Het wolvenbos

Antwoorden

Wendy kan de slaap niet echt vatten. Ze is er vandaag achtergekomen dat de verhalen over het wolvenbos waar zijn en dat Mason hier deel van uitmaakt. De hele avond ligt ze te woelen. Na een tijd dommelt ze weg in een ondiepe rusteloze slaap. Met dromen warin zich veel wolven en bomen bevinden.
De volgende ochtend wordt ze vroeg wakker. Ze neemt een koude douche om zichzelf wakker te maken. Daarna gaat ze naar beneden en pakt wat koffie om zich wakker te houden.
Ze gaat op de bank zitten, maar ze is zo vermoei dat ze weer in slaap valt.
Na een tijdje schrikt ze wakker van de deurbel. Ze is best blij dat ze nog even heeft geslapen, want ze is nu een stuk minder moe. Ze doet de deur open, Mason lacht haar toe.
"Lekker geslapen?"
Wendy vraagt zich af of dit een grapje is omdat ze er zo moe uitziet, of dat het hem oprecht intereseerd.
"Ik heb betere nachten gehad."
Mason lacht even.
"Ben je er klaar voor?
Waarvoor?
Om terug te gaan naar mijn huis en meer antwoorden te krijgen.
Wacht, bedoel je het huis dat vol zit met weerwolven?"
Mason lacht weer.
"Er is niks om bang voor te zijn hoor. ze gaan je echt niet opeten."
Wendy trekt een moeilijk gezicht. als je de vorige dag bijna bent aangevallen door een boze wolf zijn dit soort grappen niet echt leuk.
Mason merkt dat ze dit niet echt leuk vond. Hij zegt snel: "Kom, dan gaan we.
Ze stappen weer op de motor. Als ze even aan het rijden zijn vraagt Mason ineens: "Hoe gaat het trouwens met je hoofd? Je was gister best wel duizelig."
Wendy denkt terug aan gister, ze was toen zo duizelig dat ze nauwelijks rechtop kon blijven staan.
"Best goed, ik zak tenminste niet meer in elkaar als ik wil gaan lopen."
Ze lachen even. Even later komen ze aan bij het grote huis. Nu ze geen hoofdpijn meer krijt waneer ze omhoog kijkt kan ze het huis eens goed bekijken. Het is inderdaad een groot huis, zeker groot genoeg om er een grote groep mensen onderdak in te bieden. Ze lopen naar binnen. De gangen zijn leeg maar Wendy kan duidelijk het gelach en gepraat van een redelijk grote groep mensen horen.
"Hallo Wendy."
Wendy kijkt om.
"Hoi Marije, leuk je weer te zien.
Dank je, ik ben blij dat je hier weer durft te komen.
Het is minder eng dan je zou denken.
Oh ja, alleen maar een stel mensen die zichzelf in vleesetende wolven met klauwen kunnen veranderen. Niks engs aan."
Ze lachen even. Daarna lopen Wendy en Mason samen naar een kleine woonkamer waar ze gaan zitten.
"Vraag maar raak."
Wendy twijfeld, wat wil ze als eerste weten?
"Oke, hoelang ben jij al... je weet wel...
Een weerwolf?
Ja.
Nou eigenlijk al mijn hele leven, ik ben zo geboren omdat mijn vader een weerwolf is.
En je moeder?
Die heeft ervoor gekozen om er geen te worden.
Oh."
Wendy denkt weer even na.
"Hoe komt het dat je vader een eigen roedel heeft?
Ik kan het in het lang vertellen of samenvatten, wat jij het liefst wil.
Doe maar het lange, ik heb de tijd.
Oké, komt het hoor. ehm, nou het begon toen hij ongeveer zo oud was als ik nu ben. Mijn vader had veel problemen thuis en besloot daarom om weg te lopen. Hij liep door het bos waar hij werd aangevallen door een grote wolf. De wolf beet hem in zijn arm. Daarna werd hij gered door een andere wolf. Dit was een wolf van die nu ook nog in onze roedel zit. maar toen had de roedel nog een andere leider. Hij bracht mijn vader naar de roedel. daar veranderde hij voor het eerst in een wolf. Toen hij een tijdje in de roedel zat kwam er ineens een andere wolf langs. Deze had geen roedel en hij wilde de roedel waar mijn vader in zat overnemen. De wolf doodde de leider en werd de nieuwe leider. Maar hij was niet goed voor de roedel. Hij liet ze hongerlijden. Dus besloot mijn vader het tegen hem op te nemen voor het leiderschap. hij won en jaagde de andere wolf weg. sindsdien is hij de leider van de roedel.
Wauw. Dan heeft hij wel heel wat meegemaakt.
Ja, dat kun je wel zeggen."
Mason lacht even. ineen hoort Wendy een stem achter zich.
"Hey, Mason, is het een beetje gezellig hier?"
Wendy draait zich om. daar staat een jongen van rond de 15 met zwart haar. hij ploft op de andere stoel. Wendy kijkt hem even verbaast aan.
"Zo, dus jij bent het vriendinnetje van onze Mason?"
Wendy bloost. Mason antwoord vol trots: "nog niet, maar ik hoop dat het binnenkort zover is."
Natuurlijk moet Wendy hiervan alleen maar nog meer blozen.
"Succes met hem, hij kan nogal beschermend zijn, geloof me, dat kan verdraait vervelen zijn."
Mason gooit een kussen naar zijn hoofd.
"Hé, kappen. Rustig maar, ik ga al weer.
Lachend loopt hij weg.
"Wie was dat?
Oh, dat was Jim. Hij zit ongeveer pas een jaar in onze roedel. Hij is wel oké hoor. Je moet alleen aan hem wennen.
Ik mag hem wel, hij is best grappig."
Ze lachen.
"Hoe werkt het eigenlijk allemaal?
Wat?
Alles, de transformaties, speciale krachten, jullie leven, alles.
Dat is nogal veel, waar zal ik beginnen?"
Hij denkt even na.
"De transformaties zijn denk ik het minst ingewikkeld, dus we beginnen daar wel. Het is redelijk simpel, als je word gebeten door een weerwolf en daarna niet word vermoord word je ook een weerwolf, de eerste transformatie is dan meestal tijdens volle maan. Maar daarna kun je, met een beetje oefening, waar en waneer je maar wilt in een wolf veranderen. Wat die speciale krachten betreft. Buiten dat je in een wolf kunt veranderen wordt je ook sneller en sterker dan normaal. Vaak worden je zintuigen ook een stuk sterker. Je kunt bijvoorbeeld veel beter kijken in het donker.
Dus daarom had je vorige week geen probleem met rijden in het donker!"
Mason lacht.
"Ja, je hebt gelijk. En wat ons leven betreft, die is niet heel anders dan die van de meeste mensen. bijna alle roedelleden hebben sinds mijn vader de leider is ook een baan en een huis. maar we komen in het weekend met z'n alle bij elkaar in ons huis. Jim bijvoorbeeld woont ook hier maar hij gaat wel naar onze school.
Echt? Ik heb hem nog nooit gezien.
Hij zit ook niet in onze klas. Hij heeft een klas overgeslagen.
Dat verklaard het wel."
Ze zwijgen even.
"Wat was er eigenlijk met die roedel? Je weet wel, waardoor je deze week niet naar school kon.
Oh dat, er woont hier een roedel in de buurt. Ze probeerde onze grond in te nemen.
Wat heb je dan met ze gedaan?
Geen zorgen, we hebben geen oorlog gevoerd of zo. Mijn vader heeft alleen met ze geonderhandelt. We zijn niet echt van het geweld."
Hij lacht.

Na een tijdje brengt hij Wendy weer naar huis. Als ze voor de deur staan geeft Mason Wendy nog een afscheidskusje. Daarna vertrekt hij.

Hoi, ik ben de schrijver van dit verhaal. Ik wilde even meedelen dat dit hoofdstuk niet erg spectaculair was, maar dat ik jullie even wat meer informatie wilde geven. Het volgende hoofdstuk zal een stuk spannender zijn.

Heel erg bedankt voor het lezen. Ik waardeer het heel erg.