Onze stomende Affaire ✔️

Hoofdstuk 40 Epiloog

Ik kijk naar het huis voor me. Het is een leuk huisje met een charmante tuin met allemaal prachtige bloemen die in bloei staan, net zoals mijn prachtige man naast me staat. Inderdaad Remco en Ik zijn getrouwd. We staan samen te kijken naar ons eerste huisje wat juist groot genoeg is voor ons vier. We hebben een grote bovenverdieping met genoeg slaapkamers voor ons allemaal en een prachtige living met een schouw en de mooiste schouw die je maar kan indenken, afgewerkt met allemaal hout, net als in een sprookje. Ik kijk naar de zetel die er iets voor is geplaatst die we samen een week geleden hebben laten komen. Het is een donker grijze zetel met genoeg plek voor ons allemaal om op te zitten. Je hoort het goed! Ik ben zwanger van ons tweede kindje. Romeo is nu een schattig jongetje van drie jaar dat zich in de tuin bezighoudt in de grote zandbak die we hebben laten plaatsen. Samen kijken we door het raam hoe ons oudste kind zit te spelen met het zand omhoog gooiend, lachend. Ik voel onze dochter in mijn buik stampen, waardoor Remco zijn hand op mijn buik legt en me kust, terwijl hij zijn hand op mijn buik houdt. "Wat wil ik nog meer", zegt hij me nog steeds kussend. Ik lach naar hem en kijk voort naar onze zoon die buiten aan het rollen is in het gras. 

Niet zo lang geleden voor ik wist dat ik zwanger was, ben ik eindelijk begonnen met mijn universiteit om mijn droom als Technics tekenaar te verwezenlijken. Ik ben ondertussen nu op zwangerschapsverlof, maar erna vlieg ik direct in mijn tweede jaar in de universiteit. Remco is vorig jaar afgestudeerd in grote onderscheiding en is boten tekenaar geworden. Je hoort het goed, hij ontwikkeld zelfs nu de boten die hij zelf ontwerpt in het bedrijf dat hij samen met Daniel is begonnen. Er is zelf een project bezig om onze eigen boot te ontwikkelen die als onze dochter geboren gaat worden, klaar zal zijn.  We horen twee mensen ons naderen en zien Tristan en Josh dichter bij ons komen, ons beide een knuffel geven. We hadden twee jaar geleden onze strijdbijl begraven. Ik kon moeilijk wrok blijven houden naar Josh, hij bleef mijn broer.

Remco had het er in het begin moeilijk mee om Josh terug in ons leven te hebben, maar heeft dit na een tijd toch kunnen accepteren. Weet Remco nu of hij niet homo is, natuurlijk. Remco is biseksueel. Dat weet ik en ik zal altijd wat bang blijven dat hij toch beslist voor een man te gaan, a heeft hij me verzekerd dat hij me nooit zou verlaten. Zelfs niet als Chris Evans voor onze deur zou staan. Misschien is hij mij dan wel kwijt. Nee, dit is een typisch grapje van ons. 

Josh kijkt in het huis rond met ons volgend, op elk gebied weet Josh wel een verbetering. Wat ook bij zijn job hoor als Interieur designer. Achter Tristan piept Colin het zoontje van twee jaar van mijn broer en Tristan. Ja, ze waren geaccepteerd voor adoptie en hadden zo Colin geadopteerd, die nu al meer dan een jaar bij ons is en het vrolijkste blonde jongetje is dat je kunt inbeelden. Hij komt zeer goed overeen met onze zoon en zijn twee beste vriendjes, die vaak bij elkaar komen spelen. Nu hoeft Romeo niet altijd naar hun huis, maar nu kunnen ze bij ons in onze woning ook komen. We waren wat later, we wouden gewoon het perfecte huis voor ons en ons gezin.

Vader en moeder leven beide nog een gelukkig leventje tezamen. Moeder heeft dan nooit niet helemaal haar verstand terug gekregen en leeft het meeste van de tijd in het verleden. Voor mijn vader was dit het beste wat hem kon overkomen, hij had eindelijk zijn vrouw terug van wie hij zoveel hield. Samen zijn ze veel op reis en leven eindelijk het leventje dat onze moeder altijd tegen hield, die niet van reizen hield of maar van iets wat vermoeiend was. Ze zitten nu samen voor de zoveelste keer in Tenerife en hebben de beste tijd van hun leven.

3 maanden later

"Remco, wakker worden!" Roep ik als ik nat tussen mijn benen voel lopen, wat het teken is dat de baby gaat komen. Remco springt recht en begint zijn broek aan te trekken en zijn T-shirt van gisteren dat nog op de grond lag terug over zijn hoofd trekkend. "Remco, rustig,"zeg ik wetend dat met alleen het water te breken de bevalling nog wel even kan duren. "Waarom roep je dan Max?" Vraagt hij me met een scheve lach. Oké, ik had hem duidelijk laten verschieten.

Niet veel later zetten we Romeo af bij Josh en Tristan. Doorrijdend naar het ziekenhuis worden we daar aangekomen gelijk naar een verloskwartier gebracht. Exact hetzelfde kamertje, waar ik alleen beviel van Romeo en waar de herinneringen van die bevalling terug boven komen. Ik voel de tranen over mijn wangen lopen, "Schat, huil niet. Je zult nooit meer alleen zijn. Vanaf nu zal ik er altijd voor je zijn," Zegt Remco als hij mijn hand pakt en me gerust stelt als ik op de tafel lig en mijn hoofd wil weg draaien. "Zeker?" Vraag ik met een piepstemmetje, met nog een opkomende wee die begint. "Ja Max, je zult nooit van me af raken. In gezondheid en in ziekte heb ik je beloofd toen we trouwde en zal ik ook altijd doen."

Na een paar keer persen, bekijken we samen onze dochter die geboren word met net dezelfde zwarte haren als haar vader en haar oudere broer. Blij kijken we naar het mooiste meisje dat we ooit samen hebben gemaakt. Samen met onze zoon zijn we eindelijk compleet.

-----------------------------

Extra:

"Waar breng je me naartoe, Remco?" Vraag ik met de blinddoek voor mijn ogen. Eerst had hij me geblinddoekt in onze auto gezet en naar ergens heen gereden niet zo ver van ons vandaan. Het enige dat ik hoor, is water en precies een soort van vogels. Ik knipper pijnlijk met mijn ogen als Remco de blinddoek afdoet. Ik kijk naar een prachtig schip met twee masten en allemaal zeilen in onze lievelingskleuren, wit en blauw. Ik kan amper mijn ogen geloven als ik het helemaal bekijk en met mijn hand over de romp ga, waar de naam opstaat"Vioro". De twee namen van onze zoon en dochter bij elkaar geplakt. Violet en Romeo.

Ik vlieg Remco rond zijn nek en kus hem met al de passie die we nog steeds voor elkaar voelen. Elke dag ga ik meer van hem houden. En we hebben nog veel dagen te gaan, waarop we de zee kunnen bezeilen met ons prachtig schip en zo onze reis voortzettend, wat men het leven noemt.

A/N

Dank je allemaal aan diegene die tot het einde zijn geraakt. Het was een leuk en gedurfd verhaal om te schrijven, waar ik van genoten heb met elk hoofdstuk. Er zijn altijd dingen die ik vindt dat beter had gekund, maar ik ben overal zeer trost om aan te kondigen dat dit mijn tweede verhaal is dat ik af geschreven heb. Volg me nog voort in het boek: Gevallen voor Braxton. En hopelijk vinden jullie het einde goed genoeg, laat me er zeker iets over weten. Nog is bedankt allemaal.