Forza Ferrari! [Charles Leclerc]

Odsunęłam jego ręce od swojej twarzy

Jechaliśmy pięknym czarnym ferrari przez zatłoczone ulice Monako. Przede mną malowały się majestatyczne widoki które zawsze robiły na mnie wrażenie.

Chcieliśmy zrobić niespodziankę rodzinie Charlesa, więc zatrzymaliśmy się w hotelu.

Mężczyzna zaparkował na wyznaczonym miejscu parkingowym i zgasił auto.
- Emily - zaczął niepewnie. Chwycił bardzo delikatnie moją lewą rękę i splótł nasze palce. Kciukiem cały czas ruszał po zewnętrznej stronie mojej dłoni.
- Z Charlotte byliśmy razem tylko ze względu na pieniądze. Ona cały czas udawała, że mnie kocha - tak na prawdę była bardzo toksyczną dziewczyną - spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem, nie chciał się kłócić już w pierwszym tygodniu związku, ja też.
- Kochanie - Charles chciał coś powiedzieć, przerwałam mu.
- Dla mnie ważniejsze jest to, czy ty kochałeś Charlotte - rzuciłam sucho wpatrzona w okno, żeby Monakijczyk nie widział moich łez. Czułam na sobie jego błagalny wzrok, ale nie byłam gotowa, żeby spojrzeć mu w oczy.
- Zostaliśmy zeswatani, nie miałem do niej żadnych uczuć oprócz bardzo często zdenerwowania - odparł chwytając subtelnie za mój podbródek, po tym odwrócił moją głowę w jego stronę.

Kiedy spojrzałam mu w oczy, chłopak dojrzał łzy spływające po moim policzku, to było za dużo emocji jednego dnia. Jego twarz od razu pokazała mi, że bardzo się tym wszystkim zestresował.

Wytarł mi łzy kciukami i mnie puścił. Wyszedł z samochodu i okrążył go idąc przed maską, nie spuszczał mnie z oka. Stanął przed czarnymi drzwiami swojego ferrari i wziął głęboki oddech. Przetarł swoją twarz rękami a następnie pociągnął za klamkę.

Monakijczyk kucnął przy mnie od razu kładąc ręce na moich udach.
-Nigdy jej nie kochałem i kochać nie zamierzam - powiedział kiedy odważyłam się spojrzeć mu w oczy.
- Charles - odparłam nerwowo, płacz utrudniał mi mówienie.
- Słucham - spojrzał na mnie opierając się głową o moje nogi.
- Kocham Cię, ale nie chce być powodem dla którego zrywasz zaręczyny. Nie chcę żeby jakaś dziewczyna cierpiała z tego powodu - wyduszałam z siebie powoli, to co leżało mi na sercu.
- Sam powiedziałeś mi, że nie jesteś z nią już 7 miesięcy! - kontynuowałam płacząc coraz bardziej.
- Nigdy nie wyszła byś ze mną jakbym powiedział Ci prawdę! Jesteśmy razem, to prawda ale nie rozmawiamy od 7 miesięcy - odparł spokojnie na mój mini atak.

Chłopak wytarł moje łzy, po tym chwyciłam go za ręce i odsunęłam je od mojej twarzy. Zgarnęłam swój telefon z deski rozdzielczej i wyszłam z samochodu. Ominęłam kucającego Monakijczyka prawą stroną i udałam się do lobby hotelu.

Drzwi otwarły się, weszłam do klimatyzowanego pomieszczenia. Recepcja znajdowała się naprzeciwko mnie, dzięki temu zobaczyłam, że nie ma tam żadnego innego gościa hotelowego.

- Dzień dobry, mam rezerwacje dwuosobową na nazwisko Leclerc - powiedziałam uspokajając się powoli. Kiedy mężczyzna zobaczył w jakim jestem stanie, bez zastanowienia przekazał mi najważniejsze informacje.
- Po drugą kartę przyjdzie ktoś inny - rzuciłam na odchodne brunetowi siedzącemu za ladą.

Znałam już hotel prawie na wylot, przez to nie miałam żadnych problemów w dotarciu do pokoju.

Trzasnęłam drzwiami przy okazji odkładając walizkę do szafy. Nie miałam zamiaru teraz niczego rozpakowywać, miałam ochotę puścić sobie jakiś film i nad niczym się nie zastanawiać.

Zasłoniłam okna pięknymi zasłonami i położyłam się w łóżku, chwyciłam pilota i włączyłam Apple TV. W wyszukiwarce wpisałam: Bond, i wykupiłam tymczasowo mój ulubiony film. Daniel Craig to jeden z lepszych aktorów, jako Bond zawsze poprawiał mi humor.

Oglądałam ten film może 20 razy i jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się zasnąć. Tym razem jednak tak nie było, już na początku zmrużyłam oczy i zasnęłam.