Onze stomende Affaire ✔️

Hoofdstuk 32

Gillend lig ik in het verloskwartier, alleen. Ja, moeder wou deze afschuwelijke ervaring niet delen met me. Ze vond het traumatisch om me te zien bevallen en mijn perfecte lichaam kapot te maken. Hoe vaak ze niet doorzeurde dat ik het kind was dat haar lichaam afschuwelijk had gemaakt. Ze zou maar is niet alles rond haar laten draaien. Huilend lig ik te persen met allemaal mensen die ik niet eens ken. Gillend, hoor ik de dokter nog juist zeggen dat het hoofdje er al uitkomt. In paniek probeer ik nog te persen, wat alleen maar meer pijn doet. Het is alsof alles daar in brand staat en met elke pers begint te scheuren.

Na de volle 10 minuten wat een eeuwigheid duurde, komt Romeo Dewaluwe uit me. Het prachtige bundeltje met de mooiste zwarte haartjes die ik ooit heb gezien. Hij ligt op mijn borstkas van mijn borsten te drinken en nog nooit ben ik op iets zo verliefd geweest als op hem. Waarom Romeo? Je kan het al raden, omdat Romeo en Juliet mijn lievelingsboek is. Het voelt alsof onze relatie net als verboden en vergiftigd was als hun relatie. Ik weet niet waarom ik mezelf maar blijf wijsmaken dat we een relatie hadden. Al was het in mijn ogen wel echt!

De enige persoon die ik zie na mijn bevalling is mijn vader met onze huishoudster Georgia. Georgia is een prachtige vrouw van in de veertig met prachtig donker bruine warrige lokken die ze in een losse staart op haar hoofd heeft gebonden. Ze is wat gezet, maar met alleen maar mooie rondingen waarop mijn moeder alleen maar jaloers kan zijn met haar potlood figuur. Vader komt dichter en pakt zijn kleinkind vast. Hij begint Romeo te knuffelen en lijkt wel een jongere zelf van zichzelf. Het is alsof ik mijn vader terug zie in de tijd een tijd waar hij nog gelukkig was. Ja mijn vader is nog op zijn leeftijd een hele knappe vitale man, maar mijn moeder maakt het hem alleen maar moeilijker met al haar operaties en verwijten op hem. Ja, als mijn moeder haar zin zou krijgen, zou mijn vader ook onder het mes moeten. Hij was te oud voor haar! Moet je weten dat mijn vader twee jaar jonger is als haar!

Na dat mijn vader klaar is met knuffelen van Romeo pakt Georgia hem over en brengt hem naar de badkamer voor een propere luier, waardoor mijn vader dichter naar me toe komt.

"Ik heb het gevoel dat je iets verzwijgt Maxine. Je zegt wel dat de jongen die je zwanger heeft gemaakt niets voor je betekend, al voelt het niet zo?" Vraagt mijn vader me aanstarend met zijn groene ogen. Ik ben al emotioneel van de bevalling die ik juist had van Romeo zeg ik hem meer over de persoon die mijn hart heeft gestolen. "Ja, vader, ik ken de jongen wel beter. Hij heeft me gedumpt en daardoor is de relatie met Josh ook steeds slechter geworden," Leg ik hem uit, al teveel zeggend. Mijn vader kijkt me nog meer aan dichter komend naar mijn oor,"Als die jongen je iets heeft gedaan, moet je het opbiechten,"Zegt mijn vader me helemaal doorziend. Zou hij weten dat ik over Remco praat?

Vader heeft er het hele halfuur dat ze gebleven hebben, niet meer over gehad. Ze verdwenen en mijn tranen beginnen weer te vloeien over mijn wangen die mijn pasgeboren baby opvangt die mooi aan het slapen is aan mijn borst. "Hopelijk, hoef je dit nooit mee te maken. Hopelijk ben je een gelukkig jongetje dat ik alles kan geven wat ik niet heb gehad, Liefde."

Die nacht is de laatste nacht in het ziekenhuis voor ik naar huis mag gaan, waar ik verrast word met een verhuizing van kamer. Ja, moeder heeft me helemaal geplaatst op de tweede verdieping ver van hun kamer verwijdert. En als je dat al erg vindt de reden is nog vele erger. Ze wilt me als een geheim bewaren. Niet mij, maar Romeo! Ze wilt hem zelfs niet een vasthouden. Ze doet gewoonweg dat ze hem niet kent of hoort. Als hij weent, reageerde ze niet eens. Oké, ze had eens gereageerd dat ze hem in de nacht niet wilt horen schreeuwen, wat moeilijker was dan gedacht met een huilbaby.

Vader komt op mijn kamer die ik helemaal heb ingericht met het donkere houten bed met mijn lievelingsroos satijnen dekens en een wieg naast het bed van Romeo die mijn vader van zolder had afgehaald. Het wiegje was een mooie eik kleurig dingetje, waar Josh en ik nog hebben ingelegen. Mijn vader had zelfs de lakentjes en de hemel die eraan vast hangt met prachtige witte kanten doeken die je aan de zijkanten en aan de hemel kan hangen. De lakentjes zijn als ook wit die Georgia zo vaak had gewassen tot de geur van oude mottenballen eruit was gewassen. Die ochtend na weer een nacht niet slapen, door Romeo en zijn nachtelijke huilbuien komt mijn vader binnen gelopen. "Kom je straks mee-eten?" Vraagt mijn vader, die bijna het antwoord al kan raden,"wie komt er?" Vraag ik hem al kan ik het antwoord van zijn gezicht af lezen,"Josh," zeg mijn vader, waardoor ik terug naar Romeo ga die aan het huilen is en hem eerst uit het wiegje haal. "Nee, is hij alleen?" Vraag ik dan toch maar nieuwsgierig. "Maxine, hij heeft altijd dat aanhangsel bij hem," zucht mijn vader die Remco's naam niet wil zeggen. Mijn vader moest Remco al van de eerste dag niet. Ik weet niet of het is omdat Josh met een jongen thuis kwam of het iets persoonlijks is. "Hoe lang ga je jezelf hier nog opsluiten voor Josh?" Vraagt vader met een strenge blik, die juist wil dat ik mezelf wat meer laat zien beneden, ook al wilt moeder dat niet. Ik had na twee maanden mijn figuur terug als vanouds, alleen was ik me meer en meer gaan verwaarlozen met de maanden. Vader laat me zijn vraag zelf niet beantwoorden, maar antwoord die al zelf voor me,"Je gaat je nu douchen en komt over een uur presentabel aan tafel verstaan," zegt mijn vader met de ouderlijke stem die ik amper kan negeren of tegenspreken.