Het wolvenbos

Een bondgenootschap

Ze kijken elkaar recht in de ogen maar haar moeder laat geen enkele emotie zien. Geen verbazing, woede, blijdschap of zelfs maar een teken van herkenning. Wendy begint zenuwachtig te worden van die blik. Alsof er geen leven in haar moeder zit. Haar moeder draait haar gezicht weg en lijkt haar aandacht op het gesprek te richten. Met het gevoel alsof er een steen in haar maag licht gaat Wendy snel op de bank zitten. Mason komt naast haar zitten maar hij raakt haar niet aan. Daar is ze hem dankbaar voor. Ze wil niet dat haar moeder weer zo boos wordt.
Het hele gesprek kan Wendy haar aandacht er niet bij houden. Het enige waar ze aan kan denken is haar moeder. Waarom doet ze alsof ze haar niet kent? Ze blijft maar naar haar kijken maar ze krijgt nog steeds geen reactie. Na een poosje begint ze zich af te vragen wie d andere mensen zijn. Buiten haar moeder staat er nog een vrouw en drie mannen. De mannen herkend ze niet maar ze meent de vrouw eerder te hebben gezien. Op een foto bij haar oma op zolder. Dat was de zus van haar moeder. Ze heeft haar tante nooit zelf gezien. Gaar moeder vertelde altijd dat ze verhuisd was naar Afrika. Maar toch... Ze weet bijna zeker dat dat haar tante is. Ze kijkt nog eens naar de mannen. Een van de mannen heeft een grote wond op zijn gezicht. Het lijkt op een grote brandwond. De mannen laten geen emotie zien, net zoals haar moeder. Opeens staat iedereen op. Wendy staat ook op. Ze heeft nog steeds geen idee waar deze vergadering over ging. Ze loopt snel achter Mason aan de kamer uit. Waneer ze de hoek om wil lopen voelt ze een hand op haar schouder. Ze draait zich om. Achter haar staat haar moeder.
"Kan ik even met je praten?"
Ook in haar stem lijkt geen emotie te zitten. Wendy wordt er gek van.
"Oh, dus je kent me nog wel."
Ze kijkt haar uitdagend aan. Haar moeder reageert met een boze stem.
"Weet je, je kunt ook zeggen. Hee mam, fijn om je te zien. Of in jouw geval. Hee mam, ik woon met weerwolven."
Wendy weet niet wat ze moet zeggen. Ze kan haar moeder alleen boos aankijken.
"Maar goed, ik ben hier niet om boos te worden.
Waarom ben je hier dan?
Voor een bondgenootschap.
Een watte?
Een bondgenootschap. Heb je net niet opgelet?
Ehmm...
Laat maar, wij zijn hier omdat de andere roedel de omgeving onveilig maakt.
Wat bedoel je?
Weet je dat niet?
Nee?
Er zijn sinds een paar dagen heel veel weerwolf aanvallen geweest. En er zijn veel mensen verdwenen.
Zijn de weerwolfjagers daarom terug gekomen?
Ik zie dat je al veel weet. Ja, daarom zijn we terug.
Weet je mam, ik ben ook een... een...
Een weerwolf?
Eh ja, maar het is niet Mason's schuld. Het kwam door die andere roedel.
Dat weet ik. Ik heb al eerder vandaag met zijn vader gesproken en hij heeft het me allemaal vertelt.
Oh.
Luister. Ik wil je waarschuwen. Ik weet niet of je het al gemerkt hebt maar jij bent bijzonder.
Wat? Hoe bedoel?
Ik weet niet wat je allemaal al van weerwolfjagers weet maar ze zijn speciaaler dan normale mensen.
Ja dat lijkt me wel duidelijk.
Luister even ja? Weerwolfjagers hebben zich door de jaren heen een stuk verder ontwikkeld dan gewone mensen. Ze zijn sneller, leniger en hebben betere instincten.
Echt? Daar heb ik nooit iets van gemerkt. Ik ben verschrikkelijk in trefbal en zo, dus...
Niet op die manier. Maar dat maakt nu ook niet uit. Ik wil alleen maar zeggen dat je voorzichtig moet zijn. Een weerwolfjager die wolf is geworden is vaak nog gevaarlijker dan een roedel.
Wat? Dat is toch helemaal niet logisch?
Het is dan misschien niet logisch maar het is wel waar.
Maar waarom...
Ik heb geen tijd meer. Succes."
En met die woorden laat ze Wendy alleen achter in de gang.

Een tijd lang blijft ze verbijsterd in de gang staan, niet wetend wat te doen. Maar dan hoort ze een stem.
"Hee, Wendy. Daar ben je."
Ze draait zich om. Achter haar komt Mason aanrennen.
"Hoi.
Wat is er?
Hoezo?
Nou, je ziet er uit alsof je een spook hebt gezien.
Echt?
Ja, je bent helemaal bleek. Voel je je niet lekker?
Jawel, nee, ik weet niet. Ik kan mijn gedachten niet echt ordenen.
Wat is er dan gebeurt.
Ehhh. Waar moet ik beginnen?
Bij het begin is wel handig
Oke, nou het zit zo.

Als ze klaar is met vertellen over wat haar moeder heeft vertelt zwijgen ze bijden even.
Dus als ik het goed begrijp heb jij omdat je weerwolfjagers in je familie hebt, sterkere krachten?
Volgens mij wel ja.
Dat is eigenlijk nest cool.
Maar wat bedoelt ze met dat sterker zijn en zo niks te maken heeft met trefbal? Dat is toch ook gewoon bewegen? Ik denk dat ze zich vergist. Misschien slaat het soms weleen generatie over. En dan...
Wendy!"
Ze schrikt.
"Wat?
Je moet kalmeren. Er is vast een normale verklaring voor.
Serieus?
Wat?
Er is nou niet echt meer iets echt normaal aan mijn leven."
Ze lachen.
"Daar heb je welgelijk in. Een bovennatuurlijk normale verklaring dan.
Je hebt vast gelijk."
Ze zucht.
"Soms zou ik willen dat mijn leven echt normaal was.
Echt? Zou je mij willen missen?
Nee, jou niet. Maar het zou een stuk makkelijker zijn geweest als je een mens was en er nou niet zoveel bovennatuurlijks zou gebeuren.
Ik snap wat je bedoelt.
Maar ik ben ook blij. Ik zou hier misschien gek van horen te worden maar ik heb het gevoel dat dit echt bij me hoort. Ik vindt het heerlijk om weerwolf te zijn. Alles is zo veel mooier.
Ik ben blij dat je in ieder geval geen spijt hebt van dit alles.
Maar er is een ding dat ik nog niet echt begrijp.
Wat dan?
Waarom zijn er zo veel mensen verdwenen?
Heb je niet opgelet?
Niet echt nee.
Nou, We denken dat de andere roedel zich uit probeert te brijden.
Waarom?
We zijn bang om deze roedel over te proberen te nemen.
Echt? Maar kunnen jullie dat dan wel aan?
Misschien niet als ze klaar zijn, maar we zijn van plan ze volgende week aan te vallen voordat ze zover zijn. De weerwolfjagers gaan ook helpen zodat de aanvallen op mensen stoppen. En dan...
Wacht even, stop, niet zo snel. Bedoel je dat er een gevecht komt?
Ik ben bang van wel.
Maar dat is veel te gevaarlijk, jullie kunnen gewond raken.
Wendy, wij kunnen goed vechten. Het gaat echt goed komen. Ik beloof dat ik voorzichtig zal zijn.
Jij!!! Moet jij ook al vechten?!!!
Ja, natuurlijk. Mijn vader is de roedelleider.
Nou en. Dan gaat hij maar vechten zonder jou!
Wendy, ik kan hier niet onder uit. Ik moet het wel doen.
Maar...
Nee, sorry Wendy maar het gaat echt niet.
Best, maar dan ga ik met je mee.
Nee, Wendy.
Wat! Waarom niet?!
Dat is te gevaarlijk.
Dus het is te gevaarlijk voor mij maar niet voor jou?!
Ja.!
En waarom dan?!
Het is gewoon zo!
Het is gewoon zo?
Ja, je gaat niet.
Best!"
Ze loopt boos weg. Maar het enige waar ze aan denkt terwijl ze de deur van haar slaapkamer achter zich dichttrekt is:

Er is niets op deze wereld dat mij ervan gaat weerhouden om naar dat gevecht te gaan.