 

Maar het begon met Joes 'De nieuwe barman'. Hij gedroeg zich als een vriend, een hele goede vriend. Ik mocht hem en de sfeer tussen ons was zo ongedwongen. Anders dan bij Wolfs, van Wolfs hield ik. Houd ik. Hij is mijn grote liefde, mijn maatje en mijn alles. Maar Joes, Joes was een vriend. Was, want hij was de zoveelste in mijn leven die niet te vertrouwen was. Wolfs werd opgepakt en ik was dus voor de 2e keer in 1 dag verraden. Hij, hem, Wolfs. Net nu alles weer goed was tussen ons. Wist ik veel dat het allemaal zo hoorde en gepland was. Ik was boos, woest en woendend op hem. Toen ik hoorde dat hij was vrijgesproken knapte er iets bij mij. Ik wist al snel waar hij verbleef en ik bracht hem een bezoekje. Die angst en wanhoop in zijn ogen zag ik niet eens meer. Ik hield hem onderschot, maar diep van binnen wist ik al dat het niet klopte. Hij zou mij nóóit op die manier verraden. En dat bleek ook zo te zijn. Peer wel, alweer iemand die niet was wie ik dacht. Hij was aardig en sympathiek en dwong mij zonder mij echt te dwingen. Ik was in de war en zocht afleiding. En dat vond ik bij hem. De verkeerde keuze, bleek achteraf. Natuurlijk, waarom zou hij wel te vertrouwen zijn en de rest niet? Wolfs had alles uitgelegd, maar ik wilde hem niet geloven. Totdat ik k9 in Peer zijn mobiel zag staan. Alles viel op zijn plek en ik moest Wolfs zo snel mogelijk uit deze situatie redden. Hij had mij niet verraden en hij was undercover. Natuurlijk wilde ik dat hij mij had ingelicht en hij mij in vertrouwen had genomen. Maar ik wist dat dat niet kon. Daarom legde ik me daar meteen bij neer. Hij was weer terug, bij mij. Maar hij bleef maar kort. Want nadat alles was opgelost en iedereen was opgepakt moest ik dus alles gaan verwerken. Alleen.

Ik liep over de kiezels richting mijn tijdelijke huis. De zon zat achter de wolken en mijn humeur ook. Ik miste mijn maatje verschrikkelijk en wilde hem graag terug. Gelukkig had ik een licht-puntje. Ik ging volgende week eindelijk weer aan het werk. Ik keek er naar uit. Tegelijkertijd keek ik er ongelofelijk tegen op. Omdat het zonder Wolfs zou zijn. Ik stak de sleutel in het slot van het kleine huisje. Net buiten het centrum had ik een tijdelijk huisje gehuurd. Het was niet veel, maar voor nu was het genoeg. En ik kon bijna weer naar huis, over 5 dagen kon ik de Ponti weer in. Met de boodschappen in mijn handen duwde ik de deur open en liep ik naar binnen. De muffige lucht die in het oude huisje hing vulde mijn neusgaten. Ik liep door tot de keuken en zette de tassen op de grond. Alles werd uitgepakt en opgeruimd. Ik zette de waterkoker aan en zorgde voor een glas en een theezakje. Toen de waterkoker afsloeg en ik van het water thee had gemaakt nam ik het mee naar de bank. Daar plofte ik neer en genoot even van de stilte. Niet voor lang. Ik hoorde het deuntje van een binnenkomend smsje. Ik had nu eigenlijk geen zin in een gesprek, maar ik zou de nieuwsgierige Eva van Dongen niet zijn om niet even te kijken. Ik opende het berichtje en heel even stond mijn hart stil.

'Hey Eef, sorry dat ik niks heb laten horen! Ik had geen bereik. Ik wilde even melden dat ik morgen om 16:00 uur land op het vliegveld. Daarna hoopte ik naar jou te komen. Laat me maar weten of je kan. Wolfs'

Nog 3 keer las ze het berichtje. Hij kwam terug, morgen. Ze hoefde er niet lang over na te denken. Natuurlijk kon ze, ze ging hem zelfs ophalen. Ik moest even nadenken wat ik ging sturen, maar het lijkt me toch handiger om te melden dat ik hem kwam halen. Uiteindelijk had ze toch de juiste tekst gevonden.

'Heei Wolfs! Fijn om weer wat van je te horen. Als je je vluchtnumner doorgeeft sta ik er morgen. Ik kom je natuurlijk halen. Tot morgen! Kus Eva.'

Ze drukte op verzenden en nu kon ze alleen naar zijn antwoord afwachten. Ze dronk haar thee op, die al koud was geworden inmiddels, en liep door naar boven. Even een heerlijke douche. Ze besefte nu pas echt dat hij gewoon morgen terug kwam. Ze had hem zo ontzettend gemist. Gewoon zijn aanwezigheid alleen al. Zijn begrip, hoe hij haar begreep, zijn humor en vooral zijn liefde. Ze zette de kraan uit en droogde zich af. Trok haar huis outfit aan en plofte weer terug op de bank. Daarna bedacht ze zich dat ze misschien wel antwoord van hem had. Toen ze op haar mobieltje keek bleek dit inderdaad waar te zijn.

'Lief van je! Mijn vluchtnummer is KL0724, vanuit Havana. Heb je gemist, tot morgen! Wolfs'

Hij had haar ook gemist. Het was fijn om dat te horen. Een bevestiging van hun wederzijdse band. Nu hoefde ze nog maar uren te wachten voordat ze hem weer zou zien. Niet meer die constante onzekerheid. Ze voelde iets van haar afglijden. Het leek of haar lichaam dit laatste zetje nodig had om alles volledig achter zich te laten. Maar relaxed was ze totaal niet op dit moment. Nee haar lichaam wilde springen en schreeuwen. In tijden had ze zich niet zo opgelaten gevoeld. Ze besloot dan ook maar om een rondje te gaan rennen. De huis outfit werd omgerolen voor een sportieve outfit. En weg ging ze, het donker in. Even alles van zich af rennen.

Overal om zich heen stonden mensen. Groot, klein. Oud, jong. Donker, blank. Man, vrouw. Mensen met balonnen met 'welkom thuis' of met een roos. Mensen die met een hele groep waren of juist alleen. Sommige stonden bijna te springen van de spanning en sommige zaten rustig op een bankje. Ze liep richting de uitgang waar Wolfs als het goed is straks uit ging komen. De wand met de automatische deuren en 3 meter daarvoor een soort hek met mensen. Ze stonden stuk voor stuk op iemand te wachten. Net als zij nu. Op het scherm las ze dat het vliegtuig geland was. Het zou nu nog een tijdje duren voordat hij was uitgestapt en zijn koffers had. Ongeduldig liep ze heen en weer. Ze had al een paar kopjes thee gehaald en leeg gedronken. Ook had ze daardoor het toilet een aantal keer moeten bezoeken. Nu was het echt bijna zover. De eerste mensen kwamen al door de schuifdeur gelopen. Steeds zag ze weer de gelukkige mensen die hun geliefden in hun armen konden slaan. Zij moest nog even geduld hebben. Haar hart sloeg snel en ze had klamme handjes. Ze hing nonchalant over het hekje heen en niemand zag aan haar dat ze zo zenuwachtig was. Ze had het goed leren verbergen. Minuten gingen voor bij en toen opeens zag ze hem. Zijn grijzende haar, zijn mooie donker blauwe pak, zijn leren cowboy laarzen én zijn mooie ogen. Ook al was hij nog achter het glas en op meters afstand, ze zag het. Hij had haar niet opgemerkt en was druk aan het opletten op zijn koffers. Ze zag dat hij ze gevonden had en hij liep haar beeld weer uit. Nu was ze al helemaal niet meer te houden. Ze wilde het liefst naar hem toe rennen. Door de deur, door de douane en naar hem. Haar armen stevig om hem heen slaan en zijn warmte weer voelen. Ze zat zo diep in deze gedachte dat ze niet door had gehad dat hij al bijna de deur door was. Hij kwam met zijn koffers door de deur en Eva hield het niet meer. De man die ze de afgelopen 2 maanden zo gemist had was weer terug. De tranen sprongen in haar ogen en ze wist niet hoe snel ze bij hem moest komen. Half rennend ging ze naar hem toe. Hij had haar opgemerkt en zette zijn koffers gelijk op de grond. Een klein laatste sprintje nam ze en ze vloog in zijn armen. Ze voelde zijn warmte en rook zijn geur. Ze had de grootste glimlach ooit op haar gezicht, maar dat kon hij niet zien omdat ze haar hoofd had begraven in zijn schouder. Een paar minuten bleven ze staan. Opeens had ze de behoefte om haar plotselinge actie te versterken. 'Ik heb je zo gemist' zei ze tegen zijn schouder aan. Hard genoeg, want hij antwoordde. 'Ik jou ook Eef, ik jou ook!'