Het wolvenbos

's Ochtends

Het is de ochtend van het grote gevecht. Wendy ligt al zeker twee uur wakker waneer ze de wekker van haar telefoon hoort. Met dikke wallen en hevig gapend rolt ze bijna haar bed uit. Ze heeft bijna de hele avond niet kunnen slapen door de zenuwen. Iedere keer dat ze begon te ontspannen dacht ze weer aan de volgende dag en dan lag ze meteen weer klaarwakker. Na een paar uur wakker liggen was ze rond half 3 eindelijk in slaap gevallen, om vervolgens gewekt te worden door een mug die uitgerekend vanavond langs haar hoofd moest blijven zoemen. Ze had om 6 uur haar wekker gezet zodat ze zich ongestoord voor kan bereiden. Ze trekt een paar schone kleren aan en loopt zo zacht mogelijk op haar sokken door de gang. Ze loopt voorzichtig de keuken binnen. Net zoals in de rest van het huis is het er nog uitgestorven. Iedereen ligt nog in bed om zoveel mogelijk rust te krijgen.
Ashton had haar verteld dat de roedelleden die oud genoeg zijn om te vechten om half acht wakker gemaakt worden zodat ze stevig kunnen ontbijten. Dat betekend natuurlijk dat Marije om zeven uur uit bed is om voor de roedelleden te koken. Wendy smeert snel vier boterhammen met worst die ze meeneemt naar haar kamer. Terug in haar kamer gaat ze op haar bed zitten en eet haar boterhammen op. ondertussen kijkt ze door het raam naar buiten. Het is er zo rustig, zelfs de vogels zijn stil. Maar het is de verkeerde soort rustig, zoals de stilte voor een storm. overal lijkt spanning in de lucht te hangen. Alsof het bos weet wat er komen gaat. Ze wendt haar blik af. Waneer ze klaar is met eten kijkt ze doellos om zich heen. Ze heeft geen idee wat voor voorbereidingen je kunt doen voor een gevecht met weerwolven. Films over weerwolven zijn niet echt betrouwbaar dus ze probeert niet aan ze te denken. Terwijl ze daar zo zit begint ze ineens te denken aan een aantal weken terug, toen ze Mason nog niet kende en weerwolven als een mythe zag. Er is in korte tijd zo veel verandert. ze zucht en staat op. "Dit is niet het moment om herinneringen op te halen." Zegt ze streng tegen zichzelf. Ze besluit om gewoon rond te lopen en te proberen te bedenken wat ze nog kan doen. De gangen van het huis zijn nog steeds leeg maar achter sommige deuren hoor je roedelleden die vroeg wakker zijn geworden oefeningen doen. Wendy besluit naar de woonkamer te gaan.
"Eindelijk is er iemand wakker."
Wendy draait zich snel om. Vivian licht onderuit gezakt op de bank.
"Wat ben jij vroeg op zeg.
Dat kan ik ook van jou zeggen."
Vivian lacht.
"Ja, dat klopt. Maar ik heb een goede reden.
En wat is dat dan?
Mijn favoriete programma begint zo."
Ze wijst naar de tv in de hoek van de kamer.
"En welk programma is dat dan?
Spongebob natuurlijk.
Spongebob? Is dat niet saai?
Nee hoor, het is heel grappig. Vooral bij stukjes waar de bedenkers echt stoned moeten zijn geweest. Je weet wel, Bij stukjes die even logisch zijn als een kat en een muis die bevriend zijn."
Wendy haalt haar schouders op.
"Als jij het zegt."
Ze sloft naar de bank en laat zich in de kussens vallen. Vivian zet de tv en en zapt naar nickelodeon. Ze zien nog net het einde van het introlied.
"Dit meen je toch niet he."
Wendy en Vivian kijken op. Ashton en Mason staan in de deuropening.
"Ik dacht dat ik op tijd was om de afstandsbediening te pakken voor jij het deed en we gedwongen Spongebob zouden moeten kijken.
Helaas Ashton, volgende keer beter."
Vivian werpt Ashton een duivels glimlachje toe. Ondertussen gaat Mason naast Wendy zitten en slaat zijn arm om haar heen.
"Hoi, lekker geslapen?
Niet echt.
Daar was ik al bang voor. He, sorry dat ik er deze week zo weinig was. Je zult wel erg verveelt zijn geweest."
Wendy krijgt meteen last van schuldgevoel.
"Eh, dat viel wel mee hoor. Ik heb me weten te vermaken.
Gelukkig."
Hij trekt haar iets meer maar zich toe. Wendy legt haar hoofd op zijn schouder en sluit haar ogen. Zo zou ze uren kunnen blijven zitten.

Wendy opent haar ogen. Verschrikt merkt ze dat de kamer leeg is. De tv staat uit en Mason, Ashton en Vivian zijn weg. Ze gaat rechtop zitten en voelt hoe een deken van haar afglijd. Ze beseft dat ze in slaap moet zijn gevallen. Ze kan zichzelf wel voor haar kop slaan. Snel gooit ze de deken van zich af en rent de kamer uit. Er heerst een doodse stilte. Ze rent de gangen door ineens remt ze af. Ze hoort stemmen aan de andere kant van de vergaderruimte. Voorzichtig opent ze de deur. Alle roedelleden die jonger dan 16 zijn hebben zich hier verzamelt. Zij mogen nog niet meevechten. Wendy sluit de deur snel en draait zich om. Ze rent door de voordeur naar buiten en staat op het punt om het bos in te gaan als ze zich haar mes herinnert. Ze rent zo snel als ze kan terug naar haar kamer. Ze gaat plat op haar buik liggen en pakt de riem onder haar bed vandaan. Waneer ze hem omdoet worstelt ze even met de sluiting.
"Wendy? Ben je hier?"
Wendy verstijft. Het is de stem van Marije. Ze mag niet zien dat Wendy weg wil. Dan zal ze haar waarschijnlijk proberen tegen te houden. Marije zou nooit winnen van een Weerwolf maar toch... Zo stilletjes mogelijk doet Wendy het raam open. Waneer ze haar eerste been over het kozijn gooit wordt er op de deur geklopt.
"Wendy! Ik weet dat je daar bent. Doe de deur open."
Snel gooit Wendy haar andere been uit het raam en klampt zich met haar handen vast aan het kozijn. Voorzichtig kijkt ze naar beneden. Ineens herinnerd ze zich dat haar kamer op de derde verdieping is. Er wordt weer geklopt.
"Wendy, doe open!"
Ze haalt diep adem en laat zich vallen. Waneer ze de grond raakt buigt ze haar knieën om de klap te verkleinen. Het is verassend makkelijk. Ze is nog steeds niet echt gewend aan haar krachten. Ze kijkt ophoog. Ze hoort dat Marije weer op de deur klopt en iets roep, Maar ze verstaat niet wat. Ze draait zich om en rent het bos in, achter de geur van de roedel aan.