Het wolvenbos

De bekentenis

Ashton kijkt Mason verbaast aan.
"Meen je dat? Hoe kan dat nu weer?
Ik weet het nog niet. Vader zou het uitleggen zodra ik jullie terug heb gehaalt.
Oké, we komen al.
Wacht even jongens, wat is er met die weerwolvenjager?
Ze zijn weer op jacht, en je kunt door de naam wel raden waarop."
Ze klimmen voorzichtig naar boven en beginnen in hun wolvengedaante terug naar het huis te rennen.
"Hoe bedoel je dan "weer"?
Ze waren een tijdje gestopt omdat we een soort contract hadden. Jim en Vivian kwamen ineens mijn vaders kantoor in rennen met de boodschap dat ze waren aangevallen. Ze wisten te vluchten en zijn er zonder verwondingen vanaf gekomen."
Zenuwachtig denkt ze terug aan haar bezoekje aan de hut de vorige dag. Wat als het haar familie is die op haar vrienden jaagt? Ze kan zich nauwelijks voorstellen dat haar vader een hager is, maar haar moeder... Ja, haar moeder. Ze heeft altijd al gevonden dat haar moeder heel snel en sterk is voor iemand die bijna de hele dag achter een bureau zit. En het is de familie van haar moeders kant die op weerwolven jagen. Ze begint zich steeds beter te beseffen dat haar moeder best een jager kan zijn.
"Wendy!!"
Ze schrikt op. Ze is zonder dat ze het merkte naar het hutje gerent en Mason is haar gevolgt. Ze verstijft zodra het tot haar doordringt. Zwijgent kijkt ze naar het hutje terwijl Mason naast haar komt staan.
"Wat is er?
Ik... eh... ik weet het niet.
Ik ken dit hutje, we zijn wel een beetje omgelopen nu.
Ben je er al eens in geweest?
Nee, hoezo? Jij wel?
Ehm...
Maakt ook niet uit, zullen we even kijken?"
Zonder op antwoord te wachten loopt hij naar binnen. Ze rent snel achter hem aan. Ze hoopt dat hij haar familie niet zal herkennen, of nog erger, beseffen dat het dus haar voorouders zijn. Ze ziet hoe hij voorzichtig rondsnuffelt.
"Hier is laats nog iemand geweest."
Ze verstijft. Hij weet dat zij het was.
"Maximaal twee uur geleden, denk ik."
Ze kijkt hem verbaast aan. Ze is hier helemaal niet geweest vandaag. Maar wie dan wel?
"Ik ken die geur ergens van. Weet jij het?"
Ze snuffelt voorzicht rond. Haar reukzintuig is dan misschien sterk verbetert, ze kan de geuren beslist nog niet uit elkaar houden. Maar ze merkt dat de geur ook haar bekend voor komt.
"Ik heb geen idee.
Jammer."
Hij kijkt verder. Hij staat stil voor de boekenkasten en kijkt naar de vreemde titels.
"Die boeken... Zouden hier soms..."
Maar hij krijgt geen kans om zijn zin af te maken. De deur wordt met een harde klap open gezwaait. In de deuropening staat een vrouw die letterlijk van top tot teen gehuld is in zwart. Ze heeft zelf een zwart masker over haar gezicht. Maar ondanks dat er niks van het uiterlijk van de vrouw te zien is, herkend Wendy haar meteen. Haar moeder.

Wendy kerkend de geur van haar moeder als de geur van de onbekende persoon die in het hutje is geweest. Zonder dat ze ook maar een woord zegt richt haar moeder een kruisboog op haar.
"Wendy, ren!!"
Hij wil net naar de andere kamer gaan als een pijl wordt afgevuurt, vlak lans zijn hoofd vliegt en vast komt te zitten in de muur achter hem. Wendy jankt. Ze probeert de aandacht van haar moeder van af te leiden van Mason. De vrouw kijkt haar aan en legt nog een pijl op haar boog. Wendy weet dat ze zichzelf nog niet snel genoeg terug kan veranderen in een mens. Haar moeder heeft haar waarschijnlijk al geraakt voordat ze weer mens is en haar zo zou kunnen stoppen. Daarom beukt ze zo hard mogelijk met haar zij tegen de kast naast haar. De kast valt om en, gedekt door de vallende boeken, rennen ze naar de andere kamer. Ze hoort nog net hoe haar moeder een woedende kreet slaakt terwijl ze door het raam naar buiten klimmen. Ze rennen snel de struiken in en rennen schuin van de route terug naar het huis. Pas na een tijdje wagen ze het om te kijken of ze haar hebben afgeschud. Waneer ze merken dat ze niet gevolgd worden rennen ze zo snel mogelijk terug naar Mason's huis.

Waneer ze hijgend aankomen bij het huis veranderen ze zo snel mogelijk terug in een mens.
"Waar is Ashton eigenlijk?"
Vraagt ze nog lichtelijk hijgent.
"Die was al terug naar huis, hij zal wel ergens binnen zijn."
Ze lopen zo snel mogelijk naar het kantoor van Mason's vader. Ze vertellen hem wat er gebeurt is.
"Waarom gingen jullie dan ook die hut in? Ik had gezegd dat jullie zo snel mogelijk terug moesten komen.
Sorry pap, het is mijn schuld. Ik wilde binnen kijken.
Nou ja, dat is nu niet belangrijk. Belangrijk is dat we hier waarschijnlijk niet lang veilig zijn. Ze weten waar we wonen. We zullen ons voorlopig ergens anders moeten verschuilen. Als jullie dat even kunnen vertellen tegen de rest van de roedel, dan ga ik met de andere overleggen over onze verblijfplaats."
Ze lopen zwijgent naar buiten. Meteen worden ze begroet door Ashton.
"Hee jongens, waar waren jullie? Jullie waren ineens verdwenen."
Mason vertelt hem wat er gebeurt is en met ieder wordt dat hij zegt voelt Wendy zich schuldiger omdat het haar moeder was. Waneer Mason klaar is met vertellen kijkt Ashton hem boos aan.
"Jullie hadden nooit naar binnen mogen gaan. Stel je voor dat het er meer waren geweest."
Daar schrikt Wendy van op. Wat als er nog meer familieleden van haar op haar vrienden gaan jagen? Ze neemt een besluit.
"Ehm... jongens. ik moet jullie wat vertellen."
Ze lopen naar een afgelegen kamertje aan het eind van de gang. Ze verteld hen van haar bezoekje aan de hut de vorige dag en over hoe ze er achter kwam dat haar voorouders weerwolfjagers waren. Ze hapert even stil als ze bij het gedeelte aankomt over haar moeder. Waneer ze klaar is kijken Mason en Ashton haar geschokt aan.