Whisky & Chocomel - verhaaltjes

Morgen

Iedere ochtend als het eerste licht door de ramen schijnt en de nacht zich weer voor de dag heeft omgeruild weet je dat het een morgen is. Niet gister, dat is geweest. En de morgen van gister is vandaag. Als mens weet je niet of gister jou een morgen geeft. Daarom is het genieten van vandaag belangrijk. Iedere dag weer. Hetzelfde geldt voor Floris Wolfs en Eva van Dongen. Als rechercheur weet je soms niet wat vandaag gaat brengen en of vandaag jou een morgen schenkt.

'Wolfs!' Schreeuwt Eva als ze haar partner op de harde vloer aantreft. Een plasje bloed vormt zich onder hem. Zijn gezicht is wit weggetrokken. Haar gezicht spreekt boekdelen, angst en een vleugje verdriet. Hij is neergeschoten tijdens de vlucht van een criminele accountant. Ze achtervolgden hem op een verlaten bedrijven terrein. Eva nam de bocht rechts en hij links. Een foute keuze bleek nu. Hij neergeschoten op de grond en de ander weer ontkomen.

Snel ontdoet Eva Wolfs van zijn kogelvrije vest. Een keurig gaatje net naast het vest is zichtbaar. Schouder. Snel drukt Eva haar handen op de wond. Geen omstander. Bellen. Een hand haalt ze dan toch maar van de wond af. Snel belt ze naar het noodnummer. Heel even heeft ze moeite met het adres, maar al snel schiet deze te binnen. Zodra de ambulance onderweg is drukt ze haar andere hand ook weer op de wond. Het bloeden lijkt gestopt. Gelukkig.

'Wolfs' Eva probeert haar partner wakker te krijgen. Helaas tevergeefs. Toch blijft ze tegen hem praten. Hoe hij bij haar moet blijven. Over het avondeten wat hij zou gaan maken. Haar lievelingseten. En over hoe ze de accountant nog moeten aanhouden. 'Wolfs' nog een laatste poging. Helaas. Minuten gaan voorbij totdat ze de ambulance aan hoort komen.

Het ambulancepersoneel begeleid de beide rechercheurs het ziekenhuis door. Zij lopend, hij liggend. Geen seconde wijkt ze van zijn zijde. Totdat ze wel moet. Operatie. Kogel. Nog een laatste blik voor hij uit haar zicht verdwijnt. Eva neemt plaats op de daarvoor bestemde stoelen in de wachtruimte. Te vaak heeft ze hier moeten wachten. Allerlei herinneringen komen weer terug. Niet alleen van de wachtruimte, maar vooral van de ontelbare ziekenhuis bezoekjes. Het liefst komt ze hier in functie, dan kan hoeft ze er niks bij te voelen. Helaas gebeurt het vaak genoeg dat er wel emoties bij haar omhoog komen. Zoals vandaag.

Uren heeft ze voor zicht uit gestaard. Eindelijk komt er iemand haar uit haar lijden verlossen. Hij is er goed doorheen gekomen. Ze mag naar hem toe. Het wachten in deze ruimte is over. Zodra ze door de kille gangen loopt merkt ze op hoe lang ze daar heeft gezeten. Haar benen zijn stram. Het wandelingetje was welkom. Aangekomen bij zijn kamer neemt ze even een flinke ademteug. Angst voor wat ze aan gaat treffen en angst voor haar emoties.

De verschillende apparaten maken hun herkenbare geluid. De bekende slangetjes lopen over zijn lichaam. Zijn ogen gesloten. Zijn wangen weer met meer kleur. Ze loopt dichterbij. Ze wil zijn warmte voelen. Voorzichtig legt ze haar hand op de zijne. Haar vingers omsluiten de zijne. Warm. Fijn. Ze pakt het stoeltje in de hoek van de kamer en gaat naast hem zitten. Weer pakt ze zijn hand vast. Het stelt haar gerust. Hij is weer bij haar. Langzaam vindt ze haar rust terug.

'Wolfs' lacht ze als hij langzaam zijn ogen opent. Het is inmiddels vijf voor twaalf 's nachts. Ze was in slaap gevallen. Haar hoofd rustend op zijn buik. Ze voelde hoe zijn lichaam onrustig reageerde. Ze schoot omhoog. Haar ogen vonden de zijne. Ze straalden onrust uit. Ze legde uit wat er gebeurt was. Zijn rust keerde terug. Nu vonden zijn ogen de hare. Zijn stem was krakerig. Hij bedankte haar. Ze bloosde. Voelde de behoefte om hem te omhelzen. Hij blijkbaar ook. Zijn armen uit elkaar. Uitnodigend voor haar lichaam. Een fijn gevoel stroomde door haar lichaam toen ze elkaar vonden. Haar ogen sloten. Rust. Hij was er nog.

De klok sloeg twaalf uur. Gister is geweest. En vandaag is niet meer gister. Het is een nieuwe morgen. Een nieuwe bladzijde die gevuld mag gaan worden. Ze zakte terug in de stoel. Hij viel alweer vredig in slaap. Haar lichaam gaf het ook op en ze voelde hoe ze langzaam wegzakte. Zo begon haar nieuwe morgen. Veilig, vertrouwd en samen.