Het wolvenbos

School

"Dus je wil zeggen dat dat jouw moeder was?"
Mason lijkt haar niet echt te willen geloven.
"Ja, of dat denk ik, ten minste.
Nou Mason, dan ben je net bijna verslagen door een meisje. Dat valt me van je tegen."
Wendy rolt geïrriteerd met haar ogen.
"Ashton, dit is niet iets om grappen over te maken."
Hij reageert op een sarcastische toon.
"Sorry, sorry. ik wou alleen het gesprek wat luchtiger maken, maar als je dat niet wil zal ik het niet meer doen.
Dank je." Bijt ze hem toe.
"Jongens, geen ruzie maken. We hebben wel wat beters aan ons hoofd."
Hij kijkt Ashton aan met een waarschuwende blik.
"Best, best. Ik zeg al niets meer."
Hij slaat zijn armen over elkaar en begint chagrijnig voor zich uit te staren.
Wendy heeft moeite om haar lach in te houden.
"Wat?!" Vraagt hij op een chagrijnige toon.
"Weet je dat je nu heel erg op een chagrijnig klein kind lijkt?"
Ze barst in lachen uit.
"Nee, ik lijk op een knap klein kind.
Geloof je het zelf?"
Ze moet nog harder lachen.
"Jongens kunnen we even serieus doen?
Tuurlijk, sorry.
Denken jullie dat we het aan onze vader moeten vertellen?
Ik weet het niet... Hij kan er wel eens niet erg blij mee zijn. Denk maar even na. Hij zal waarschijnlijk denken dat ze er achter zijn gekomen dat Wendy nu een weerwolf is. Dan zal hij denken dat ze wraak willen nemen voor haar."
Ze zijn even stil. Mason lijkt diep na te denken. Maar dan zegt Ashton:
"Dan zou vader Wendy waarschijnlijk weg sturen."
Terwijl deze woorden langzaam tot Mason beginnen door te dringen houd hij Wendy steeds steviger vast.
"Dat nooit."
Wendy kijkt hem aan en ziet een mengeling van angst en woede in zijn gouden ogen. Ze houd hem stevig vast in een poging hem een beetje te kalmeren.
"En wat nu?
Nu niks. We kunnen het tegen niemand zeggen. Ze zullen haar als een bedreiging zien."
Zijn stem zit zo vol woede dat Wendy hem niet zou durven tegen te spreken als ze dat zou willen.
Oke dan. dat is ook weer geregeld. Ik ga eten, ik sterf haast."
Ashton verdwijnt door de deur.
Mason legt zijn wang op Wendy's hoofd.
"Geen zorgen, ik zal er voor zorgen dat je niks overkomt."
Ze kruipt zo dicht mogelijk tegen hem aan.
"Dat weet ik toch."
En zo blijven Wendy en Mason een tijd zwijgent zitten.

Wendy wordt wakker met Mason's arm om haar middel. Dit is tegenwoordig heel normaal. De eerste dagen dat hij bij haar bleef slapen was ze steeds een beetje ongemakkelijk waneer ze wakker werd, maar nu niet meer. Sinds het gesprek met Mason en Ashton was er niet veel bijzonders meer gebeurt en de rest van het weekend was als een speer voorbij gegaan. Ze draait zich voorzicht om en kijkt naar Mason. Ze geeft hem een kus op zijn voorhoofd. Langzaam opent hij zijn ogen.
"Hé.
Hé."
Ze kijken elkaar even aan.
"Heb je zin in ontbijt?
Ja, heel erg.
Ik zal wel wat maken."
Ze staan op en lopen naar de keuken. Ze worden begroet door Vivian.
"Hee, tortelduifjes. Goed geslapen?
Kan niet beter.
Mooi zo, anders zouden jullie niet naar school kunnen.
School?"
Het is al zo lang geleden voor Wendy dat ze op school is geweest dat ze het bestaan ervan bijna vergeten was.
"School ja. Had Mason het nog niet vertelt?
Nee?"
Ze kijkt hem vragend aan.
"Vergeten. Maar ze heeft wel gelijk.
Ben ik er dan al klaar voor?
Lijkt mij van wel. Je hebt toch geen woede aanvallen meer gehad?
Nee. Moet dat dan?
Meestal is dat wel zo vlak na je eerste transformatie.
Oke, maar zijn we dan niet te laat.
Nee. er was vandaag een soort studie ochtend voor de leraaren. School begint pas over twee uur.
Dan ga ik me vast douchen."
Ze staat op en loopt naar haar kamer. Ze pakt snel een stel schoone kleren en loopt naar de douche.

Zodra ze klaar is gaat ze naar haar kamer. In de hoek van de kamer staat de weekend tas die ze van huis had meegenomen met al haar spullen erin. Ze rommelt door haar tas en pakt alle spullen die ze nodig heeft voor school. Ze heeft een raar gevoel. Het voelt allemaal zo onwerkelijk. Alsof school bovennatuurlijk is en weerwolven dood gewoon. Ze loopt terug naar de keuken waar een grote omelet voor haar klaarstaat. Vivian is weg en Mason is waarschijnlijk ook zijn spullen pakken. Ze gaat zitten en ontbijt. Net waneer ze klaar is komt Mason de kamer in.
"Ben je er klaar voor?
Het is school. Daar ben je nooit klaar voor. Maar we kunnen wel vetrekken."
Hij lacht, hij slaat zijn en Wendy's rugzak om zijn schouder en tilt haar op.
"Wat doe je?
Ik draag je.
Waarom draag je me?
Omdat ik dat leuk vind."
Ze rolt met haar ogen en hij lacht. Hij brengt haar naar de pick-up truck van zijn vader.
"Gaan we niet met de motor?
Nee, die staat nog bij de garage.
Waarom?"
Ineen denkt ze terug aan de dag dat de andere roedel haar en Jim had aangevallen. Ze waren toen op Mason's motor, dus hij moet wel tijdens het gevecht kapot zijn gegaan. Ze voelt zich meteen schuldig.
"Dat is mijn schuld hé?
Wat?
Dat je motor kapot is. toen we werden aangevallen?
Nee joh, dat was jouw schuld toch niet. Maak je maar geen zorgen hoor.
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Maak je niet druk, we gaan nu gewoon naar school, oké? Ik zweer dat het niet jouw schuld was.
Oké dan."
Ze stappen in en rijden richting school. Terwijl ze lang het bos rijden verlangt ze er heel erg naar om daar rond te rennen.

Waneer ze aankomen op school wordt Wendy meteen aangevallen door Anne.
"Wendy, Wendy, waar was je? Je bent al twee weken niet op school geweest en je moeder zij dat je weg was en je reageerde niet op mijn telefoontjes en...
ANNE!"
Ze schrikt.
"Sorry, maar wat is er allemaal aan de hand?
Straks, oké?
Nee, ik heb lang genoeg gewacht.
Oké dan."
Ze zucht.
"Ik heb ruzie gehad met mijn ouders. Dus ik ben min of meer het huis uit.
Het huis uit? Maar waar woon je dan?
Bij, eh... Mijn oma.
Denk je echt dat ik dat geloof?
Hoezo?
Kom op zeg, je haat haar. Ze zit altijd alleen maar te zeuren volgens jou en je zegt dat het in haar huis ruikt naar rotte vis. Daar woon jij echt niet. Dus... waar dan wel?
Oké, oké. Ik logeer bij Mason.
Jij logeert bij Mason?!!!!
Ssst, laat het de hele school maar weten."
Ze kijkt achterom naar Mason. Hij kijkt hen met een geamuseerde blik aan.
"Sorry, maar waarom heb je dit niet eerder verteld?"
De schoolbel klinkt luid over het plein.
"Niet nu, we moeten naar de klas."
Waneer ze op hun plaats zitten kijken een aantal mensen Wendy nieuwsgierig aan.
"Het lijkt wel alsof ik iemand vermoordt zou hebben."
Anne kijkt om zich heen.
"Ik snap wat je bedoelt."
Ze zwijgt meteen zodra Bietje binnen komt. Hij begint de klas rond te lopen om een formulier uit te delen. Waneer hij bij Wendy komt blijft hij stil staan in kijkt haar verbaast aan. Dan glijdt zijn blik naar Mason die voor hen zit.
"Dus... Wendy en Mason vinden het eindelijk de moeite waard om naar mijn les te komen. Misschien is het uit tussen hen en hebben ze nu eindelijk tijd voor iets anders dan zoenen."
Wendy's gezicht wordt rood en het is doodstil in de klas. Iedereen kijkt hen nu aan. Ze lijken niet zeker te weten of deze opmerking grappig bedoelt was en dus blijven ze zo stil mogelijk. Tot haar opluchting draait Bietje zich om en gaat verder met uitdelen. Waneer hij verder gaat met de les lijkt niemand echt zijn aandacht erbij te hebben. De hele klas zit met elkaar te fluisteren en Wendy heeft het idee dat ze wel weet waarover.
Waneer de lessen eindelijk voorbij zijn loopt ze vermoeit naar Mason's auto. Ze wordt nog steeds nagestaard. Mason zit al in de auto. Ze klimt zo snel mogelijk op de bijrijdersstoel.
"Hoe ging het?
Niet veel beter dan met Bietje."
Hij slaat zijn arm stevig om haar heen.
"Maak je maar geen zorgen. Het komt allemaal weer goed. Ze zullen het wel snel weer vergeten zijn.
Ik hoop het maar."
Ze legt haar hoofd op zijn schouder. Ze rijden terug naar het huis. Het grootste deel van de weg is het rustig. Ongeveer halverwege draait ze het raam open voor wat frisse lucht. Ineens horen ze een lang luid gehuil uit het bos komen. Meteen denkt Wendy terug aan de dag, een paar weken terug, toen ze nog niks van weerwolven wist en ze ook zo'n soort geluid hoorde. Ze krijgt kippenvel over haar hele lichaam. Zodra het gehuil klinkt trapt Mason hard op de rem en probeert hij te luisteren waar het vandaan komt. Maar verder klinkt er doodse stilte.
"Wat is er aan de hand?"
Geen antwoord.
"Mason?"
Hij lijkt op te schrikken.
"Niks, denk ik. in ieder geval niks ergs. Maar we moeten snel terug naar huis."
Hij trapt hard op het gaspedaal. Automatisch grijpt Wendy zich stevig vast aan de stoel. Waneer ze het bospad op rijden worden ze hard door elkaar geschudt.
"Kunnen we niet wat rustiger rijden? Ik krijg hier hoofdpijn van.
Nee, sorry maar we moeten zo snel mogelijk terug."
Zodra ze terug zijn springt ze zo snel mogelijk uit de auto.
"Volgende keer ga ik lopen.
Sorry.
Het maakt niet uit hoor. Oh, daar wordt je stijf van.
Kom, ik denk dat we naar de vergaderruimte moeten.
Oke, oké. Ik kom al."
Zo snel ze kunnen rennen ze naar de vergaderruimte.
"Ik ben hier nog nooit geweest. Weet je zeker dat ik er bij mag?
Tuurlijk. Kom."
Binnen is de hele roedel druk aan het ruziën. In het midden van de ruimte zitten vijf onbekende in zwart geklede personen mee te praten. En in het midden van deze personen...

Staat Wendy's moeder.