❝Yüreğindeki ateşin içinde cayır cayır yanıyordu kadının ruhu. Mahkum edildiği hayatı istememişti oysa... çocukluğu gibi çalınıp alınmıştı gençliği de.
Güvendiği her limanın onu yarı yolda bırakmasına da alışmıştı, diğer birçok şeye alıştığı gibi...
Sizleri bölüm için beklettiğimin farkındayım fakat sınava bir kaç ay kalmışken, çok fazla yazamıyorum. Yazmak için yazma taraftarı da değilim... şimdiden anlayışınız için çok teşekkür ederim 🥺
Kitap hakkındaki duyuları ve alıntıları İnstagram "Simaarawattpad" adlı hesaptan takip edebilirsiniz ✨
Şimdi daha fazla uzatmadan sizleri bölümle baş başa bırakıyor, keyifli okumalar diliyorum. Satır aralarında buluşalım lütfen 🕯
• • •
Bölüm Şarkısı: Kahraman Deniz / Son Durağın
"Siz istiyorsunuz ki çöllerin ortasında susuz bıraktığınız insanlar, size gül bahçesi sunsun.
#KÜÇÜK PRENS"
Antoine de Saint-Exupery
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⚫️
Hayatta yaptığımız şeyler kadar yapmadığımız şeylerden de sorumluyduk. Birçok şeye geç kalmamız gibi mesela. Ben tam olarak hangisinden sorumluydum emin değildim. Yapmadığım, daha doğrusu yapamadığım çokça şey vardı.
Pişmanlığım ne yazık ki bir işe yaramıyordu, mecbur kaldığım şeylere karşı çıkma fırsatı verilmemişti bana. Hayatta benim ne istediğim değil onların ne istediği önemliydi.
Bazı anlar vardır mesela mecbur kaldığınız için girdiğiniz ve insanlardan deli gibi korktuğunuz. Şu anda tam olarak öyle bir ortamdaydım. Kocaman salonun duvarları üzerime üzerime geliyordu. Konuşulan şeyler ise bir süreden sonra büyük bir vızırtı halini alıyordu.
"Gel mutfağa geçelim."
Yanımda oturan Berivan'ın sesiyle dikkatim dağılırken, çok fazla göze batmamak için yerimden kalkmış, salonun kapısından çıkar çıkmaz biraz da olsa sakince nefes alabilmiştim.
"İyi görünmüyordun içeride?"
Kafamı sallarken, yandan bir bakış attım. Üzerime çevrilen her göz sanki benden nefret ediyor gibiydi.
"Sadece kalabalığa pek alışkın değilim."
Mutfağa ulaşamadan arkamızdan koşarak Mihrimah gelmişti. Kolunun bir tanesini Berivan'ın koluna geçirirken, diğerini bana uzatmıştı.
