Het wolvenbos

De aanval

Wendy sluit de deur achter zich.
"Wendy?"
Klinkt haar moeders stem door het huis.
"Ja, ik ben het."
Haar moeder komt naar haar toelopen.
"En? Hoe was het gegaan?
Het was heel leuk. Hij had me naar het bos genomen en daar...
Naar het bos?!"
Haar moeder kijkt verschrikt.
"Eh, ja?
Wil je daar alsjeblieft niet meer hen gaan?
Waarom niet?"
Wendy is verbaast.
"Heb je het nog niet gehoord?
Wat?
Er is gister in het bos een wandelaar aangevallen door een groep wolven.
Hij licht nu in het ziekenhuis.
Echt waar?
Ja, dus zou je er alsjeblieft niet meer heen willen gaan?
Eh, ja is goed, maar...
Mooi zo."
Zegt ze en ze loopt weg.
"Nou bedankt voor het warme welkom."
Mompelt Wendy een beetje verontwaardigt. Ze loopt naar haar kamer en gaat daar een beetje uit het raam zitten staren. Haar raam kijkt uit op de tuin. Deze staat vol met bloemen in allerlei verschillende kleuren. Ze kijkt naar het gedeelte waar de blauwe staan en denkt terug aan haar date met Mason. Ze vond de date op het veldje veel leuker dan dat ze het had gevonden als ze bijvoorbeeld naar de bios of een restaurant waren gegaan.
Ze vond het veldje geweldig.
Misschien kon ze er nog wel een keertje naartoe met Mason.
"Maar dat zal binnenkort waarschijnlijk niet gebeuren met al die wolven die blijkbaar in het bos zitten."
Ze zucht. dan roept haar moeder:
Wendy, kom je aan tafel? Het eten is klaar.
Wendy loopt naar beneden. daar zit haar moeder al aan tafel.
"Wat eten we?
Oh, ik heb gewoon even een diepvries pizzatje opgewarmd.
Lekker."
Ze gaat aan tafel zitten. Een tijdje zitten ze zwijgend te eten, dan zegt haar moeder: "We gaan morgen op bezoek bij oma.
Moet dat echt? Ze zit altijd alleen te praten over hoe de jeugd van tegenwoordig veel te brutaal is en over hoeveel beter haar generatie luisterde.
Ja dat moet. Ze is familie en we moeten nou eenmaal gewoon soms op bezoek."
Wendy zucht. Haar oma zit altijd te klagen over hoe het vroeger allemaal beter was. Hoe de kinderen beter luisterden en de wetten beter waren.
Deze preken duurde altijd ongelofelijk lang en daarna viel ze in slaap en dan werd ze nog niet wakker als je een kanon naast haar hoofd afschoot.
Het was daar altijd ongelofelijk saai.
Wendy gaat weer terug naar haar kamer. Ze maakt wat huiswerk terwijl ze een beetje blijft mopperen.

De volgende dag gaan ze naar Wendy's oma. zodra ze binnen zijn zegt haar oma: hebben jullie de krant al gelezen? Over die aanval op die wandelaar door de wolven?" Daarop volgde weer een ellenlange preekt. het kwam hier op neer: de wandelaar was dom, hij zou nooit het wolvenbos in moeten zijn gegaan, hij had de verhalen over het bos moeten geloven en het was dus helemaal zijn eigen schuld dat hij nu in het ziekenhuis ligt. Het is haast onmogelijk om je voor te stellen dat haar oma er bijna 4 uur over deed om dit te vertellen.
Daarna viel ze in slaap en konden Wendy en haar ouders eindelijk naar huis.

De volgende dag kwam Wendy (op tijd) op school. Iedereen was daar natuurlijk aan het praten over de aanval van de wolven. Wendy begint langzaam een beetje misselijk te worden van al die verhalen over die wolven. Terwijl ze naar Anne loopt kijkt ze de hele tijd om zich heen om te kijken of ze Mason ziet, maar hij is nergens te bekennen. Anne vraagt haar natuurlijk de oren van het hoofd over haar date met Mason. En ook zij is geschokt als ze hoort dat ze naar het bos waren gegaan.
Eenmaal in de les (Engels van bietje) kijkt Wendy naar het tafeltje voor haar. waar de vorige Engels les Mason zat.
Maar zijn stoel is leeg.

Ook de rest van de week daagt Mason niet op op school. Wendy begint zich af te vragen wat er aan de hand is. zaterdag heeft Wendy niks te doen, dus zit ze de hele tijd te denken aan haar date met Mason vorige week. Ze wil echt heel graag weer naar het veldje waar ze die date hadden.
"En hoe groot is de kans nou dat juist daar ineens een wolf opduikt?"
Zo zit ze een tijdje na te denken. Dan neemt ze een besluit. Ze gaat naar het veldje.

Wendy slaat het paadje in waar ze ook over was gegaan met Mason. Na een tijdje lopen komt ze bij het einde van het paadje. Nu moet ze zich proberen te herinneren welke kant ze ook alweer op waren gegaan. Dit is moeilijker dan ze had verwacht. Maar dan neemt ze toch een besluit. ze loopt het bos in en probeert bomen of struiken te herkennen die ze ook met Mason heeft gezien. Maar alles lijkt zo op elkaar. ze loopt een hele tijd zonder het veldje te vinden. Maar net als ze op het punt staat om het op te geven en terug te lopen loopt ze door de bomen het veldje op. Het was nog mooier dan ze zich het herinnerde. Maar het voelt ook vreemd leeg zonder Mason erbij. Ze merkt dat ze het warm heeft en dat ze is gaan zweten door het lopen. Ook heeft ze er dorst van gekregen. Ze gaat naar het riviertje aan de andere kant van het veldje. Ze maakt een kommetje van haar handen en schept er wat water in. Ze maakt er haar gezicht nat mee en drinkt een paar kleine slokjes. ze voelt zich nu iets beter. Ze blijft een tijdje in het water kijken. Maar dan krijgt ze langzaam weer dat gevoel dat ze wordt bekeken. Het is een vervelend gevoel.
Dan hoort ze achter haar een takje breken. Ze draait zich om...
en verstijft van de schrik.
Achter haar, in het midden van het veld...
staat een gigantische grijze wolf.