Het wolvenbos

De redding deel 2

(Dit is vanuit Mason's gezichtspunt.) De wolf is sneller dan Mason en hij kan hem niet ontwijken, maar Mason is overduidelijk veel sterker. Mason gooit hem meteen van zich af en de wolf klapt met een luide jank tegen de muur. Mason krimpt ineen door het geluid, doodsbang dat iemand ze gehoord heeft, maar er komt niemand. De wolf blijft liggen. Mason loopt voorzichtig naar hem toe om te kijken of hij nog leeft. Gelukkig, hij ademt nog. Mason loopt verder. Hij probeert ergens de geur van Wendy op te vangen zodat hij haar sneller kan vinden. Hij loopt rond met zijn neus tegen de grond. Af en toe staat hij stil om te horen of er niemand aankomt, maar het blijft rustig. Na een tijdje lopen merkt hij dat er verderop geluid van stemmen klingt. Zo stil als hij maar zijn kan en klaar om zich ieder moment te kunnen verdedigen loopt hij dichterbij. Hij komt bij een grote deur. De stemmen komen van de andere kant van de deur. Hij probeert het gesprek af te luisteren.
"... Wat is eigenlijk zijn bedoeling met dat mens?
Geen idee, hij wil het tegen niemand vertellen.
Weet je, het was een stuk rustiger toen hij nog niet de leider was, we hebben zelfs voor hem ons vredesverdrag moeten verbreken.
We kunnen er niks aan doen, hij heeft onze vorige leider verslagen. En wij zijn niet sterk genoeg om het tegen hem op te nemen.
Kunnen we hier over ophouden? Ik heb geen zin in problemen.
Best, jij bent echt altijd zo'n schijtluis.
Kappen. Ik krijg koppijn van jullie."
Mason is zo gefocust op de gesprekken in de andere kamer dat hij de voetstappen achter zich niet hoort. Waneer hij de geur opvangt van de persoon achter zich, is het al te laat. Hij krijgt een harde klap op zijn hoofd en alles wordt zwart.

(Dit is uit Wendy's gezichtspunt.)
Wendy wordt wakker van het geluid van geklop. Ze gaat rechtop zitten.
"Wakker worden, ik heb geen zin om lang te wachten."
De deur gaat open.
"Sta op of ik sleur je aan je enkels de gang door."
Wendy weet dat het maar een loos dreigement is maar ze staat toch snel op.
"Waar gaan we heen?
JIJ mag je nuttig gaan maken hier.
Wat?
Denk je nou echt dat we je hier gratis ons water laten gebruiken, ons eten laten eten en in deze , achem, luxe kamer laten overnachten?
Het me "laten" gebruiken? Jullie dwingen me meer.
Kan me niet schelen, lopen.
Waarheen?
De keuken.
De keuken?
Ja de keuken. Laat het me alsjeblieft niet nog een zeggen. Want dan ga ik je slaan.
Ja ja, rustig maar. Ik ga al.
Ze lopen zwijgend naar de keuken. zodra ze binnenkomen moet Wendy bijna overgeven. De stank is ondragelijk. Overal staat vuile vaat en de muren zijn bedekt met schimmel.
"Komt HIER jullie eten vandaan?" Wendy voelt haar ontbijt weer naar boven komen.
"Ja, maar dat zijn we wel een beetje zat.
Ik neem aan dat je wel snapt wat je moet doen?"
Wendy denkt dat ze het wel weet, maar ze hoopt toch heel erg dat ze het mis heeft. ze zwijgt.
"Wauw, ik dacht dat alleen blondjes dom waren, maar brunettes kunnen het dus ook zijn."
Ze pakt een emmer,een fles afwasmiddel en twee flessen bleekmiddel uit een kast en geeft ze aan Wendy.
"Moet dit echt?
Ja, wen er maar aan."
Het meisje loopt de deur uit.
Wendy slaakt een diepe zucht en begint met de vaat. Na dat ze een tijdje aan het werk is hoort ze rumoer buiten.
Voorzichtig probeert ze de deur te openen.
"Waar ga jij heen?
Ik wilde weten wat er aan de hand is."
Ze kijkt om zich heen. ineens ziet ze het. Twee weerwolven sleuren een bewusteloze Mason door de gang.
Wendy staat even aan de grond genageld, maar dan rent ze ineen naar Mason.
"Hé, blijf staan."
Als Wendy bijna bij Mason is, wordt ze aan haar arm naar achter getrokken.
"Hoe durf je weg te rennen! Ik had je toch verdomme al gewaarschuwd!"
Ze trekt Wendy terug naar het kamertje. Zodra Wendy het slot op de deur hoort vallen begint ze op de deur te bonken.
"Laat me eruit!
Als je nu verdomme niet heel snel je bek dichthoud, kom ik hem persoonlijk dicht rammen!
Wendy stopt met bonken. Hoe durft dat wicht? Ze begint rondjes te lopen in haar kamertje, waarbij ze vaak met haar been tegen de rand van het bed stoot omdat ze niks kan zien. Na een hele tijd rondjes lopen en zoveel keer tegen het bed stoten dat ze honderd procent zeker een blauwe plek krijgt, gaat de deur open.
"Meelopen en geen geintjes."
Wendy wordt naar een kamer gebracht waar ze al eerder is geweest. de kamer waar ze die grote man in sprak.
Ze wordt naar binnen geduwd en de deur wordt op slot gedaan.
"Ga op de bank zitten, verroer je niet en hou je mond. Begrepen?"
Het is de grote man weer. Niet wetend wat ze anders zou moeten doen, gaat ze zitten. Beiden zwijgen ze. Wendy begint zich net ongelofelijk ongemakkelijk te voelen als twee mannen binnenkomen. Ze sleuren Mason mee aan zijn armen.
Ze gooien Mason (nog steeds bewusteloos) in een van de andere stoelen en binden hem vast. Wendy vraagt zich af of ze wel weten wat het woord "voorzichtigheid" betekent.
Het lijkt er niet op. Nog steeds durft ze niets te zeggen. Ze staart alleen maar naar het bewusteloze gezicht van Mason. Hoe was hij hier in hemelsnaam terecht gekomen?
Als de twee mannen weg zijn zit Wendy nog een hele tijd zwijgent te wachten tot er iets gebeurt. Ook de man zegt geen woord. Maar dan begint Mason langzaam bij te komen. Hij kijkt versuft om zich heen en schrikt op als hij Wendy ziet zitten.
"Wendy!"
Hij wilt naar haar toe maar merkt dan ineens dat hij vastgebonden zit. Verwart kijkt hij naar de touwen om zijn polsen en zijn enkels.
"Oh, wat schattig. De twee geliefde worden herenigd."
De man kijkt ze aan met een sarcastische blik.
"Laat haar gaan! Ze heeft je niks gedaan. Als je een gijzelaar wilt kun je mij beter gebruiken."
Wendy wil hem zeggen zijn mond te houden, maar de man is haar voor.
"Oh, zij is ook best nuttig. Kleine meisjes zijn altijd nog zo onschuldig. En ze kunnen prima klusjes doen."
Mason knarst met zijn tanden.
Oh, moet je niet boos worden hoor. Ik zal heel voorzichtig met haar zijn."
Mason barst bijna uit elkaar van woede. hij begint aan de touwen te trekken en probeert los te komen om de man aan te vallen.
"Mason, wordt alsjeblieft rustig, het heeft geen nu...
Had ik jou wat gevraagt?!"
De man geeft Wendy een ongelofelijk harde klap in haar gezicht. Maar dat had hij niet moeten doen. Nu barst Mason echt uit elkaar. Hij rukt alle touwen los terwijl hij in zijn wolvengedaante verandert. Onmiddellijk vliegt hij de man aan. De man ontwijkt hem en verandert ook in een wolf. Wendy verstijft, want waar net die man stond, staat nu een gigantische grijze wolf. ze beginnen meteen te vechten. Mason doet erg zijn best, maar je ziet zo dat de grijze wolf zich dit keer niet zo gemakkelijk gewonnen geeft. De grijze wolf staat op het punt om Mason de fatale klap toe te dienen, als de deur doormidden wordt gebroken door twee wolven. Ze beginnen meteen Mason te verdedigen.
De grijze wolf ziet dat hij duidelijk in het nadeel is, maar dan verschijnt er een verschrikkelijk beangstigende grijns op zijn bebloede bek. Hij draait zich om en springt op Wendy. hij bijt haar hard in haar schouder. Ze krijst het uit van de pijn. Mason rent meteen naar haar toe om haar te helpen. Ondertussen rent de grijze wolf naar buiten, op de voet gevolgd door de twee andere wolven. Mason verandert terug in zijn mensengedaante en onderzoekt voorzichtig haar schouder. Ze bloed hevig en ze begint zich duizelig te voelen. Iedere keer als hij haar huid aanraakt krimpt ze ineen en trekt hij snel zijn hand weg.
Ineens komt zijn vader binnen. Hij verandert ook snel terug in een mens en knielt naast Wendy neer. Hij kijkt er snel naar en constateert:
"Dit is een diepe wond en als we haar niet snel behandelen zal ze het niet overleven."
Zijn vader maakt vlug een verband van een theedoek die daar in de kamer ligt en tilt haar dan op. Mason verandert weer in een wolf om eventuele vijanden te kunnen verjagen. terwijl ze zo snel mogelijk naar de uitgang gaan ziet Wendy wazig hoe overal om haar heen wolven vechten. Gelukkig roept Mason's vader alle wolven terug zodra ze bij de uitgang zijn. Ze haasten zich terug naar het huis en leggen Wendy op de keukentafel. Mason's moeder komt binnen met een verbanddoos en begint haar wond te verzorgen. Tussen alle pijn door kan Wendy stukjes van de gesprekken tussen Mason en zijn vader horen. Maar hetgeen wat haar het meest raakte, waren wel de worden van Mason's vader:

"Ik heb al naar de wond gekeken. Ik ben er zeker van dat ze ook een weerwolf zal worden. Dit betekend dat ze tijdens de volgende volle maan voor het eerst in een wolf zal veranderen."