Het wolvenbos

Terug in veiligheid

Wendy wordt wakker. Nadat Marije haar schouder had gehecht, heeft Mason Wendy in een van de bedden gelegd zodat ze kon uitrusten. Ze was meteen in slaap gevallen. Ze kijkt naar haar schouder. Ze denkt terug aan gister. ze was blijkbaar twee dagen in die ondergrondse schuilplaats geweest voordat ze haar vonden. Ze kijkt naar Mason. Hij ligt te slapen op de stoel naast het voeteneind. Ze staar zo stil mogelijk op en loopt naar de deur, terwijl ze probeert om Mason niet wakker te maken. Ze gaat op zoek naar de keuken voor een beker water. Maar omdat ze dit keer in een andere kamer lag dan eerst, kan ze hem niet vinden.
Ze dwaalt door de gangen terwijl ze iets probeert te herkennen. Ineens hoort ze een stem.
"Hé, ben je verdwaalt?"
Wendy draait om, achter haar staat een meisje van ongeveer haar leeftijd.
"Ik ben Vivian, jij bent zeker Wendy?
Eh, ja. hoe ken jij mij?
Oh, iedereen hier kent je wel. Het vriendinnetje van Mason. Ontvoerd door de andere wolven. Die verhalen verspreiden zich snel hier.
Oh."
Wendy weet niet goed wat ze moet zeggen.
"Dus, waar ben je naar op zoek?"
Wendy moet even nadenken, waar wou ze ook alweer heen?. Oh ja.
"Ik was op weg naar de keuken. Maar ik ken de weg hier nog niet zo goed.
Das begrijpelijk. Volg mij maar. Terwijl ze door de gangen lopen zit Vivian de hele tijd grappen te maken over leden van de roedel. Meer dan de helft van de tijd heeft Wendy geen idee over wie het precies gaat maar de verhalen zijn grappig en Vivian is goed gezeldschap. Zodra ze in de keuken aankomen worden ze begroet door Marije.
"Hoi meiden. Hebben jullie honger?"
Vivian is de eerste die reageert.
"Nou, ik kan wel een paard op.
Dat geloof ik wel."
De meiden lachen. Marije geeft ze allebei een gigantische omelet met spek. Nu merkt Wendy pas hoe veel honger ze heeft. Allebei de meiden vallen aan.
"Eindelijk, ik heb je gevonden."
Ze draaien zich om. In de deuropening staat Mason.
"Hé, honger?"
Zegt Vivian schaamteloos met een volgepropte mond. Mason kijkt haar even aan en zegt dan: "Als ik jou zo zie is mijn etenslust op slag verdwenen."
Ze haakt haar schouders op.
"Jij je zin. Dan is er alleen maar meer voor ons."
Ze loopt naar de pan en schept nog eens op. Wendy heeft moeite haar lach in te houden als ze Mason en Vivian zo hoort.
"Ik zie dat jullie al kennis hebben gemaakt."
Meteen reageert Vivian met:
"Ja, en ik heb haar al een hoop leike verhalen verteld."
Mason trekt een moeilijk gezicht.
"Relax, niets over jou. Zul je wel raar vinden hé? Dat we het niet over jou hebben.
Wendy schiet in de lach om het gezicht dat Mason trekt. Maar dat had ze niet moeten doen. Een felle pijnschuit schiet door haar schouder en ze krimpt in elkaar. Meteen staat Mason naast haar en hij slaat zijn arm om haar goede schouder.
"Gaat het?
Ja, ik denk het."
Wendy kijkt naar haar schouder. ze ziet hoe het verband langzaam donkerder wordt.
"Ik denk dat mijn wond weer open is."
Zodra ze dit gezegd heeft staat Marije ook naast haar.
"Laat mij eens kijken. Ja, je hebt gelijk. kom, ik moet hem weer even behandelen en er een nieuw verband om doen."
Met z'n drieën lopen ze terug naar het kamertje terwijl Vivian verder eet. Wendy gaat op bed zitten en terwijl ze Mason's hand vasthoud hecht Marije haar wond opnieuw dicht.
"Je moet echt wat voorzichtiger doen meiske, anders kan je schouder nooit genezen."
Als ze klaar is brengen ze Wendy naar de woonkamer waar ze op de bank tv moet kijken en moet rusten. Mason gaat naast haar zitten en slaat voorzichtig zijn arm om haar middel.

Als ze een tijdje samen tv hebben gekregen komen er ineen vragen in Wendy's hoofd op.
"Hé Mason.
Ja?
Wat is er eigenlijk gebeurt met de weerwolven?
Welke?
Allemaal, die van jullie riedel en de andere.
Oh, daar moet je je echt niet druk om maken. Bij ons zijn er alleen maar een paar lichtgewonden en voor zover ik weet zijn er geen dode gevallen.
En de leider van hun roedel? diegene die mij heeft gebeten?"
Ze kijkt automatisch even naar haar schouder.
"Die is helaas ontkomen. Maar maak je geen zorgen. Je bent nu veilig en we zullen hem zo snel mogelijk vinden."
Wendy is stil, ze vindt het nog steeds geen fijn idee dat er mensen gewond zijn geraakt voor haar. Terwijl ze naar haar gewonde schouder kijkt herinnerd ze zich iets. Het gesprek van Mason en zijn vader wat ze gister had gehoord.
Ze verstijft.
"Wat is er?
Mijn wond.
Wat is daarmee?
Ik hoorde jou er gister met je vader over praten. Wordt ik echt een weerwolf?"
Hij zwijgt.
"Nou?
Kom, daar moet je je nu geen zorgen over maken.
Ik wordt echt een wolf!"
Ze raakt in paniek.
"Wat moet ik doen? Hoe moet ik het mijn ouders vertellen? Wat moet ik ze sowieso vertellen? Ik ben minstens twee dagen weggeweest zonder ze iets te zeggen. Ze moeten zich nu wel ongelofelijk veel zorgen maken!"
Hoe meer ze zegt hoe meer ze in paniek raakt.
"Wendy!
Wat?
Ik zei toch dat je je geen zorgen moet maken. Alles komt goed, ik beloof het je. Wij zullen er wel voor zorgen. Jij moet nu rusten zodat je kan herstellen. Je hebt heel veel meegemaakt de afgelopen dagen."
Wendy weet niet wat ze moet zeggen. Hij heeft natuurlijk gelijk. Maar hoe moet ze in hemelsnaam rustig blijven. Ze zit hier in een huis vol onbekende weerwolven en met een gigantische wolvenbeet die ervoor zorgt dat zij steaks ook een weerwolf zal worden, op een bank tv te kijken alsof er niks aan de hand is. Kortom, niet erg rustgevend.
Na een tijdje komt Vivian binnen.
"Hé mensjes, ik kom erbij zitten."
Zonder te aarzelen pakt ze de afstandsbediening en springt op de bank. ze begint razendsnel alle zenders af te gaan.
"Lukt het?"
Vraagt Mason geïrriteerd.
"Ja hoor, gaat prima."
Ze gaat door. Wendy probeert uit alle macht niet te lachen, want de vorige keer liep dit niet goed af.
"Oh ja, ik moest van de andere vragen of je zometeen naar de grote woonkamer komt. Die mensjes willen jouw nieuwe aanwinst ook wel eens zien."
Mason gooit een kussen naar haar hoofd. Helaas voor hem zag ze het aankomen en grijpt ze hem gewoon uit de lucht.
"Bedankt, dat zit een stuk beter."
Wendy lacht. Gelukkig niet te hard want ze was al bang dat ze haar schouder weer zou openhalen.
"Trouwens, als jullie niet zelf gaan, komen ze hieheen. Ze waren het wachten een beetje beu, snap je?
Dus of je het nu wel of niet wil, ze zullen haar straks te zien krijgen. Succes Wendy, je zult het nodig hebben."
Mason zucht.
"Vindt je het niet erg? Ze kunnen nogal... druk zijn? Nee, het is we erger dan dat.
Mason.
Ja?
Het is goed. Ik zal ze vroeg of laat toch wel leren kennen. Waarom dan niet nu?
Weet je zeker dat je niet liever wil rusten?
Ja. Ik meen het. Ik zal het wel overleven."
Hij zucht weer.
"Oké dan, laat ze maar komen.
Oké, ben zo terug."
Vivian springt van de bank en huppelt de kamer uit. Mason trekt haar dicht zo dicht mogelijk tegen zich aan zonder haar schouder te bezeren.
"Zijn ze echt zo erg?
Je wil het niet weten."
Hij kijkt haar aan en lacht. het is zo geruststellend om hem te zien lachen. zijn witte tanden en goeden ogen zijn nog steeds de mooiste dingen die Wendy ooit heeft gezien.
Even zitten ze zwijgent naast elkaar, maar dan vliegt de deur open. Een stuk of twaalf tieners komen de kamer binnen, met Vivian voorop. Als een van de laatste komt Jim binnen. Hij begroet Wendy en gaat aan haar ander kant zitten. Hij heeft nog steeds een blauw oog. Maar hij lijkt er niet erg mee te zitten. De andere tieners proppen zig op de andere twee banken en beginnen meteen grappen te maken over Mason. Er zijn met Vivian en Jim meegerekend vijf meiden en zeven jongens gekomen. Ze zitten een tijdje te praten, de andere zijn heel erg aardig en het lijkt net een grote gezellige familie. Wendy is al snel helemaal op gaar gemak bij de andere. ze nestelt zich tegen Mason's zij en luistert naar alle verhalen. Langzaam dommelt ze in slaap.
Ze wordt wakker van Mason die zachtjes in haar oor fluisterd.
"Ik zei toch dat je had moeten rusten."
Wendy rekt zich voorzichtig uit.
"Klopt, maar ik had dit niet willen missen.
Ja, al die verhalen over mij waren waarschijnlijk heel leuk hé.
Hlarisch, vooral dat verhaal waar jij vroeger verdwaalt was geraakt omdat jij dacht dat een eekhoorn verstoppertje met je speelde en je heel diep het bos in liep om hem te zoeken."
Ze lacht.
"Ik ben blij dat je het leuk vond.
Hmhmm."
Ze valt bijna weer in slaap.
"Wel wakker blijven dit keer hé.
Tuurlijk."
Ze gaapt.
"Kom, ik moest je maar ens naar huis brengen."
Ze gaan rechtop zitten.
"Waarheen?"
Ze is nog steeds suf en zijn woorden dringen niet echt tot haar door.
"Naar je huis."
Ze denkt even na. zodra het tot haar doordringt is ze klaarwakker.
"Naar huis? Echt?
Ja."
Hij lacht.
"Kom, dan gaan we."
Hij helpt haar opstaan en ze lopen naar buiten. Maar in plaats van dat ze op de motor gaan, begeleid Mason haar naar een pick-up truck.
"Gaan we niet met de motor?
Nee, ik mocht mijn vader's auto lenen omdat jij je waarschijnlijk niet erg goed vast kan houden met jouw schouder."
Hij helpt haar voorzichtig met instappen en gaat dan achter het stuur zitten. Ze rijden voorzichtig over het bosweggetje op weg naar Wendy's huis. Als ze bij haar thuiskomen loopt hij met haar mee naar de deur. Hij strijkt even over haar wang en geeft haar een zachte kus. Daarna loopt hij terug naar zijn auto. Wendy blijft hem nastaren tot ze jem niet meer kan zien. Daarna doet ze de deur open en loopt naar binnen. Meteen hoort ze haar moeder's stem.

"EN WAAR BEN JIJ AL DIE TIJD GEWEEST?!!

Hoi, ik ben de schrijver. Ik wou jullie even heel erg bedanken voor het lezen van mijn verhaal. Ik heb nu al meer dan 300 lezers. Ook wilde ik jullie vragen of jullie mijn andere boek ( het drakenmeisje ) ook willen lezen.
Heel erg bedankt.