Het wolvenbos

Overleg

Wendy wordt wakker en kijkt om zich heen. Mason is weer in de stoel in slaap gevallen. Als Wendy rechtop gaat zitten merkt ze dat ze echt ontzettende dorst heeft. Dat moet zeker komen omdat ze zich gister helemaal leeg heeft gehuilt. Ze kijkt naar Mason, hij ligt er zo vredig bij. Maar dan valt haar blik op het nachtkastje naast het bed. Er staat een beker water. Die moet Mason er gisteravond nog neer hebben gezet. Snel pakt ze hem en drinkt ze hem leeg. Maar waneer ze hem neerzet zet ze per ongeluk iets te veel kracht. Mason schiet wakker van het geluid.
"He, watte?"
Verdwaast kijkt hij om zich heen. Wendy schiet in de lag.
"Wat is er aan de hand?
Dat gezicht dat je trok."
Ze kan niet stoppen met lachen. Even kijkt Mason haar vragend aan maar dan trekt er een grijns over zijn gezicht.
Dus dat vind je grappig. Nu maar eens kijken of je dit ook grappig vind."
Hij springt op haar bed en begint haar te kietelen. Wendy schreeuwt het uit van het lachen. Ze heeft nooit echt goed tegen kietelen gekunt.
"Hou op! Stop! Ik meen het!"
Mason blijft kietelen.
"Vindt je het grappig?
Nee, hou op!
Je lacht anders wel. Geef je je over en geef je toe dat je het grappig vind?"
Wendy zwijgt.
"Oke, dan moet ik je nog erger kietelen."
Wendy krijgt buikpijn van het lachen.
"Oke! Oke, ik geef me over.
En?
Ik vindt het heel grappig.
Kijk, was dat nou zo moeilijk?"
Hij stopt met kietelen en vangt haar in een stevige omhelzing terwijl hij heel voorzichtig van Wendy's schouder af blijft. Wendy zit nog na te lachen.
"Jij kunt goed tegen kietelen zeg.
Was het zo duidelijk?
Ja. Nou ken ik ten minste jouw zwakke plek."
Hij lacht.
"Heb je nog een beetje goed kunnen slapen? Je was nogal van streek gisteren."
Wendy denkt terug aan de avond ervoor. Ze vindt het niet fijn om terug te denken aan haar verdriet.
"Gaat het wel?
Ja hoor.
...
Mag ik wat vragen?
Tuurlijk."
Ze twijfelt even.
"Kan ik wat te eten krijgen? Ik sterf hier zowat.
Tuurlijk."
Hij kijkt haar even bedenkelijk aan.
"Is dat echt wat je wou vragen?"
Ze zucht. Hoe kon Mason haar altijd zo snel doorhebben?
"Nee."
Ze is even stil. Dan vraagt ze voorzichtig: "Wat gaan we nu doen? Wat gaat er gebeuren waneer het volle maan is?"
Er zitten zo veel vragen in haar hoofd. Maar deze lijkt haar nu even het belangrijkst.
"Ik denk dat het het beste is als je hier blijft tot je voor het eerst bent verandert. De periode daarvoor kun je nogal wat problemen krijgen.
Wat voor problemen?
Onder andere woedeaanvallen. Maar je krijgt ook vaak hevige hoofdpijn omdat je hersens zich voorbereiden op je eerste transformatie.
Waar bereiden ze zich dan op voor?
Je zintuigen worden sterker en je krijgt ook meer fysieke kracht. Dat kun je het best niet in een keer veranderen.
Het best? Dus het kan wel?
Ja, als je vlak voor volle maan gebeten wordt. Dan heb je niet genoeg tijd om dit van tevoren te doen. Maar de echte transformatie is er vaak een stuk pijnlijker door. En je zintuigen zijn dan vaak ook zwakker dan ze zouden zijn als je meer tijd hebt voor volle maan.
Hoe lang heb ik nog?
Nou zeg, als je het zo zegt klinkt het alsof je leven zal eindigen waneer het eenmaal zo ver is.
Dat is ook wel een beetje."
Mason kijkt haar verbaast aan.
"Nou ja, mijn oude leven in ieder geval. Het zal daarna wel heel anders zijn."
Mason denkt er even over na.
"Zo kun je er wel naar kijken. Ik geen idee hoe het voor jou zal zijn.
Omdat jij geboren bent als een weerwolf, toch?
Presies. Ik kan me mijn eerste transformatie niet eens meer herinneren."
Wendy probeert het zich voor te stellen hoe het zou zijn als zij haar hele leven al een weerwolf was geweest. Het lukt haar niet.
"Zouden de andere het wel goed vinden als ik hier blijf?
Ze zullen wel moeten. En volgens mij hebben ze niks tegen jou hoor. Maar ik denk wel dat we het er straks even met mijn vader over moeten hebben.
Oké.
Heb je nu zin en ontbijt?
Ja, graag."
Mason help haar opstaan en ze lopen samen naar de keuken, terwijl hij zijn arm stevig om Wendy's middel heeft geslagen. Als ze de keuken binnenkomen staat Marije daar alweer te koken.
"Hoi lieverds, willen jullie wat te eten?
Heel graag."
Ze gaan op de stielen zitten terwijl Marije een stapel pannenkoeken voor hun neus zet. Als ze even aan het eten zijn gaat de keukendeur open. Jim staat in de deuropening.
"Hé, jongens.
Hé man, hoe gaat het?
Goed."
Hij ploft ook in een stoel.
"Lekker, is er ook stroop?
Geen idee, ik zou zeggen, succes met zoeken.
Laat maar, gevonden. Die goede neus is af en toe best handig."
Hij giet bijna de halve fles leeg over zijn pannenkoeken. Wendy kijkt erna met open mond. Jim ziet haar reactie en lacht.
"Is echt krachtvoer dit."
Hij knipoogt. Ze lacht.
"Hee, niet flirten met mijn vriendin hé.
Ik zou niet durven."
Ze lachen.
"Oh, bijna vergeten. Ik moest van je vader zeggen dat hij jou en Wendy zo snel mogelijk wil spreken.
Oké, waar?
Ik denk gewoon in zijn kantoor.
Waneer zei hij dit?
Pas net. Ik kwam hem tegen op weg hier naartoe en toen vroeg hij of ik het even door zou willen geven als ik je zag.
Oké, dan gaan we zo."
Ze eten de rest van hun pannenkoeken en gaan dan naar het kantoor van Mason's vader. Ze kloppen aan.
"Kom binnen!
Ah, daar zijn jullie al. Ga snel zitten."
Ze gaan naast elkaar zitten op een kleine tweepersoons sofa.
"Ik wilde het even met jullie hebben over onze huidige situatie. Eigenlijk Wilde ik vooral even met jou praten, Wendy.
Met mij? Waarover dan?
Ik wilde je vragen of je weet waarom die andere roedel je ontvoerd heeft.
Min of meer. Die man vertelde me dat ik een soort onderhandel materiaal was. Maar ik weet niet precies waarvoor.
Daar was ik al bang voor.
Waarvoor?
Ik denk dat ze jou wilde gebruiken zodat ik me over zou geven en zij de roedel zouden krijgen.
Uw roedel?
Ik ben bang van wel ja.
Maar waarom?
Dat is een lang verhaal. Weet je toevallig al hoe ik de leider van deze roedel ben geworden?
Ja, dat heeft Mason me al een keer verteld.
Mooi zo. Nou, zoals je dus al weet hadden we een nieuwe leider gekregen die ons niet goed leidde, ik ging het gevecht met hem aan en versloeg hem.
Ik spaarde zijn leven, maar hij zwoer dat hij weer leider zou worden. Ik denk dat hij terug is gekomen en de leider van die andere riedel heeft overwonnen. Dat zou in ieder geval verklaren waarom ze Aanvielen terwijl we net een vredesverdrag hadden geregeld.
Maar dat betekend dat die man, diegene die mij heeft gebeten, dat hij...
Ik ben bang van wel, hij was die man die ik heb verslagen. Daarom vindt ik het een goed idee dat je voorlopig hier blijft. Dat is ook handig nu je binnenkort gaat veranderen.
Hoe oud ben je?
achttien.
Mooi, dan mag je zelf beslissen om hier te blijven. Ik hoorde trouwens dat je weg was gelopen.
Ja, dat klopt.
Je mag hier blijven als je wilt.
Graag. Maar mag ik nog iets vragen?
Tuurlijk.
Waneer is de volgende volle maan?
Dat is volgende week vrijdag. Dus over acht dagen. Maar dat gaat wel goed komen hoor. Als jullie me willen excuseren, dan ga ik de roedel vertellen dat je voorlopig hier blijft."
Hij staat op en loopt het kantoor uit.
"Zeg, praat jou vader altijd zo...
Deftig? Bekakt?
Nou dat is overdreven. Ik zou het eerder zakelijk noemen."
Hij lacht.
"Ja zo praat hij bijna altijd. Zullen we naar de andere gaan?
Is goed, dat wordt weer gezellig.
Ze staan op en lopen naar de woonkamer. Meteen krijgen ze een luid welkom van alle jongeren die de kamer in beslag gebben genomen.
"Waarom zijn er geen volwassenen?
Wij zijn toch volwassen?
Je weet wat ik bedoel.
Bijna alle echte volwassenen zitten nu in een vergadering.
Oh, dat verklaart een hoop.
Ze gaan tussen de jongeren zitten en al snel worden ze bestookt met grappen en verhalen. 'S avonds eten ze avondeten met de gehele roedel. Vivian komt links van Wendy zitten (Mason heeft de plaats rechts van haar al in beslag genomen) en dan verklaard Mason's vader officieel dat Wendy een poos zal blijven. De jongeren juichen. "Ik denk dat ze het niet erg vinden dat ik blijf.
Niet erg vinden? Volgens mij vinden ze jou al leuker dan mij."
Ze lachen. Na het eten begeleid Mason haar weer na haar kamer. Ze begint ondertussen al wat gangen te herkennen. Mason geeft haar een kus op haar voorhoofd en wenst haar welteruste. Zodra ze alleen is doet ze haar vieze kleren uit en trekt haar pyjama aan. Maar zodra ze in bed wil stappen schiet er ineens een hevige pijnscheut door haar hoofd. Het voelt alsof haar schedel uit elkaar spat. Ze grijpt met haar handen naar haar hoofd en zakt trillend op de grond.