❝Yüreğindeki ateşin içinde cayır cayır yanıyordu kadının ruhu. Mahkum edildiği hayatı istememişti oysa... çocukluğu gibi çalınıp alınmıştı gençliği de.
Güvendiği her limanın onu yarı yolda bırakmasına da alışmıştı, diğer birçok şeye alıştığı gibi...
Yapmış olduğunuz yorumlarla ve attığınız güzel mesajlar beni gerçekten sevindiriyor, kitabın daha az bölümü olmasına rağmen ilgi görmesi çok özel. İyi dilekleriniz için hepinize teşekkür ederim. Ayrıca kitap hakkındaki güncel duyuları, alıntıları ve paylaşımları İnstagram "Simaarawattpad" adlı hesaptan takip edebilirsiniz ✨
Daha fazla uzatmadan sizleri bölümle baş başa bırakıyor, keyifli okumalar diliyorum. Satır aralarında buluşalım lütfen 🕯
• • •
Bölüm Şarkısı: Melike Şahin / Nasır
"Küçücük bir mutluluk istiyorum, O kadar küçük olsun ki, İstemesin kimse benden onu..."
Nazım Hikmet Ran
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(Bu resim beni öylesine etkiledi ki...)
⚫️
Tüm benliğimin kabullendiği gerçeklerin aslında çokta doğru şeyler olmadığını, sadece mecbur kalışlarımın berbat zorunluluğu olduğunu bir kez daha acı bir şekilde görmüştüm. Gözlerim her geçen saniye biraz daha büyürken, içimde ufacık bir acıma hissetmiyor oluşum beni şaşırtmaya yetmişti.
Hayatıma bir anda giren adam, kimsesiz geçirdiğim 17 yıl boyunca yaşamadığım şeyleri yaşatmıştı bana.
Çok kısa bir sürede hemde...
Benim ağladığım her saniye gülenlerden olmamış, alamadığım geçmişin intikamını göğüslenmişti.
Neden peki?
İşte bunu bilememek korkutuyordu beni. Çünkü bu kalp bir ihaneti daha kaldıramazdı.
"OĞLUM!"
Yengemin sesi tüm mahallede bir kez daha yankılanırken, gözlerimi bu seferde yerde baygın bir şekilde yatan Alim'e çevirmiştim. Kıyafeti de dahil her yeri kanla kaplanmıştı.
"Ambulansı arayın!"
Bağırışlar yükselmeye devam ederken korkumdan sıyrılarak hiç bir şey olmamış gibi yeniden eve girmiştim.
