Cracking Grave

꧁🌹18꧂

(Previously)

The last thing she saw before passing out were arms wrapping around her body and even if it was for a moment she felt a warm embrace that she hadn't felt for years.

Saul's POV 

Simula nang lumabas si Romano sa banyo ay nakita ko na parang wala siya sa normal niyang sarili. Buhaghag ang buhok niya at walang kabuhay-buhay ang mga mata nito, katulad sa palagi  kong nakikita 'pag nananalamin ako. Tinaas ko ang kilay ko nang kinuha niya pabalik ang inilahad kong purse. Magsasalita sana ako pero agad ding napatigil nang bumagsak siya sa mga bisig ko. Luckily, as I catch her I also did catch her purse.

"Hey, Romano," tawag ko sa kaniya pero alam kong hindi siya sasagot dahil noong tumingin ako sa mukha niya nakapikit ito. 

Doon ko lang napagtanto na ang sobrang ganda niya, maganda talaga siya, unang pagkikita palang namin alam ko na 'yon, pero ito ang unang pagkakataon na nakita ko ng malapitan ang mukha niya. 

I've seen different woman's faces as they sleep, but her's was different. It's just now that I realize she has a mole beside her left eye, and surprisingly it adds to her beautiful features. She is sleeping soundly at the crook of my neck. I can feel her warm breath. She was like a baby sleeping soundly at her father's chest.

Ang unang pumasok sa isipan ko ay kargahin siya na pinabagong kasal at ihiga sa maaaring maging higaan, pero dahil isa itong restaurant wala itong mga kama kundi mga sofa lang na nasa lounge at wala rin itong infirmary, mabilis pa sa kidlat na pumunta ako sa lounge at sa kabutihang palad walang mga tao. Dahan-dahan ko siyang hiniga roon at pinaunan sa kaniya ang nakita kong maari maging unan.

I slicked back my hair in frustration and tapped her left cheek slowly. "Romano, hey, wake up. You will not die on me. I don't want my money to be haunt, hey."

She's not fucking waking up. Even still, I tapped her cheeks and would only stop when she'd open her eyelids. Then she moved, thank God, slowly her eyes open.

"Asa ko?" mahinang tanong nito at hindi ko siya naiintindihan.

I raised my left eyebrow. "What?"

Nang tumingin siya sa akin nakita ko na nanliit ang mga mata niya at nang nakita niya ang mukha ko inikot niya ng dahan-dahan ang kaniyang mga mata.

"Nasaan ako?"

Ahh.

"Still at the restaur—bawal ka pang tumayo, Rom—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil sinalo ko na naman siya, pangalawang salo ko na ito sa kaniya. Nag-abot ang kilay ko dahil sa ginawa niya. "Pwede bang umupo ka?" mariin kong saad sa kaniya. "Karga konsensiya ko pa kung may masamang mangyari sa 'yo."

"Don't you ever. . . touch me." She gave me her death glare.

Gusto ko siyang pagalitan, hindi, pagsalitaan. Siya na nga itong tinutulungan ko siya pa itong galit.

"I'll raise my white flag, we're in truce now. Stay right there, 'wag kang gagawa ng katangahan, ayaw kong mamatay ka d'yan at imbis na gamitin ko ang nakuha kong pera sa 'yo, may t'yansa pang mabili ko ng pampatay na bulaklak at ihatid sa burol mo," walang emosyon kong wika sa kaniya.

Pinasandal ko siya sa sofa at tumayo na ako, pumunta ako sa counter, may babae roon at mukhang kanina niya pa kami tinitingnan.

"Hello po, Sir. Ahh, may masama po bang nangyari?" tanong nito sa akin nang nakalapit na ako.

I don't know what to do, especially for those people who passed out. I've never saw a human passed out in front of me because of pain rather I saw them passed out because of ecstasy and because I killed him/her.