❝Seninle birlikteyken kendimi çok güvende hissediyorum, sanki evimdeymiş gibi.❞
Kleptomani hastası olan Naz, bu duruma bir çare bulmak için arkadaşının tanıdığı bir psikiyatrist adayına mesaj atar.
➷ İlk 24 bölüm texting şeklinde, kalanı ağırlıklı...
bu ve bundan sonraki yayınlanacak özel bölümler fazlasıyla zaman atlaması içerdiği için aslında hikayenin bütününe dahil değil ama ben meraklılarına özel hikayelerinin devamında ne yaşandığını yazmak istedim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yalın - en mükemmel misafirim everybody loves an outlaw - give em hell vega - ankara taylor swift - come back... be here
🩺
Naz Yılmaz
Aynı yılın Eylül 27'si,
Trenden perona ilk adımımı atar atmaz valizimi tekerleklerinin üzerine bıraktım ve başımı kararmak üzere olan gökyüzüne doğru kaldırdım. Sonunda başarmıştım. Yaklaşık dört saatten fazla süredir bir trenin içinde oturmaktan başka bir şey yapmayan bacaklarım uyuşmuş vaziyetteydi. Aynı şekilde sırtım da feci ağrıyordu ama buraya gelmek tüm bunlara değerdi.
Gözlerimi gökyüzünden çektikten sonra valizimin sapını havaya kaldırıp kendime doğru çekerken çıkışa doğru yürümeye başladım. Bir yandan da daha fazla oyalanmamak adına trençkotumun cebinden telefonumu çıkarttım ve rehbere girip benden bir haber bekleyen kişinin numarasını tuşladım. Birkaç çalışın ardından açılan çağrıyla karşı tarafın sesini işittim. "Alo, Naz?"
"Selam. Şimdi trenden indim ben!" Etraftaki yoğun gürültü yüzünden sesimi duyurabilmek adına yüksek sesle konuşuyordum. "Ne yapacağım?"
"Tamam güzel, eve gitmek için sana söylediğim garın önünden kalkan otobüslere bineceksin, son durakta ineceksin. Vali Bey Apartmanı, 7 numara. Giriş kapısının şifresi 8951, evin anahtarımı da kapıdaki paspasın altına bıraktım." Bana detaylıca anlattığı bilgileri aklımın bir köşesine not ederken asıl merak ettiğim soruyu sordum.
"Henüz eve gelmemiştir, değil mi?"
"Yok, bugün altıdan önce çıkamaz. Hafta sonu olduğu için yatan hastalarını son kez kontrol edecektir." Sabahtan beri kaçıncı kez onu bu soruyla darladığımı bilmesem de hala durumun kontrolüm altında olduğundan emin olamıyordum ve sürprizimin bozulma ihtimali aklıma geldikçe telaşa kapılıyordum. Arkadan gelen tanıdık kadın sesinin ardından onu telefonda daha fazla oyalamamam gerektiğini fark ettim.
"Tamam, sağ ol. Bir değişiklik olursa sen yine bana haber verirsin. Miray'a da selam söyle."
"Tamam söylerim, onun da sana selamı varmış." Miray'ın adını duyduğundan olsa gerek Doğukan'ın sesi, konuşmanın başındakine göre daha canlı çıkar olmuştu. "Ben pazartesinden önce dönmem ona göre... Hadi size iyi eğlenceler," diyerek kendince imasını da yaptıktan sonra telefonu yüzüme kapattı.
"Gıcık herif!" diye söylendim, telefonumu cebime geri yerleştirirken. Üzerinden ne kadar zaman geçerse geçsin Doğukan'ın huyu asla değişmemişti. Her fırsatta Alaz ve bana bel altı şakalar yapacak imkanı bulmayı başarıyordu. Ve bundan ilk günkü kadar keyif alıyordu.
