Het wolvenbos

Epiloog

"Kom op pap, het is nu echt tijd om Emelie naar huis te brengen en in haar bed te leggen."
Wendy staat tegenover haar vader met haar dochter in zijn armen. Ze heeft al een half uur tevergeefs geprobeerd om haar kind terug te krijgen.
"Maar ze slaapt net zo lief, kunnen jullie niet nog vijf minuutjes blijven?
Dat zei je een half uur geleden ook al. Ze is uitgeput. Het is dan misschien wel kerstmis maar ze is nog steeds maar een half jaar oud."
Zuchtend geeft haar vader zich over.
"Vooruit dan, maar je moet me beloven dat jullie snel weer op bezoek komen."
Voordat Wendy antwoord kan geven wordt dat al voor haar gedaan door Mason die met zijn winterjas aan de kamer in komt slenteren.
"Geen zorgen. Het is binnenkort weer oud en nieuw. Dan komen we weer op bezoek.
Dat is je geraden. Ik zie mijn kleinkind eigelijk veel te weinig."
Voorzichtig geeft hij het meisje aan Wendy. Net op dat moment komt Wendy's moeder de kamer in gelopen.
"Zijn jullie wel voorzichtig? Het is spekglad op de wegen door al die sneeuw.
Natuurlijk mam."
Ze loopt naar de gang waar haar jas en die van Emelie aan de kapstok hangen. Waneer ze Emelie in haar jasje probeert te wurmen hoort ze wolven gehuil uit het bos komen. Emelie beweegt zich een beetje in haar slaap. Meteen komt Mason de gang in lopen.
"We moeten opschieten."
Hij neemt Emelie over zodat Wendy haar jas aan kan doen.
"Rustig maar, het is niks ernstigs.
Dat weet ik, we zijn alleen te laat voor het kerstfeest met de roedel, maar door de sneeuw zullen we niet snel kunnen rijden."
Hij opent de deur en stapt naar de auto. Wendy volgt hem snel.
"Hier."
Hij geeft Emelie aan Wendy terwijl hij de deuren opent. Snel stappen ze in en rijden ze weg, terwijl ze uit worden gezwaaid door Wendy's ouders. Een paar minuten kijkt ze naar het voorbij razende witte landschap langs de weg. Dan kijkt ze naar haar dochter. Ze heeft dezelfde blonde haren en gouden ogen als Mason, maar als ze in een wolf verandert worden haar haren wit, net zoals bij Wendy. Wendy herinnert zich Emelie's eerste volle maan nog erg goed. Ze had door het hele huis gerend en speels in de enkels van Mason's vader gebeten. De volgende dag had ze nauwelijks een oog open kunnen doen van de uitputting. Zo is het nog steeds elke volle maan. Wendy kijkt naar buiten. Ze ziet hoe ze de oprit van het huis op rijden. Ze parkeren de auto naast het huis en lopen naar binnen. Terwijl ze hun jassen weghangen horen ze het rumoer vanuit de keuken boven al. Toen Wendy de nieuwe leider werd van de andere roedel zijn een aantal wolven snel uit de roedel gestapt, maar het grootste gedeelte aanvaarde haar en bleef. 5 Jaar geleden volgde Mason zijn vader op als roedelleider. En toen Wendy en Mason een jaar later trouwde voegde ze de twee roedels officieel samen. Sindsdien is het altijd een drukte van jewelste tijden feesten.
"Daar zijn jullie, dat duurde lang zeg."
Anne komt door de gang naar ze toe gelopen.
"Sorry, mijn vader wilde ons niet laten gaan.
Zoiets had ik al wel verwacht. Jullie moeten opschieten. Iedereen wacht op jullie.
Ik moet eerst Emelie even naar bed brengen...
Oh, laat mij dat maar doen."
Zonder op antwoord te wachten neemt Anne Emelie voorzichtig over.
"Kom maar, tante Anne brengt je wel naar bed."
Daarna verdwijnt Anne naar boven.
Mason slaat zijn armen om Wendy's middel.
"Zullen we dan maar?"
Wendy knikt. Ze maakt zich los uit zijn armen en strengelt haar vingers door de zijne. Daarna lopen ze naar de keuken. Zodra ze de deur open doen worden ze door de grote roedel verwelkomt. Bijna de hele eetruimte die aan de keuken zit zit vol. En dat terwijl ze de ruimte hadden vergroot toen Mason en Wendy gingen trouwen. Overal hangt de lucht van groente, vlees en zoetigheid. Om van de lucht van bier nog maar te zwijgen. Jim komt naar ze toe gelopen.
"Hee daar zijn jullie, we waren al bang dat jullie ons waren vergeten.
Natuurlijk niet" Lacht Mason.
Terwijl Mason en Jim met elkaar praten kijkt Wendy om zich heen. Ongeveer de helft van de mensen zien haar als de vrouw van de leider en de andere helft als hun echte leider.
Ze verwacht dat dit nog wel een tijdje zo zal blijven.
"Ik ben er weer."
Wendy draait zich om. Achter hen komt Ashton de kamer in gelopen.
"Hebben jullie me gewist?"
Hij knipoogt naar Wendy.
"Was je weg dan?
Aw das niet aardig van mijn schoonzus. Hoe gaat het hier met de roedel?
Goed, maar ik weet eigelijk nog niet waarom jij je vader niet wilde opvolgen.
Das simpel, ik hou niet zo van die verantwoordelijkheid. Maar mijn kleine broertje hier vindt het wel leuk. dat is trouwens een van de redenen dat ik soms denk dat wij onmogelijk broers kunnen zijn."
Hij geeft haar weer een knipoog en begroet Mason snel. Daarna gaat hij op in de menigte.
"Die is er snel weer vandoor."
Mason haalt zijn wenkbrauwen op.
"Nu je het zegt... Misschien moet hij mijn vader nog spreken.
Misschien..."
Wendy wendt haar blik terug naar de deur waar nu Anne doorheen komt.
"He, Wendy. Ze ligt lekker te slapen in bed hoor.
Bedankt.
Oh, geen dank. Zeg, mag ik wat vragen?
Tuurlijk.
Heb je Ashton ergens gezien?
Ashton?
Ja, volgens mij is hij laat. Ik heb hem nog niet gezien.
Hij kwam net binnen. Hij zal nu vast ergens bij het eten zijn."
Anne's gezicht lijkt ineens op te lichten.
"Echt? Oké, ik zie je zo wel weer."
Nu loopt ook Anne de menigte in.
"Ashton is niet de enige die snel weg is."
Mason heeft het allemaal een beetje aan zitten kijken.
"Denk je soms dat die twee...
Zou kunnen."
Ze kijken over de hoofden van de mensen of ze Anne en Ashton zien. Dan mompelt Mason.
"Ja, daar, bij de toetjes."
Wendy gaat op haar tenen staan. Ze ziet net hoe Anne en Ashton elkaar omhelzen.
"Waneer is dat gebeurt?
Geen idee, maar ik ben blij voor ze. Kom, ik heb ook wel zin in wat kerstpudding."
Dan lopen ze hand in hand de menigte in.

Hoi, de schrijver hier. Dit is dan toch echt het einde van mijn boek. Ik hoop heel erg dat jullie ervan hebben genoten. Als je nog vragen hebt kun je ze altijd stellen.

Bedankt voor het lezen.

D.S. van de Steeg