Het wolvenbos

De nieuwe jongen

"Phew, ik ben er" hijgend van het rennen komt Wendy thuis. als ze de deur achter zich sluit ziet ze dat alle lichten uit zijn. "Geweldig, natuurlijk moet er weer niemand thuis zijn." In tegenstelling tot Anne heeft Wendy geen broertjes of zusjes, en haar ouders werken altijd tot laat in de middag en ze werken vaak over. hierdoor is Wendy vaak alleen thuis. Ze loopt naar de keuken voor een snack en ondertussen denkt ze na over het rare geluid. "Ik moet me dat toch zeker wel verbeeld hebben?" Na een tijdje lijkt het steeds onrealistischer, "maar het kan ook niet zomaar uit het niets komen, URRGH!!! Dit is zo verwarrend!" Ze slaat de deur van de koelkast met een harde klap dicht.
"Wie is daar?!
Oh, geweldig mijn moeder is thuis. "Wendy's moeder komt met een vragend gezicht de kamer binnen.
"Is alles wel goed?
Dat moet er ook nog eens bijkomen" Denkt Wendy.
"Natuurlijk moet mijn moeder net nu thuiskomen" Wendy probeert een normaal gezicht op te zetten. "Alles is prima, mam.
Oké, als jij het zecht." Even is het stil maar dan vraagt Wendy: "Mam, wat is er eigenlijk zo bijzonder aan het wolvenbos?
Waarom vraag je dat?
Oh, zomaar.
Er wordt verteld dat het er vol zit met bovennatuurlijke wolven en dat niemand die er naar binnen is gegaan ooit nog terug is gekomen.
Denk je dat dat echt waar is?
Natuurlijk niet, dat is gewoon weer een van die verhalen die ouders vertellen aan hun kinderen zodat ze het bos niet ingaan.
Oh." Wendy weet het allemaal niet meer, het is nogal makkelijk om in verhalen over wolven te geloven als je net zo'n geluid hebt gehoord.
"Wat bedoelen ze dan met bovennatuurlijke wolven?
Nou zeg wat een vragen, waarom vraag je dit allemaal?
Ehmm...
Nu moet ik even iets verzinnen, want als ik vertel dat ik een soort gehuil hoorde zal ze denken dat ik gek woord." denkt Wendy.
"Ik ehmm... heb het nodig voor een geschiedenis opstel, het moet gaan over ons dorp en het bos leek me wel interresant.
Oh, dat is leuk.
Nou?
Wat?
Wat is het antwoord op mijn vraag?
Oh ja, nou sommige zeggen dat de wolven gewoon heel groot zijn, maar de meeste zeggen dat er weerwolven leven. Dat is natuurlijk allemaal flauwekul.
Oh."

'S avonds in bed kan Wendy maar niet stoppen met denken aan het weerwolven verhaal. En als ze eindelijk in slaap komt wordt ze geteisterd door nachtmerries over grote huilende wolven en half-mens-half-wolven die haar aanvallen.
Ongelofelijk vermoeid en met rode ogen van de slaap wordt ze gewekt door de wekker. "Pokke ding" mompelt ze en ze valt half uit bed. na een ijskoude douche om haar wakker te maken gaat ze ontbijten.
"Oh god kind, heb je vannacht wel geslapen?" vraagt haar vader bezorgt.
"Tuurlijk (gaap) wel.
Weet je het zeker? Het lijkt of je zo op de grond in slaap kan vallen.
Het gaat prima!" Snauwt Wendy.
"Nou zeg, als je schagerijnig bent hoef je dat niet op ons af te reageren hoor." zegt haar vader boos.
"Ik ben helemaal niet schagerijnig." antwoord Wendy terwijl ze een boterham in haar mond propt.
"Ik ga naar school."
Onderweg naar school loopt ze weer langs het bos, ze kan het niet helpen.
Ze denkt weer aan het verhaal van haar moeder en het geluid dat ze gister dacht te horen, en het gevoel dat ze bekeken wordt is sterker dan ooit.
Als ze aankomt op school gaat ze meteen naar Anne.
"Zo, ben je eens op tijd wakker? Nou ja, wakker kun je het niet echt noemen, het lijkt meer op slaapwandelen.
Haha heel grappig" zegt Wendy vermoeit.
"Kom." zegt Anne."Dan ben je eindelijk eens op tijd in de les." Wendy sloft achter Anne aan terwijl ze doet alsof ze luistert naar haar gezeur over hoe lastig kleine broertjes zijn.
"Wendy luister je wel?"
Wendy schrikt op.
"Huh, watte?
Er is een nieuwe jongen in onze klas en ze zeggen dat hij echt reuze leuk is."
Dit is een van de grootste verschillen tussen Wendy en Anne, terwijl Anne de hele dag aan jongens lijkt te denken interesseren ze Wendy geen biet.
Ze is nog nooit verliefd geweest en vindt alle jongens in haar klas maar een stel opschepperige sukkels die ieder meisje met grote tieten nafluiten.
"En?" Vraagt Wendy. "Wat is daarmee?
Ah kom op, je moet toch wel een jonge leuk vinden?
Ik val op jongens die hersens hebben en die ben ik nog niet tegen gekomen."
Anne slaat een diepe zucht. "Weet je wat? Laat ook maar we gaan wel gewoon naar natuurkunde."
In de natuurkunde les kan Wendy nog wel opletten, maar het tweede uur hebben ze Engels van bietje.
Wendy en Anne gaan op hun plek achter in de klas zitten, maar dan zien ze dat die nieuwe jongen voor hen zit.
Anne geeft Wendy een harde por. "Kijk dat is hem." fluistert ze.
"Ja dat had ik ook al wel door." Fluistert Wendy over haar arm vrijvend. "Daar hoef je mijn arm niet voor te mishandelen.
Sorry." fluistert Anne snel.
Als de les begint wordt het steeds moeilijker voor Wendy om haar ogen open te houden. En dan gebeurt het, het ene moment zit Wendy naar bietje te kijken en het andere moment staat hij met een rood hoofd voor haar en zegt met zijn piepstemmetje:" Zo dus mijn les is niet interessant genoeg voor onze Wendy." De hele klas staart haar aan, waaronder die nieuwe jongen. Ze ze beseft dat ze in slaap moet zijn gevallen. Verschrikt stamelt ze:" sorry meneer, ik had vannacht niet goed geslapen.
Ah, ik snap het, zeker de hele avond met je vriendinnen liggen kletsen hè?!"
Zegt hij Met een nog hoger piepstemmetje.
Wendy krijgt een rood hoofd en mompelt nog een keer "sorry."
Dan gaat bietje verder met de les, maar de nieuwe jongen blijft Wendy aankijken, met een geïnteresseerde blik in zijn ogen. Wendy's gezicht wordt nog roder en ze kijkt snel in haar boek.

Na de les zegt Anne opgewonden:" die nieuwe bleef maar naar je kijken.
Wendy's hoofd wordt weer rood maar ze zegt niets. na een tijdje stilte vraagt ze:" hoe heet hij eigenlijk?"
Anne kijkt verbaast op en begint te lachen.
"Je vindt hem leuk hè?"
Wendy roept verschrikt:" nee hoor, ik was alleen nieuwsschierig.
Geloof je het zelf? Jij bent nooit zomaar nieuwsschierig naar jongens. Maar goed als je het zo graag wilt weten. Zijn naam is Mason.
Oh." is het enige wat Wendy kan zeggen.

Aan het eind van de grote pauze rennen Anne en Wendy naar de klas, tot Wendy tegen iets hards aan rent en op de grond valt. als ze omhoog kijkt ziet ze Mason staan. Hij rijkt haar zijn hand toe. Opnieuw met een rood hoofd ( wat is dat toch met al die rode hoofden vandaag?) neemt ze zijn hand aan en laat zich omhoog trekken.
"Gaat het een beetje?
Wendy kijkt naar Mason, hij is lang en slank, maar toch redelijk stevig gebouwd. Hij heeft donker blonde haren en een mooie rechte neus, maar het bijzonderste zijn zijn ogen, die zien er uit als gesmolten goud.Wendy staart hem aan terwijl dit alles door haar hoofd schiet.
"Gaat het een beetje?" vraagt Mason opnieuw en Wendy schrikt op.
"Eh..... nee hoor." stamelt ze.
" Gelukkig maar, ik zou iets beter opletten als ik jou was.
J...ja bedankt." mompelt Wendy snel en ze rent naar haar klas.
Na school loopt ze weer langs het bos naar huis en ze kan maar niet stoppen met denken aan haar botsing met Mason. Waarom moest ze uitgerekend tegen hem aanbotsen, alsof ze zich vandaag nog niet genoeg voor schut had gezet. Ineens hoort ze iet voor haar. ze kijkt op en ziet iemand het bos in lopen. en die iemand is niemand minder dan...

Mason.