Het wolvenbos

Problemen

De volgende dag staat Wendy vrolijk op. Nu zal ze Mason straks tenminste wel zien op school. ze douchet, trekt een stel schone kleren aan en loopt naar beneden.
Daar zitten haar ouders al aan het ontbijt. Haar vader is verdiept in de krant. Maar haar moeder begroet haar vrolijk.
"Hé, schat. Heb je gister nog iets leuks gedaan? Ik heb je gister niet meer gezien omdat ik nog een afspraak had op het werk.
Ik ben bij Mason thuis geweest en heb zijn moeder ontmoet.
Oh? Is het al serieus tussen jullie?
Serieus? Wat bedoel je daarmee?
Je weet wel. Hebben jullie al verkering?
Ik weet het niet. Hij heeft het eigenlijk nooit echt gevraagd.
Nou dat moet hij dan maar gouw doen."
Ze lacht.
"Maar nu moet je naar school. je wilt toch niet te laat komen?
Ach, het is niet alsof ik dat niet vaker heb gedaan.
Ja nou, ik ben blij dat je nu wel wakker wordt van je wekker. Ik was het echt zat om steeds te moeten controleren of je wel wakker was.
Anders ik wel."
Wendy geeft haar ouders een snelle kus ( waar haar vader van opschrikt uit zijn krant ) en loopt naar buiten. Ze loopt de hoek om.
"Verassing."
Daar staat Mason met zijn motor.
"Zin in een lift?"
Ze lacht.
"Nou graag."
Ze klimt achterop.
"Weet je, je ziet er leuk uit vandaag."
Wendy bloost.
"Nou jij ziet er ook niet slecht uit."
Ze kijken elkaar even aan (Wendy vindt nog steeds dat zijn gouden ogen de mooiste ogen ter wereld zijn.) maar dan kijkt Mason weer vooruit en start de motor. Wendy legt haar hoofd op Mason's rug. De bomen van het bos razen voorbij en het wordt een grote vlaag van groen en bruin. Wendy voelt zich helemaal ontspannen, zo met Mason op de motor. Ze vindt het dan ook jammer als ze op school aankomen.
"Weet je, ik heb er nog nooit zo kort over gedaan om op school te komen.
Tja, dat is een van de voordelen aan het hebben van een motor."
Ze lachen even. Dan lopen ze samen de school in. Meteen worden ze besprongen door Anne.
"Jongens jullie zien er ongelofelijk schattig uit samen."
Soms lijkt het net of Anne geen worden filter heeft en alles eruit flapt wat ze denkt.
"Trouwens Wendy, wist je dat er nu al een hoop meiden jaloers op je zijn?
Op mij? Waarom?
Echt waar? Kom op. Heb je wel eens naar Mason gekeken?
Hee meiden, hoe leuk ik het ook vind om te horen hoe goed ik eruit zie, denk ik toch dat we maar beter naar de les kunnen gaan. Als jullie tenminste geen ruzie met Bietema willen krijgen.
Bietema?"
Anne moet even na denken. Mason zegt: "Onze Engels docent.
Oh ja, zijn echte naam is Bietema."
Anne schiet in de lach.
"Dat was ik helemaal vergeten, wij noemen hem altijd Bietje omdat hij zo'n rooie kop heeft."
Mason kijkt Anne verbaast aan.
"Echt? Best een leuke bijnaam, maar we moeten toch echt gaan."
Ze lopen naar de les. Nu Wendy er op let, merkt ze dat er inderdaad veel meiden haar een beetje jaloers na staren. Ze wordt er een beetje ongemakkelijk van.

Aan het eind van de dag hebben ze nog een uur gym. Ze gaan trefballen. Wendy vindt dit verschrikkelijk want het lijkt wel alsof ze wandelende magneet voor ballen is. Ze suizen haar constant om de oren. Maar deze les is minder verschrikkelijk omdat Mason er een heleboel voor haar weet af te weren. Na afloop loopt ze vermoeid het schoolplein op. En daar staat Mason haar alweer op te wachten.
"Daar ben ik weer. klaar om je als een echte heer af te zetten bij je huis."
Wendy rolt met haar ogen.
"Wendy wacht even!"
Wendy draait zich om. daar komt Anne aangerend. Ze gaat naast haar staan
"Wacht. Ik heb nieuws.
Wat dan?
We zijn uitgenodigd voor Angela's feest dit weekend. Je komt toch wel?
Natuurlijk.
En waar is mijn uitnodiging?"
Klinkt Mason's stem achter haar. Waarop Anne antwoord: " oh, ze gaat jou echt niet vergeten hoor. volgens mij geeft ze het feestje vooral om indruk te maken op jou.
Echt? Ik voel me gevleid."
Wendy kan het niet helpen om een beetje jaloers te zijn.
"Maar het is toch verspilde moeite want ik zal naar niemand anders kijken dan naar Wendy."
Hij slaat zijn arm om haar middel.
"Oh, nu word ik ook al jaloers. Jullie zijn gewoon te schattig samen. Maar goed, ik zal jullie niet langer lastigvallen. Tot morgen!
Tot morgen Anne."
Ze loopt weg. Wendy draait zich om naar Mason.
"Meende je dat?"
Hij lacht.
"Natuurlijk, niemand is zo mooi als jij."
Ze geeft hem een kus. Dan stappen ze weer samen op de motor en vertrekken.

Als ze ongeveer halverwege de weg naar Wendy's huis zijn horen ze ineens geroep.
"MASON!"
Mason stopt en ze kijken om. Daar komt Jim het bos uit rennen.
"Mason, eindelijk, ik heb je overal gezocht.
Wat is er aan de hand?
Die andere roedel. Ze doen weer moeilijk. Je vader wil dat je ogenblikkelijk naar huis komt."
Mason kijkt om naar Wendy.
"Ik kan haar hier nu niet zomaar achterlaten."
Wendy vraagt zich af wat er allemaal aan de hand is.
"Laat mij haar maar brengen. dan kun jij nu meteen naar je pa."
Mason kijkt haar weer aan en denkt diep na.
"Vooruit, maar let heel erg goed op. Er mag haar niks overkomen.
Natuurlijk, waar zie je met voor aan?"
Jim neemt de motor van Mason over. Mason kijkt Wendy nog even aan.
"Niet bang zijn, oké? alles komt goed."
Daarna rende hij het bos in. Wendy ziet nog net hoe hij naar de grond gaat en op vier harige poten verder rent.
"Rustig maar alles komt goed. Hij is weer eens over beschermend. Zoals altijd."
Jim probeert haar gerust te stellen maar het lukt niet echt. Ze vindt het geen fijn idee dat Mason nu in zijn eentje door een bos loopt die vol vijandelijke weerwolven kan zitten. Jim start de motor en ze rijden weg. Wendy zit zich net af te vragen hoe Jim eigenlijk haar adres moet weten als ze een geluid hoort uit het bos. Ze kijkt om.

Ineens springt er een grote groep wolven het bos uit. Ze versperren de weg en dwingen Jim zo om met piepende remmen te stoppen. Een van de wolven springt naar de motor. Snel rollen Jim en Wendy van de motor. Terwijl Wendy klungelig rechtop gaat zitten verandert Jim in zijn wolven gedaante. Grommend springt hij op de wolven af. Hij mept met zijn scherpe klauwen een van de wolven in het gezicht terwijl hij opzij springt voor een andere die het op zijn hals voorzien had. Hij bijt er nog een in zijn poot maar dan woord hij door een vierde aangevallen. De vierde beukt hem in zijn zij waardoor Jim hard tegen een boom aanknalt. Hij jankt luid. een andere wolf bijt hem in zijn achterpoot en Jim valt om.
"Hij kan dit gevecht nooit winnen, er zijn veel te veel wolven."
Schiet het door Wendy's hoofd. Ze kan zich niet veroeren. Dan gebeurt het. een van de wolven draait zich om. Hij kijkt Wendy recht in de ogen. Ze schrikt.
" Dat is die grijze wolf uit het bos!"
Ineens kont Wendy in beweeging. Ze staat snel op en grijpt de dichtstbijzijnde tak die ze ziet. De wolf springt op terwijl Wendy uithaalt met de tak. Ze slaat de wolf tegen een boom. Hij begint te grommen. twee andere wolven draaien zich nu ook om. Nu de wolven opzij gaan kan ze Jim weer zien. Hij is buiten bewustzijn. Langzaam draaien alle wolven zich naar haar toe. ze beginnen te grommen en laten hun tanden zien. Eentje springt op. Wendy probeert hem van zich af te slaan, maar zodra ze te tak opheft springt een andere wolf in haar zij. Ze voelt zijn klauwen in haar huid en schreeuwt het uit van de pijn. Een andere wolf valt ook aan. hij duwt haar met veel kracht naar achter en ze komt hard met haar hoofd tegen een boom aan. Ze voelt een pijn alsof haar schedel uit elkaar scheurt en ze voelt haar hoofd nat worden van het bloed. Ze hoort een hoop wolvengejank terwijl alles langzaam wazig wordt. Het laatste wat ze hoort is een harde boze stem die schreeuwt: "genoeg!"

En dan wordt alles zwart.