Het wolvenbos

Het bos

Wat was dat? Wendy draait zich om en kijkt naar het pad achter haar. Ze zou durven zweren dat ze iets hoorde, maar er is in geen velden of wegen een levend wezen te ontdekken.
"Ik zal het me wel weer verbeeld hebben."
maar dat gevoel dat ze word bekeken kan ze niet van zich afzetten. ze heeft dit wel vaker als ze langs het bos loopt, het bos dat langs de weg van haar huis naar school leidt. al haar hele leven loopt ze hier elke dag langs. het bos staat bekend als het wolvenbos en de volwassenen in het dorp durven er geen voet te verzetten. ze zeggen dat het er vol zit met bovennatuurlijke wezens en dat je er alleen heen moet als je dood wil.
"Allemaal onzin natuurlijk."
Denkt Wendy. net zoals alle andere kinderen in het dorp. ze kijkt naar haar horloge.
"shit, ik heb nog maar een paar minuten. Ik moet rennen als ik niet te laat wil komen."
Als ze op school aankomt gaat de bel net. ze kan ongezien de klas insluipen en naast haar vriendin Anne gaan zitten.
"Heb je je weer verslapen?"
Wendy knikt ondertussen dat ze haar boeken zo snel mogelijk uit haar tas trekt en op tafel gooit.
"Je moet echt je wekker eens iets harder zetten als je je niet meer wil verslapen.
Hij staat al op zijn hardst, dat weet jij ook wel."
Anne giechelt, net op het moment dat hun Engels leraar Bietje naar hen kijkt. "Zou je even aan de klas willen vertellen wat er zo grappig is?"
Vraagt bietje. Anne giechelt nog een keer en mompelt
"Nee hoor.
Als ik dan de eer zou mogen om verder te gaan met de les?
Tuurlijk, ga je gang."
Zegt Wendy en een paar kinderen lachen zacht. Bietje wordt nog roder dan normaal en zegt met dat hoge piepstemmetje dat hij altijd krijgt al hij kwaad is
"Nog een woord van jullie en de hele klas kan nablijven."
Wendy trekt een serieus gezicht maar moet moeite doen haar lach in te houden. Anne krijgt alleen een rare grimas voor elkaar, maar bietje lijkt het genoeg te vinden en gaat door met de les. aan het eind van de dag lachen Wendy en Anne gekke bekken en proberen het rode gezicht en het piepstemmetje van bietje na te doen. Maar Anne moet al snel naar huis om op haar broertjes te passen, Dus Wendy gaat ook naar huis. Op terugweg komt ze zoals gewoonlijk weer langs het bos. de zon is eindelijk door de wolken gebroken en Wendy gaat meer langs het bos lopen om wat schaduw van de bomen te vangen. ineens komt er een geluid uit het bos de Wendy's haren recht overeind laat staan en haar kippenvel over haar hele lijf geeft. het is een door merg en been gaand gehuil en het klinkt alsof iets heel erg veel pijn heeft. De stilte die er na komt is nog enger dan het gehuil zelf. Zo snel als ze kan rent ze naar huis.