Het wolvenbos

De redding deel 1

(Dit is vanuit Mason's gezichtspunt.)
Mason kijkt om zich heen. De voetstappen van de anderen zijn al lang niet meer te horen. Hij zoekt nu al zeker een half uur, Maar nergens is Wendy's geur te vinden. Het bos is ook doodstil, alsof de dieren weten dat er iets aan de hand is. Mason steekt zijn neus in de lucht, nu dat hij in zijn wolvengedaante zit kan hij veel beter ruiken. Hij denkt aan Wendy, aan het gezicht dat ze trok toen ze hem zo zag en besefte wat hij was. Ze leek toen zo bang, hoe zal het dan nu wel niet met haar zijn. Terwijl ze net is ontvoerd door een grote groep vijandige wolven.
"Ze zal vast bang zijn."
Hij zucht. dan vangt hij ineens een flauwe lucht op van twee onbekende wolven. Hij volgt de geur. ineens hoort hij stemmen.
"Zouden ze dat wicht komen zoeken?
Ik betwijfel het. Waarom zou een mens zo bijzonder zijn. Ja, als ze zo'n weerwolf met speciale krachten was zoude ze het wel doen.
Speciale krachten? Oh je bedoelt natuurlijk sterker en sneller en zo.
Precies. maar ja dat is ze niet.
Tja, wat moesten we ook alweer doen?
Ben je het nu al vergeten?
We moeten zorgen dat er geen mensen het bos in gaan om dat kind te zoeken.
Och ja. Stomme mensen."
Mason verplaatst zijn gewicht naar zijn andere been terwijl hij blijft luisteren. ineen kraakt er een takje onder zijn poot. de mannen kijken op.
"Wie is daar?!
Kom tevoorschijn als je leven je lief is."
Mason verstijft.
"Shit." Denkt hij. de mannen veranderen in hun wolven gedaante en steken hun neus de lucht in.
"DAAR!"
Gromt er plotseling een.
De ander kijkt Mason's richting op.
"Ik reuk hem al."
Meteen daarna rent hij op Mason af. Mason kan net voorkomen dat een van de wolven op hem springt. Hij ze het op een lopen, maar de wolven komen achter hem aan. Hij hoort hun adem bijna in zijn nek. Hij gunt zichzelf een snelle blik achterom, hij ziet hoe de wolven hem langzaam beginnen in te halen. Terwijl hij weer naar voren kijkt bedenkt hij een plan. Ineens springt hij naar rechts en doet een verassingsaanval in de flank van een van de volven. Deze gaat onderuit en rolt een greppeltje in. De andere wolf probeert hem in zijn poot te bijten maar Mason geeft hem een felle tik tegen zijn snuit. terwijl de wolf in het greppeltje er uit probeert te klimmen bijt Mason in de nek van de tweede. terwijl deze zich langzaam en jankend terugtrekt springt de eerste uit de greppel. Deze weet Mason een felle krab te geven voor dat Mason hem tegen de grond werkt. De wolf gooit hem van zich af en wil net weer aanvallen als er een hard gejank klingt. De wolf springt zo snel als hij kan de struiken in en verdwijnt uit het zicht.
Mason kijkt om zich heen. De andere wolf is ook al verdwenen. Mason rent achter ze aan.
"Zij zullen me waarschijnlijk naar hun schuilplaats brengen."
Nadat hij het spoor van de twee wolven even heeft gevolgd hoort hij een stem achter zich.
"Mason, wacht effe."
Het is Vivian.
"Wat is er met jou gebeurt?"
Ze kijkt naar zijn vechtwonden.
"Geen tijd, ik moet die wolven volgen."
Hij rent verder met zijn neus op de grond, zoekend naar de geur van de wolven. Hij hoort hoe Vivian hem volgt.
"Wacht eens effe, ik ben niet zo snel als jij."
Mason negeert haar en rent verder. hij moet nu eerst Wendy vinden. Hij hoort Vivian zachtjes achter hem vloeken terwijl hij doorzoekt. Zo rennen ze een tijdje verder. Maar dan remmen ze zo hard ze kunnen. Ze ruiken heel duidelijk de geur van een grote groep vreemde wolven voor zich. Voorzichtig sluipen ze verder. Ze komen bij een opening van een grot.
"Denk jij wat ik denk?
Stil vivian."
Hij kijkt voorzichtig om zich heen.
"Wat nu, meneer de leider?"
Vraagt ze geïrriteerd.
"We gaan daar toch niet met z'n tweeën naar binnen? Dat zou zelfmoord zijn.
We weten niet wat ze daarbinnen met Wendy aan het doen zijn.
We weten niet eens of ze daar wel is. Luister Mason, ik weet dat je haar terug wil maar ze zal niks aan je hebben als je je laat verscheuren door die beesten. We kunnen het best eerst de andere halen.
Doe jij dat maar, ik blijf hier wel. Gewoon voor het geval dat.
Het geval dat wat? Het enige wat er kan gebeuren is dat ze je vinden en jou ook gevangen nemen. Maar als dat is wat je wil..."
Ze haalt haar schouders op.
"Ja ik weet het zeker. Ga nu maar."
Vivian kijkt hem even aan en rent dan weg. Mason verbergt zich tussen de struiken en houdt zijn ogen strak gericht op de opening van de grot.
"Zou Wendy echt daarbinnen zijn?"
Hij begint na te denken waneer hij ineens de twee wolven in wolvengedaante uit de grot ziet komen.
"Shit, nu hebben we het echt verprutst.
Kom op. Hij zei dat zodra hij riep, we moesten komen. Wisten wij veel dat we eerst die andere wolf uit hadden moeten schakelen. En kom op, hoe groot is de kans dat hij ons echt gevolgd heeft?
Ik weet het. Maar de leider was echt razend.
"Kom, we gaan gewoon zorgen dat hij hier niet in de buurt komt.
Denk je dat ze al aan het zoeken zijn naar dat meisje?
Denk het wel, maar het is niet alsof die ene kleine wolf in zijn eentje hier binnen zou komen en haar echt zou kunnen halen.
Ja, je hebt gelijk."
Ze lopen langs hem het bos in.
Nu weet Mason genoeg. Zodra de twee wolven uit het zicht zijn komt hij voorzichtig zijn schuilplaats uit. nu hij zeker weet dat Wendy daar binnen is moet hij haar wel gaan helpen. Voorzichtigen met zo min mogelijk geluid, sluipt hij de grot in. Hij loopt een gang in. Maar dan hoort hij gegrom achter zich. Hij draait zich om en ziet nog net hoe een grote zwarte wolf op hem afspringt.